در NHS، به نظر می رسد Sunak و همکارانش قادر به درک اقتصاد 101: پرداخت بیشتر | لری الیوت ویراستار اقتصاد

بداووس قبل از اینکه به محل اجتماع نخبگان جهانی تبدیل شود، به عنوان مکانی شناخته می شد که مبتلایان به سل برای معالجه می آمدند. توماس مان داستان کوه جادویی خود را در آسایشگاهی در شهر کوچک سوئیس می گذراند و به ندرت پیوندهایی با گذشته ادبی داووس مناسب تر از اکنون به نظر می رسد، زیرا اقتصاد جهانی پس از یک بیماری سه ساله هنوز در حال بازتوانی است. از زمان شروع همه گیری کووید-19، عودهای زیادی وجود داشته است.

دو هفته اول سال 2023 شاهد بهبودی اندک در چشم انداز کوتاه مدت بوده است، اما این بدان معنا نیست که مشکلات بلندمدت برطرف شده است. مشکلات ساختاری پیش روی اقتصاد جهانی – سرمایه گذاری ضعیف، بهره وری ضعیف، وضعیت اضطراری آب و هوا، افزایش نابرابری، چندپارگی سیاسی – هنوز با ما هستند.

کلاوس شواب، مردی که از اوایل دهه 1990 داووس را اداره می‌کرد، هفته گذشته گفت زمان آن رسیده است که «چشم‌انداز بلندمدت و سازنده‌ای ایجاد کنیم و آینده را به شیوه‌ای پایدارتر، فراگیرتر و انعطاف‌پذیرتر شکل دهیم». و حق با اوست. این در واقع چالش است.

اما خروج از ذهنیت بحران آسان نیست، مخصوصاً در کشوری مانند بریتانیا، که از سرکوب کردن آن فضیلتی به دست آورده است و عواقب بلندمدت کوتاه‌مدت‌گرایی آشکار است.

نه ریشی سوناک و نه جرمی هانت در داووس حضور نخواهند داشت و فهمیدن دلیل آن سخت نیست. عملکرد اقتصاد بریتانیا کمی بهتر (یا به عبارت دقیق تر کمی بدتر) از حد انتظار بوده است، اما آنها کشوری در بحران دارند که باید در داخل با آن مقابله کنند.

NHS در آستانه فروپاشی است. در اوایل دهه 1980، لیندسی اندرسون بیمارستان بریتانیا را کارگردانی کرد، یک کمدی تاریک که در آن بیمارستانی که بودجه کافی برای آن وجود نداشت، توسط کارکنان اعتصاب کننده اش، طنزی به سال های اولیه تاچریسم بود. چهل سال بعد، فیلم به طرز وحشتناکی پیش بینی کننده به نظر می رسد.

مرگ و میر بیش از حد – معیاری است که نشان می دهد چند نفر بیشتر از حد معمول جان خود را از دست می دهند – به بالاترین سطح خود در 50 سال گذشته، جدا از همه گیری. زمان انتظار آمبولانس بالاترین رکورد است، همانطور که تعداد انتظار در A&E بیش از 12 ساعت است. بیش از هفت میلیون نفر در لیست انتظار بیمارستان ها در انگلستان هستند. در همین حال، یک مطالعه توسط اندیشکده King’s Fund نشان داد که در سال گذشته نرخ جای خالی پرستاران 12 درصد بود.

در حال حاضر مد روز است که بگوییم مشکلات NHS واقعاً ربطی به پول ندارد، اما این استدلال به نتیجه نمی رسد. البته، NHS می تواند بهتر مدیریت شود، اما بسیاری از سازمان های دیگر نیز می توانند مدیریت شوند. مطمئناً، مدل‌های دیگری از مراقبت‌های بهداشتی وجود دارد که بریتانیا می‌تواند از آنها بیاموزد. اما دلیل سختی جذب نیروی پرستاری این است که حقوق یک پرستار ارشد از سال 2010 به میزان واقعی 10 درصد کاهش یافته است.

و دلیل اینکه بیمارستان‌ها تحت فشار افزایش تقاضای زمستانی کمان می‌کنند این است که یک دهه ریاضت در حال از بین رفتن است. میانگین افزایش هزینه در NHS از زمان ایجاد آن در سال 1948 تا 2010، 3.7٪ در سال بود. در سال‌های بین 2001 و 2010، افزایش هزینه‌های واقعی به طور متوسط ​​7 درصد بود و لیست‌های انتظار در حال کاهش بود. از آن زمان تاکنون 1.4 درصد بوده است و لیست ها دوباره بالا رفته اند.

این فقط دستمزد نیست که فشرده شده است. بریتانیا 0.3 درصد از درآمد ملی را به هزینه‌های سرمایه سلامت – بیمارستان‌های جدید و کیت‌های موجود در آنها – اختصاص می‌دهد که نیمی از سطح سایر کشورهای پردرآمد است. این ایده که NHS یک گودال بی انتها است که دولت های چپ و راست به طور بی رویه مقادیر بی پایان پول نقد مالیات دهندگان را در آن فرو می برند، یک افسانه است. بودجه سخاوتمندانه ارائه شده توسط تونی بلر و گوردون براون تأثیرگذار بود. تسویه حساب های خرج سخاوتمندانه کمتر از آن زمان نیز تأثیر داشته است.

این یک داستان مشابه با مراقبت های اجتماعی بوده است. بیش از یک دهه پیش، دولت ائتلافی گزارشی را از سر اندرو دیلنوت سفارش داد که به این نتیجه رسید که این سیستم برای هدف مناسب نیست و به بودجه بیشتری نیاز دارد، هم از طرف افراد و هم از طرف ایالت. این گزارش هرگز عملی نشد و نتیجه آن این بود که نیم میلیون نفر در انتظار کمک هستند، بیش از 150000 جای خالی و تخت های بیمارستانی توسط افرادی که باید در خانه های مراقبت باشند اشغال شده است. باز هم راه حل ساده به نظر می رسد: برنامه ای بگیرید و سرمایه گذاری بلندمدت لازم را فراهم کنید. اقتصاد 101 می گوید که اگر کمبود کارکنان دارید، راه حل این است که بیشتر پرداخت کنید.

به نظر می رسد وزرای دولت به طرز عجیبی قادر به درک این نکته اساسی نیستند، به این معنی که NHS همچنان در بحران خواهد بود – یا در آستانه آن – مهم نیست که خزانه داری چه راه حل چسبنده ای برای پاسخ به یک بحران مالی مزمن ارائه می دهد. جمعیت سالخورده و پیشرفت در درمان پزشکی به معنای افزایش واقعی 3-4٪ در سال برای پاسخگویی به هزینه های فزاینده مراقبت است. این واقعیت که بهداشت با شدت کمتری نسبت به سایر بخش‌های بخش دولتی برخورد شده است، نه اینجاست و نه آنجا. سایر خدمات – برای مثال سیستم قضایی – از سال 2010 حتی سخت تر شده اند، اما کمتر قابل مشاهده هستند.

سوناک می داند که مشکلی وجود دارد. عموم مردم هرگز به طور کامل به محافظه‌کاران در مورد NHS اعتماد نکرده‌اند و همچنان به ایده خدمات رایگان در محل استفاده دلبسته هستند، حتی اگر تعداد کمی در حال حاضر مراقبت‌های بهداشتی را به عنوان حسادت جهانیان توصیف کنند. توقف بحران NHS به عنوان اولین مورد در اخبار برای نخست وزیر حیاتی است. در حال حاضر دقیقاً اخبار خوب زیادی وجود ندارد، اما آنچه وجود دارد با بحرانی که می‌توانست از آن اجتناب شود غرق می‌شود و 10 سال از ساخت آن می‌گذرد.