انگلیس در پی اعدام علیرضا اکبری توسط ایران دست و پا چلفتی و ناتوان به نظر می رسد | سیاست خارجی

رابطه بریتانیا با ایران تاریخچه‌ای پردردسر و اصلاح‌ناپذیر دارد که به جنگ امپراتوری قرن هجدهم بین انگلستان، فرانسه ناپلئونی و روسیه تزاری برای کنترل ایران برمی‌گردد. ایرانی ها خاطره طولانی دارند. تا به امروز، آنها بریتانیا را مسئول بسیاری از مشکلات خود می دانند.

بریتانیا در سال 1941 برای محدود کردن نفوذ نازی ها و حفاظت از میادین نفتی شرکت انگلیسی-فارسی حمله کرد. در سال 1953 دوباره مداخله کرد و با کمک ایالات متحده کودتا کرد تا یک دولت منتخب دموکراتیک را سرنگون کند و حکومت شاه خودکامه و طرفدار غرب را تقویت کند.

انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 و محاصره سفارت آمریکا، شکافی را ایجاد کرد که هرگز به طور کامل برطرف نشد. آمریکا و ایران هنوز روابط دیپلماتیک رسمی ندارند. تندروها سفارت و باغ های مجلل بریتانیا در مرکز تهران را نمادی از قرن ها تحقیر ملی می دانند.

بسته شدن سفارت، و سفیر بریتانیا فراخوان داد، یکی از تصمیماتی است که اکنون ریشی سوناک و جیمز کلورلی وزیر امور خارجه در پی اعدام علیرضا اکبری، یک تبعه دوتابعیتی انگلیسی-ایرانی متهم به جاسوسی در روز شنبه با آن روبرو هستند.

وزارت امور خارجه طی سال‌ها استدلال کرده است که علیرغم رفتار غالباً آشکار ایران، بهتر است خطوط ارتباطی باز بماند. این رویکرد ظاهراً به آزادی امدادگر نازنین زاغری رتکلیف، یکی دیگر از دو تابعیتی، در سال گذشته کمک کرد.

اما رژیم تحت سلطه تندروهای روحانی، به نظر می رسد که به طور فزاینده ای هم در برابر دیپلماسی آرام و هم از اقدامات عمومی قوی تر مانند تحریم ها غیرقابل نفوذ است. محکومیت بد قضاوتی و توهین آمیز فرهنگی رژیم سوناک و کلورلی به عنوان «وحشیانه» تنش ها را بیشتر خواهد کرد.

به جای اینکه بریتانیا قوی و مصمم به نظر برسد، انتخاب زبان کلورلی بوی ناتوانی می دهد. داگلاس هرد و لرد کارینگتون وزرای خارجه سابق حزب محافظه کار تا این حد دست و پا چلفتی نبودند. اما استانداردها از زمان خود بسیار کاهش یافته است.

دولت واقعاً چه کاری می تواند انجام دهد؟ می‌تواند روابط دیپلماتیک خود را تعلیق کند و دیپلمات‌های ایرانی مستقر در لندن را به وسایل خود بفرستد – و احتمالاً حداقل برای مدتی باید این کار را انجام دهد. می تواند تحریم های بیشتری اعمال کند، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را ممنوع کند و به سازمان ملل شکایت کند.

اما اگر واقعاً بخواهد ملاها را مجازات کند، بریتانیا به کمک آمریکا نیاز خواهد داشت. همانطور که این روزنامه در هفته گذشته به آن اشاره کرد، مقابله با تهدیدها و چالش های ارائه شده از سوی ایران، موضوعی فزاینده برای همه دموکراسی های غربی است.

یک موضع سخت‌تر مستلزم این است که ایالات متحده رهبری کند. مشکل اینجاست که جو بایدن نگرانی های دیگری دارد – و او زیاد به این دولت گوش نمی دهد.