من یک میلیونر هستم – به همین دلیل است که در داووس هستم و التماس می کنم که مالیات بیشتری بپردازم | فیل وایت

آبه عنوان یکی از اعضای Patriotic Millionaires UK، من یک فرد ثروتمند هستم که به خود اعتراف می کند که زمان زیادی را صرف درخواست مکرر از دولت برای افزایش مالیات بر دارایی من و امثال من می کند.

این هفته، آن پیام مرا به داووس برفی رساند، جایی که مجمع جهانی اقتصاد (WEF) سالانه برای بحث در مورد نگرانی های اقتصادی بزرگ تشکیل جلسه می دهد. مضمون فعلی «همکاری در جهانی تکه تکه» عالی به نظر می رسد، پس چرا لازم دیدم به یک افزایش اعتراضی علیه آن بپیوندم؟ پاسخ به این سوال در چیزی است که من و دیگران به عنوان ریشه این “تجزیه” می دانیم – افراط گرایی نگران کننده ثروت که توسط نخبگان داووس نادیده گرفته می شود.

من یکی از بیش از 200 میلیونر امضاکننده نامه سرگشاده از سراسر جهان هستم که برای رهبران جهانی حاضر در WEF ارسال شده است. همانطور که در آن نامه می گوییم، ما در دنیای افراط زندگی می کنیم. در سرتاسر جهان شاهد عمیق تر شدن اختلافات اقتصادی و سیاسی هستیم. اعتماد به رهبری سیاسی در نقطه پایینی قرار دارد، زیرا بسیاری از مردم با هزینه های گرمایش و غذا دست و پنجه نرم می کنند و به نظر می رسد هیچ کس کاری برای آن انجام نمی دهد.

این تقسیم بندی اخیرا بدتر شده است. در طول سال‌های همه‌گیری، میلیونرهای بیشتری ایجاد شدند در حالی که بیشتر مردم با کاهش درآمد و قرنطینه دست و پنجه نرم می‌کردند. در سطح جهانی، اکنون شاهد افزایش همزمان ثروت شدید و فقر شدید هستیم. در بریتانیا، کارگران کلیدی با کف زدن در خیابان ها (و تعداد فزاینده ای از بانک های مواد غذایی) پاداش دریافت می کردند، در حالی که ثروتمندان فوق العاده ثروتمند با افزایش قیمت دارایی ها شاهد رشد ثروت خود بودند که ناشی از افزایش پرداخت های مرخصی از طریق اجاره و بهره وام بود. جامعه بیش از هر زمان دیگری متلاشی شد. ما در مورد “بازسازی بهتر” صحبت کردیم، اما چیزی که دیدیم بازگشت “کسب و کار به طور معمول” بود.

این چیزی است که من را به داووس کشاند – این که نابرابری شدید ثروت باعث ایجاد تفرقه در جامعه می شود و افراد ثروتمندی مانند من باید بایستند و این را بیان کنند. به همین دلیل است که من به افزایش اعتراضی پیوستم و پلاکارد بزرگی را در داووس پست پلاتز حمل کردم که روی آن نوشته شده بود «از ثروتمندان مالیات بگیرید» – برای کمک به جلب توجه به نابرابری ثروت، تأثیرات آن در جامعه و راه حل آشکار (مالیات بر ثروتمندان).

پس چرا دیگران، میلیونرها و افراد کم بخت، از ما نمی خواهند که نابرابری شدید را با مالیات بر ثروتمندان کاهش دهیم؟ پاسخ پیچیده است. من مطمئناً با سایر صاحبان ثروت صحبت می کنم که نمی دانند ثروت آنها اغلب به قیمت دیگران است. این ایده را تغذیه می‌کند که هرگونه انتقاد از ثروت افراطی «سیاست حسادت» است، در حالی که بسیار ساده‌تر از آن است – ثروت روزافزون یک گروه کوچک، ناتوانی جامعه در خرید غذا یا پوشاک است.

همچنین یک تصور غلط رایج در بریتانیا وجود دارد که ثروت مربوط به مالکیت خانه است و افزایش مالیات به این معنی است که مردم مجبور به فروش خانه های خانوادگی خود هستند. من مدام این نکته را تکرار می‌کنم که ما در مورد «ثروت فوق‌العاده» صحبت می‌کنیم که در اختیار 1 درصد بالای جامعه است (کسانی که بیش از 4 میلیون پوند دارند) و این بسیار مهم است. ما مطلقاً نمی‌خواهیم جلوی افرادی را بگیریم که به فرزندانشان بستر خوبی در زندگی بدهند – اگر همه از این مزیت برخوردار باشند، ترجیح می‌دهیم.

در نهایت، این مربوط به ارزش‌های شخصی ما و جامعه‌ای است که می‌خواهیم در آن زندگی کنیم. بانک های مواد غذایی یا آن پدیده جدید، بانک های حرارتی. من می‌خواهم فرزندانمان آزادانه با هم ترکیب شوند، مدارس و بیمارستان‌های عالی را به اشتراک بگذارند، در جاده‌های مناسب رانندگی کنند، و به همان نیروی پلیس عالی وابسته باشند – همه چیزهایی که یک سیستم مالیاتی قوی هزینه می‌کند.

با نگاهی به آینده، ما نیاز به ساختن جهانی مناسب برای نسل های آینده داریم که اغلب در گرداب چرخه انتخابات فراموش می شوند. این به معنای سرمایه گذاری در سرمایه اجتماعی و بله، سرمایه گذاری در زیرساخت های عمومی است. هر دوی اینها وظیفه دولت است، نه برای افراد فوق ثروتمند. بار مالیاتی چند درصدی از دارایی من بهای ناچیزی برای جامعه ای است که می توانیم به آن افتخار کنیم و فرزندانمان از ما تشکر خواهند کرد.

من به مبارزات انتخاباتی ادامه خواهم داد و از صدا و ثروتم استفاده خواهم کرد – نه برای ایجاد ثروت بیشتر از طریق استثمار سیاره یا مردم، بلکه امیدوارم برای بهبود بافت اجتماعی که در قلب هر جامعه قرار دارد.