“بدون محدودیت”: رئال سوسیداد پس از پیروزی در دربی رویای لیگ قهرمانان اروپا را می بیند | لالیگا

«تیتاکفوسا کوبو، مهاجم رئال سوسیداد گفت: اینجا یک هوادار با یک “امشب” به خانه نمی رود. خیلی ها بودند که اصلاً به خانه نمی رفتند، هنوز. اواخر شنبه در سن سباستین و اگر بالاخره خلوت بود داخل آنوئتا، اگرچه شما قسم خوردید که برخی از آن صندلی ها هنوز لرزش خود را متوقف نکرده اند، خارج از گروه نواخته می شود و میله ها به خدمت کردن ادامه می دهند. ایمانول الگواسیل، مدیر، گفت: “این لبخند حداقل تا فردا ادامه خواهد داشت.” او بیست و چهار ساعت قبل از آن، دربی باسک را مهم‌ترین بازی سال نامیده بود و حالا تیمش با شکست 3-1 باشگاه اتلتیک، آن را به‌تازگی برده بود. او اصرار کرد: «ما اینجا هستیم تا شب‌هایی مثل این را زندگی کنیم.

متولد و بزرگ شده در یک دهکده ماهیگیری در نزدیکی، بازیکن، مربی تیم جوانان و مهمتر از همه طرفدار قبل از به عهده گرفتن تیم اول در واقعیآلگواسیل بهتر از هر کسی معنی آن را فهمید، فقط او هرگز آنقدر متکبر نخواهد بود که چنین بگوید. او در پاسخ به این سوال که در یک کنفرانس مطبوعاتی پس از بازی چه احساسی داشت که می‌دانست مملو از نویسندگانی است که طرفدار هم هستند، او پاسخ داد: “پفف، احتمالاً مثل شما.” او گفت که این یک شب خاص و کامل بود و آنها موافقت کردند. گرد شد، آن را صدا زد.

در روزهای قبل، کوبو گفته بود که اگر رئال سوسیداد پیروز نشود، تمام کارهایی که اخیرا انجام داده اند “ارزش این کار را نخواهد داشت”. در عوض، آنها هفتمین پیروزی متوالی خود را در تمام رقابت‌ها به دست آورده بودند – چهارمین دربی آنها در لیگ – و اولین دربی آنها پس از دربی که واقعاً مهمترین بازی هر سال بود، فینال کوپا دل ری 2020 (برگزار شد در سال 2021) .

با انجام این کار، آنها تنها سه امتیاز از رئال مادرید در رده دوم فاصله داشتند و هفت امتیاز از اتلتیکو مادرید، ویارئال و بتیس به ترتیب در رده های چهارم، پنجم و ششم قرار گرفتند، که احتمالاً یک دهه پس از آخرین بار آنها به لیگ قهرمانان راه یافتند. ایگور زوبلدیا به ESPN گفت: «این تیم هیچ محدودیتی ندارد. چرا لیگ قهرمانان اروپا نه؟ مطمئنم چیز خوبی خواهد آمد.»

با این حال این چیزی نبود که آن را دوست داشتنی کرده بود. این فقط در مورد پیروزی یا برد نبود – یک رکورد بیشتر برابر با یک رکورد باشگاهی – بلکه همه چیز بود. مناسبت، شادی، سرگرمی. ال دیاریو واسکو آن را “خلسه آبی و سفید” خواند و تاکید کرد: “اگر هوادارانی که دیشب رفتند خوشحالی کامل را تجربه نکردند، نمی توانستند دور از دسترس باشند.” دربی باسک همیشه خاص است، بیانی از جامعه و فرهنگ است که شبیه هیچ چیز دیگری نیست، و این حتی بهتر از معمول بود. آنقدر اتفاقات خوب اینجا افتاد، اینجا در حال رخ دادن است، که سخت بود به بهترین ها بسنده کنیم. یا اینطور به نظر می رسید تا اینکه لحظه ای فرا رسید که آن شب گرد را کامل کرد.

دربی شهر قدیمی را از صبح پر می کرد، همه جا آبی و سفید و قرمز و سفید، و منطقه اطراف آنوئتا تا شب. رویدادها و فعالیت‌هایی، باسک پلوتا و ورزش‌های سنتی روستایی، از بلند کردن سنگ گرفته تا خرد کردن چوب، دی‌جی‌ها و گروه‌های موسیقی، اتمام Bulego روی صحنه خارج از استادیوم، و طبق معمول آتش‌بازی نیز وجود داشت، هفت موشک به آسمان فرستاده شد: یکی برای گلی که اتلتیک به ثمر رساند، هر کدام دو گل سلطنتی. مارکا گفت که این “مهمانی بزرگ آبی و سفید” بود. کوبو ادعا کرد: “اگر به همین منوال ادامه دهیم، هیچکس نمی تواند ما را متوقف کند.”

کوبو می داند که چیزی در مورد آن وجود دارد واقعی، باشگاهی که پس از چهار دوره قرضی بدون قانع کننده بودن، اکنون او به اندازه هر کسی خوب به نظر می رسد. باشگاهی با سیستم جوانان غبطه‌انگیز که مسلماً بهترین فوتبال کشور را بازی می‌کند، که دربی را با هفت بازیکن بومی به پایان رساند – شش بازیکن از گیپوزکوآ، کوچک‌ترین استان سرزمین اصلی.

باشگاهی با مدافع میانی نوازنده پیانو، رابین لو نورماند، که بی سر و صدا به بهترین بودنش ادامه می دهد. اولین. یکی که مهاجم ستاره خود، الکساندر ایساک را فروخت، بلافاصله مردانی را که قرار بود جایگزین او شوند، به دلیل مصدومیت از دست داد – محمدعلی چو و عمر صدیق چهار بازی لیگ را شروع کرده اند – و شاهد بود که بهترین بازیکنش ضربه صلیبی خود را پاره کرد، اما همچنان پیروز شد. الکساندر سورلوث مجدداً به صورت قرضی دوباره قراردادش را امضا کرد و او را نسبت به فصل گذشته دو برابر کرد. که، با مردان گسترده اش که در دسترس نبود، خود را با یک الماس خط میانی باریک که، خوب، الماس است، دوباره اختراع کرد.

ممکن است فکر کنید بریس مندز، میکل مرینو، مارتین زوبیمندی و دیوید سیلوا همه تکنیک‌ها و لمس‌ها هستند تا زمانی که آنها را ببینید: تکل زدن و شدت، شخصیت و تعهد. کوبو می‌گوید: «آن‌ها طوری از موقعیت‌های سخت بیرون می‌آیند که انگار چیزی نیست، آنها مرا شگفت‌زده می‌کنند. نه فقط آنها، و این مهم است: واقعی چالش های بیشتری ایجاد کنید و بیش از هرکسی خطا انجام دهید. اگر گل ابتدایی دربی از اولین بازی طولانی مدت آنها در مالکیت توپ به دست آمده بود، همچنین از آنجایی بود که زوبلدیا با ضربه سر اول به داخل پرواز کرد تا به یک توپ شل برسد. اگر دومی به طرز هیجان انگیزی انجام شد، پاس عالی بود، همچنین با تکل اسلاید دیوید سیلوا شروع شد. آلگواسیل گفت: “او 37 سال دارد، یک قهرمان جام جهانی: این یک جنون است.”

تمام شب بود. مربی ادامه داد: “طرز لذت بردن بازیکنان با هواداران، ترکیدن ورزشگاه، احساس سقوط: این یک لحظه منحصر به فرد است.” جمعیتی رکورددار در Anoeta آواز خواندند و از Bad Moon Rising تا Poznan سر و صدای زیادی به پا کردند و چیزهای زیادی را دیدند که دوست داشتند. مانند آلکس رمیرو، دروازه بانی که از آن سوی شکاف آمد و با ضربه زدن به دوربین عنکبوتی ضربه ای به بشریت زد. سورلوث به گونه‌ای که تمام وقت دنیا را در اختیار دارد، مقابل دو مدافع کنار می‌زند و برای چهارمین هفته متوالی گلزنی می‌کند و اعتراف می‌کند: “من خیلی استرس ندارم.” یا کوبو در بالای تابلو تبلیغاتی، پیراهن را از تن بیرون آورده، بازوهایش را گشاد کرده است، دنی ویویان را گشاد کرده و در ثانیه ای باشکوه خم شده است.

اتلتیک 90 ثانیه بعد از طریق اویهان سانست بازی را به تساوی کشاند اما سومی رئال روی 62 برنده شد، حتی قسمت های بد دربی هم خوب به پایان رسید. وقتی سورلوث به اجبار اخراج شد، نگرانی وجود داشت، اما او زودتر رفتن را به سادگی «کمی باهوش بودن» توصیف کرد. او همچنین افزود: ما میکل اویارزابال را روی نیمکت داریم بنابراین زمان خوبی بود. معلوم شد حق با او بود. یک پنالتی بسیار مشکوک و کارت قرمز بدتر، باعث شد که یرای آلوارز به دلیل لمس کوبو مجازات شود، در واقع بازی را زودتر به پایان رساند و به ساب این فرصت را داد که بازی را 3-1 کند.

کاپیتان باشگاه در 25 سالگی، سلطنتی بهترین بازیکن، اویارزابال در ماه مارس سال گذشته در تمرینات رباط صلیبی قدامی خود پاره شد و 10 ماه از جمله جام جهانی را از دست داد، علیرغم اینکه لوئیس انریکه مرتباً برای بررسی تماس می گرفت، اما از او ناامید بود. او که اخیراً به تمرینات بازگشته بود، فقط 23 دقیقه قبل از تشویق شدید بازی کرده بود و تنها 13 دقیقه در زمین بازی بود که کوبو به زمین رفت. دقیقه 62 بود، همان دقیقه ای که او آخرین بار از روی نقطه با اونای سیمون روبرو شد. در آن روز، آوریل 2021، او در دروازه ای قرار گرفت که اولین جام را در 34 سال گذشته به رئال سوسیداد داد. این بار او اولین گل خود را در 315 روز به ثمر رساند. دوی سرعت به سمت جایگاه ها، همه آن را رها می کنند.

در حالی که او در مقابل هواداران ایستاده بود، اویارزابال دست خود را روی صورتش گذاشت و روی برگرداند، هم تیمی ها او را در آغوش گرفته اند. او گفت: “نمی دانم گریه کردم یا نه، اما نزدیک بود.” وقتی بالاخره از هم جدا شدند، او تنها ایستاد، پیراهنش را بلند کرد و نشان را بوسید، دستانش را از هم باز کرد انگار سعی می کند همه آنها را در آغوش بگیرد و سپس به سمت نیمکت رفت و به دنبال تعدادی از پزشکان، فیزیوها و کارکنانی بود که او را به عقب هدایت کردند و آنها را در آغوش گرفتند: جون، جون، اونای، ویرجینا، ایمانول، جاوی، ادو و بقیه. تعداد زیادی از آنها هستند که از ما مراقبت می کنند و هر روز با شما هستند. این مهم است که مردم این را ببینند.»

و بنابراین یک مسابقه با لحظات بسیار زیاد، مربی آن‌ها را به هم می‌پیچاند که انگار نمی‌توانست کاتالوگ چیزهای خوب را که اتفاق افتاده بود باور کند، آندر بارنتشیا بازیکن دیگری که با خوشحالی بازگشته بود، بهترین‌ها را داشت. حتی کسانی که ممکن بود در مرکز صحنه قرار بگیرند، موافق بودند، که چیزی می گفت. سورلوث در پاسخ به این سوال که از چه چیزی بیش از همه لذت می برد، اصرار داشت: “این فوق العاده بود که دوباره مایک گلزنی کرد.” کوبو افزود: “میکل یک اسطوره است و همیشه خواهد بود. من شخصا خوشحالم که توانسته ام کمک کنم [winning] جریمه. گل او برای تیم اهمیت زیادی دارد.”

اویارزابال گفت: “گل مهم بود اما بقیه آن مهم تر بود.” آلگواسیل می درخشید، آن لبخند مدت ها بعد از سکوت استادیوم، خیابان ها در بیرون زنده، هنوز دربی هنوز تمام نشده بود. مربی رئال سوسیداد گفت: “با دیدن میکل، غرور وجود دارد.”

او یک نشان است. این یک لحظه خاص است و او به خاطر بازیکنی که هست و شخصیت بزرگی که دارد و احساسی که نسبت به این باشگاه دارد، شایسته آن است. اتفاقات زیادی افتاد و خیلی خوب بود. با دیدن تیم و هواداران احساس می کنم. وقتی بچه بودم، وقتی رئال سوسیداد شکست می خورد، عصبانی به رختخواب می رفتم. امشب یک شادی بود.»