تیم‌های لیگ پایین‌تر هر چه بیشتر از لیگ برتر کپی می‌کنند کمتر سرگرم‌کننده می‌شوند | فوتبال

آ فوتبالیست لیگ دو تقریباً شبیه همتای خود در لیگ برتر است – صاف، عضلانی، پراکسید در موهایش و غلاف در خالکوبی. با این حال، اولی به طور متوسط ​​2000 پوند در هفته درآمد دارد. دومی، بیش از 60000 پوند.

برای افراد ناآشنا، این تفاوت می تواند هم ناعادلانه و هم عجیب به نظر برسد. همه آنها می توانند بدوند و تکل بزنند و شوت بزنند، اینطور نیست؟ پس چرا کسانی که در بالا هستند 30 برابر بیشتر درآمد دارند؟ بازدید از یک مسابقه بین باشگاه های لیگ پایین پاسخ را خواهد داد. با تنها تعداد معدودی از استثناهای پرشور، شاید فصل گذشته Forest Green Rovers و Leyton Orient، این فوتبال معمولاً بدون سرگرمی است.

البته نابرابری استعدادها، از دسته بالا به پایین، آشکار است، اما نگرانی بزرگتر این است که بازیکنان لیگ پایین تر به یک مجموعه همگن تبدیل شده اند. با اذعان به تکنیک و بینش ضعیف آنها، اجبار این بوده است که روی ورزشکاری، قدرت و حجیم تمرکز کنند. طرفین یکدیگر را خنثی می‌کنند و بازی‌ها به تمرین‌هایی در فرسایش تبدیل می‌شوند. در میان همه دویدن ها، هل دادن ها و هل دادن ها (اغلب به آن ها مطبوعات گفته می شود)، به معنای واقعی کلمه هیچ فضایی برای فوتبال شاد و روان وجود ندارد.

بازیکنان متوجه شده اند که اکثر مسابقات به این بن بست خسته کننده اشاره می کنند و بر این اساس پاسخ دادند. شانس های گلزنی آنقدر کم است که اگر یک تیم به یک برتری دست پیدا کند، آن را “بانک” می کنند و به ضد فوتبال متوسل می شوند تا مطمئن شوند که برد به تساوی یا شکست تبدیل نمی شود. هواداران این ترفند را در چند دقیقه آخر بازی می‌پذیرند، اما در لیگ‌ها، اغلب به محض برتری، در هر نقطه از مسابقه، وارد بازی می‌شود. کارشناسان و بازیکنان قبلاً از این استراتژی شوم نام برده اند. انتخاب خود را از بازی، مدیریت بازی، شیطنت یا شاید مناسب ترین هنرهای تاریک انتخاب کنید.

این شرایط طیفی از اعمالی را پوشش می دهد که یک بازی فوتبال را خراب می کند. در هر روز شنبه، این شامل تظاهر به مصدومیت، امتناع از پس گرفتن توپ، تاخیر در ضربات آزاد و پرتاب توپ، ضربه زدن شکم دروازه بان به توپ، بازیکنان تعویضی به آرامی (بسیار آهسته) زمین را ترک می کنند و بازیکنانی که توپ را به بیرون پرتاب می کنند. یک ضربه ایستگاهی به آنها داده می شود – این در دو فصل گذشته رایج شده است.

این توقف های مداوم و آزاردهنده برای خفه کردن یک بازی و مهمتر از همه، «اتلاف» زمان طراحی شده اند. فرض ساده است: هر چه تعداد دقیقه بازی باز کمتر باشد، شانس کمتری برای گلزنی برای حریف خواهد بود. در قوانین موجود بازی، این حیله باید به طرز شگفت انگیزی شکست بخورد، اما این حیله گری ها عمدتاً بدون مجازات انجام می شوند.

به سختی می توان فهمید که چرا داوران و مسئولان لیگ چشمان خود را می بندند، به خصوص زمانی که بلا در معرض دید عموم است. یک بازیکن وقت خود را تلف می کند زیرا می داند زمان اضافه شده کمتر از تعداد واقعی است، بنابراین تقلب او پاداش می گیرد. موضوع به راحتی ریشه کن می شود. می‌توان از زمان‌دارهای مستقل استفاده کرد یا تعداد ثانیه‌ها و دقیقه‌های دزدیده شده را دوبرابر کرد و در پایان مسابقه بازی کرد – آنها به زودی توپ را پس می‌گیرند.

در طول آن بخش‌های نادر بازی واقعی، تاکتیک‌های رایج کمک چندانی به افزایش ارزش سرگرمی نکرده است. در حالی که تیکی تاکا توسط باشگاه‌های نخبه برای فرار از حریفان با پاس‌های سریع و پیشرونده استفاده می‌شود، در تقلید از لیگ پایین‌تر، پاس دفاع میانی به مدافع میانی دیگر، به دروازه‌بان، به هافبک عمیق، برای مدافع میانی، به دروازه بان. هنوز خسته شده اید؟ اگر اینطور نیستید، به جای آن یک خنجر از ناامیدی شدید امتحان کنید، زیرا همان مدافع میانی در مالکیت توپ قرار می گیرد و توپ با خوشحالی به تور تیم شما کوبیده می شود.

پیش از این، بازیکنانی از رده‌های بالاتر فوتبال خود را در لیگ‌ها به پایان می‌رساندند، البته فقط به خاطر عشق محض به بازی کردن. در سال‌های اخیر، ترس از آسیب دیدن در چنین گودال خرس، آنها را منصرف کرده است، بنابراین دیگر از نیرنگ و تخیل آنها خبری نیست. در عوض، بازیکنان، که اکثر آنها از آکادمی های لیگ برتری هستند، به نظر می رسد که تک مربی بوده اند و همان دویدن ها و پاس های امن را معمولاً به سمت عقب و عقب انجام می دهند، زیرا به آنها آموزش داده شده است که هیچ خطری نداشته باشند، فوتبال مبتنی بر مالکیت همه چیز است. .

اینطور که هست، احساس می‌شود که کل جامعه فوتبال در انتهای هرم حرفه‌ای – باشگاه‌ها، مدیران، بازیکنان، داوران و مسئولان- در تحریم این نرخ بی‌رحمانه و رقت‌بار دست به دست هم داده‌اند. در نهایت، همه به جز حزبی ترین حامیان، وفادار خواهند ماند، در حالی که بقیه از بدبینی بومی ناامید می شوند و ادامه می دهند. صحبت از نسلی از طرفداران از دست رفته خواهد بود و آن پیروزی‌های کسل‌کننده 1-0 مقابل گیلینگهام، کرالی تاون و همکاران هزینه‌های زیادی را به همراه خواهد داشت.