دیوید داکهام رویای رمانتیک ها و کابوس هر مدافعی بود | اتحادیه راگبی

تیدر اینجا ویدیوهایی از دیوید داکهام وجود دارد، اما نه به اندازه ای که انتظار دارید. دوی پرپیچ و خم او از سه آل بلکز در آن مسابقه مقابل بربرینز در سال 73 آنلاین است، بنابراین گردباد او در پنج کشور آن سال در مقابل اسکاتلند از جناح بال است، در چیزی که آنها آن را بزرگترین تلاشی که هرگز در توئیکنهام به ثمر رسانده‌اند (و یک مکالمه)، و گامی جانبی او در اطراف راجر بلیت برای زدن گل اول هنگام بازی انگلیس با ولز در سال 74. پایانی تند، «یکی از ویژه‌های او» برای کاونتری مقابل لندن اسکاتلندی در فینال جام اواخر همان سال، و تکه‌هایی از تور شیرهای او به نیوزلند در سال 71، زمانی که او 11 تلاش در 16 بازی به ثمر رساند، وجود دارد.

با این حال، هیچ چیزی از داکهام که هفته گذشته در سن 76 سالگی درگذشت، در اولین بازی مقابل ایرلند در لنزداون رود در سال 69 گلزنی کرد، نمی توانم پیدا کنم. چند سال بعد فرانک کیتینگ در این مقاله نوشت: «داکهام فوراً به راد وب، دوستش در بال غذا داد، و سپس دور او حلقه زد تا پاس برگشت و تلاشی باشکوه و باشکوه در گوشه‌ای داشته باشد. ملت سربلند شد و تاریخ رسمی هنوز آن را جسورانه‌ترین تلاش سال‌های اخیر می‌نامد.» تاریخ انگلستان، شاید، اما آن چیزی که مهم است توسط برندگان نوشته شده است. ایرلند 17 بر 15 به برتری رسید و تلاش داکهام باعث نشد در مستند آنها درباره بازی ویرایش شود. او پس از آن گفت: “فکر می کنم باید شیرجه می زدم تا آن را کامل کنم، اما زمین سخت و یخ زده بود.”

این چیز زیادی نیست، اما کافی است فقط به شما ایده بدهم که تماشای او با شکوه چگونه بود، کیتینگ نوشت: «موهای روشن مانند یک فرشته پیش از رافائلی جریان می‌یابند، چکمه‌های بالدار همیشه بیش از یک اینچ فاصله ندارند. خط تماس تا جایی که با یک شانه بالا انداختن بیشتر به داخل فرو رفت.» مروین دیویس از ولز گفت که شما احساس می کنید باید بتوانید با او مقابله کنید. از فاصله 10 یاردی، گام‌های کناری او واضح و قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید، اما وقتی در نمای نزدیک آنجا بودید، همچنان شما را سرگردان و سربی گذاشته بود.»

البته کیتینگ او را دوست داشت: «چه تند پا و فکر، چه قدرتی، چه افسون محض.» همه رمانتیک ها این کار را کردند. راگبی آن لحظات چند ثانیه‌ای را انجام می‌دهد، زمانی که بازیکنی بازی را باز می‌کند و همه چیز در فوروارد سریع شروع به از بین رفتن می‌کند، بهتر از هر ورزش دیگری. حتی زمانی که آنها را به صورت سیاه و سفید تماشا می کنید. به نظر می رسید که پاهای داکهام حتی قبل از اینکه افکارش به آنها دستور داده باشد حرکت می کند.

مشکل داکهام این بود که در آن زمان (یا قبل یا بعد از آن) بازیکنان زیادی در اجرای راگبی انگلیسی حضور نداشتند. او در 39 تست خود فقط 10 تلاش را به ثمر رساند. گزارش‌های بازی‌ها را بخوانید، و اغلب همه صحبت‌ها درباره این نیست که چرا انگلیس هرگز نتوانست بیشتر از او به دست بیاورد. کیتینگ برای تماشای آخرین بازی خود در برابر بریستول به کاونتری رفت. سر گردها گفتند که تقصیر داکهام بود که بیشتر درگیر نبود و باید بیشتر به دنبال توپ برود به جای اینکه روی بال بچرخد، مثل یک نگهبان دور که مراقب مرزهای دور است.

داکهام هم این را می دانست. او گفت: «در روزهای اولیه با انگلیس، نگرش کاملاً متفاوتی وجود داشت. ما خطرات بسیار بیشتری را پذیرفتیم. سرگرم کننده بود. به ما اجازه داده شد که جسارت کنیم و به ما اجازه داده شد تا از خودمان لذت ببریم، چیزهایی را امتحان کنیم. سپس نگرش ها تغییر کرد. راگبی بین المللی بسیار شدید شد. باید برنده میشدی همه چیز با یک سیاست بدون ریسک همراه بود.» داکهام که از وسط به بال، از بال به مرکز، و سپس دوباره به بال برگشت، گفت که در نهایت تبدیل به بدترین دشمن خود شد. با فرصت‌های بسیار کم، همیشه فکر می‌کردم که آیا می‌توانم در مسابقات بین‌المللی این کار را انجام دهم، هنوز با توپ بدوم، هنوز یک مرد را با سرعت شکست دهم.»

تعجبی نداشت که او بهترین راگبی آزمایشی خود را برای شیرها و بربرها، زمانی که زیر نظر مربی بزرگ کاروین جیمز بود، انجام داد. جیمز یک بار در ستون آبان نیوز خود نوشت: «مربی کسل‌کننده بی‌فکر مدام درباره اشتباهات موعظه می‌کند، ماجراجویی و خطا با هم همراه هستند». مربیان یا کاپیتان های زیادی در انگلیس وجود نداشته اند که حاضر به شرط بندی باشند. تا حد زیادی باعث ناامیدی داکهام شد. او یکی از پرسروصداترین منتقدان تیم انگلیس در طول جام جهانی 1991 بود، زمانی که در روزهای قبل از فینال، گفت که اگر آنها با انجام یک بازی خسته کننده برنده آن شوند، “خجالت زده و بسیار غمگین” خواهد شد. آنها برای شروع وجود دارد.

تاریخ نشان نمی دهد که او چه احساسی در مورد این واقعیت داشت که آنها به صحبت های او گوش دادند (و هر کس دیگری که به آنها چوب می داد) و سپس 12-6 به استرالیا باخت در حالی که سعی داشت به سبک کاملاً جدیدی بازی کند. همانطور که بن استوکس در سال آخر کریکت نشان داد، راز انجام بازی مانند باخت اهمیتی ندارد در دانستن اینکه واقعاً چه زمانی نمی‌توانید از عهده آن برآیید. سرسخت ترین بازیی که استوکس در سال گذشته برای انگلیس انجام داد، 52 توپی بود که او با 49 توپ زمانی که فینال جام جهانی T20 در خط بود. همانطور که کاپیتان او، جاس باتلر بعد از آن گفت: “اگر او در یک مسابقه آزمایشی چنین ضربتی می زد، خودش را رها می کرد.”

صحبت هایی وجود دارد که تیم راگبی انگلیس ممکن است خودشان به همان شیوه بی خیال بازی کنند. با دیدنش باور کن تا آن زمان، “ما سه نفر را می گیریم، لطفا داور.”