حرکت از ماچیسمو: آیا مردانگی مضر بالاخره از ورزش کنار می‌رود؟ | ورزش

مناگر یک لحظه ورزشی تعیین کننده در سال 2022 وجود داشت، جدای از لحظه آشکار لیونل مسی که جام جهانی را بلند می کرد (در حالی که لباسی نامتجانس به تن داشت و حال و هوای قوی فردی را که می خواست موهایش را در سالن شست و شو می داد) بود. اشک و دست بستن راجر فدرر و رافائل نادال در جام لیور.

پس از اینکه فدرر آخرین مسابقه رقابتی خود را انجام داد – هم تیمی با نادال در دو نفره – آن دو نشستند و به تماشای صفحه نمایش O لندن نشستند.₂ آرنا نکات برجسته ای از حرفه ای نمادین سوئیس را به نمایش گذاشت. الی گولدینگ یک تصنیف را با کمربند ساخت. چراغ های بارق. فدرر یکی از آن گریه های بچه ها را انجام داد. انگشت صورتی او به سمت انگشت نادال حرکت کرد. چشمان اسپانیایی قرمز بود. بینی فدرر به رودولف با عادت کک زدن می داد. خیلی زود شانه های آنها به طور همزمان بالا رفت.

بدیهی است که ورزش به دنبال اشتیاق و احساسات است. این همه از احساسات است. ناامیدی تلخ از باخت در ضربات پنالتی. سرخوشی در حفظ سه امتیاز مسابقه. این خشم جوشان نسبت به یک داور ظالم است. و فدرر قبلاً به عنوان یک مرد حساس شناخته می شد، اما با این وجود صحنه بسیار قدرتمندی بود. دو تن از بزرگ‌ترین ورزشکاران تمام دوران، آشکارا – نه از روی خجالت، نه از روی کنایه – آسیب‌پذیری را نشان می‌دهند که اغلب هنوز به عنوان زنانه شناخته می‌شود. هنگامی که از فدرر در مورد لحظه ای که فدرر آن را “زیبا” و “یک تشکر پنهانی” از رقیب و دوست بزرگ خود توصیف کرد، سوال شد.

به اندازه کافی ورزش را دنبال کنید و تغییر محسوسی از نوع ماچیسموی بداخلاقی که پسران و مردان به طرز موذیانه ای اجتماعی شده اند به وجود آمده است. پرخاشگری شدیدی که منجر به زندان‌های کامل و فروپاشی جامعه در خارج از عرصه‌های ورزشی می‌شود و کارت‌های قرمز و راکت‌های شکسته درون آن‌ها. بدون شک فرهنگ خسته کننده «نه همو» در رختکن برادر هنوز وجود دارد (که بدون شک ورزشکاران مرد یونان باستان را که به بازی های المپیک آمدند و به ندرت طرفدار همو بودند، گیج می کرد)، اما به نظر می رسد یک چرخش قطعی وجود دارد. جزر و مد

همراه با پیشرفت تکنولوژی در ورزش، تغییرات فرهنگی عظیمی در زمان های اخیر رخ داده است. در سال 2008، زمانی که فابیو کاپلو سس گوجه فرنگی را در غذاخوری انگلستان ممنوع کرد، روزنامه‌ها طوری پاسخ دادند که گویی بچه‌ها به زور اخته شده‌اند، گویی سس گوجه‌فرنگی نشان دهنده خون مردانه جنگ است. در حال حاضر، باشگاه ها روانشناس کارکنان دارند. شاید زمانی که فوتبالیست ها از لگد زدن به مثانه خوک به پوشیدن سوتین های ورزشی جی پی اس تکامل یافتند، مردانگی اغراق آمیز همیشه از بین می رفت.

نقاط عطف برجسته خاصی وجود دارد. سقوط مایکل جردن در غم پدر مرحومش. مارادونا هم تیمی هایش را به هم می زند. در بریتانیا، کسی به دیوید بکهام در سارافون فکر می کند. شاید عکسی از او که موهای بلندش را به صورت نوار آلیس پوشانده بود، زیر آن برشی که از الکس فرگوسن در حال لگد زدن به چکمه‌اش به دست آورده بود، تغییر کنایه‌ای بصری نگهبان بود. یک دهه بعد و اگرچه فساد فیفا منجر به برگزاری جدیدترین جام جهانی در کشوری شد که همجنس گرایی غیرقانونی است، لوئیس فن خال را داشتیم که ممفیس دیپای را می بوسید. اولیویه ژیرو کیلیان امباپه را در آغوش داشت. بازیکنان مراکش در کنار مادران خود با شادی در زمین رقصیدند. (آخرین مورد را به عنوان پیشرفت بازیکنانی در نظر بگیرید که بچه های خود را در پایان یک فصل نشان می دهند، که اگرچه سالم است، اما همیشه یک نمایش کنترل شده به جای انفجار خام احساسات است).

صحبت در مورد مسائل مربوط به سلامت روان در ورزش مردان نیز عادی شده است – زمانی که موفق ترین المپیکی تمام دوران، شناگر مایکل فلپس، درباره سابقه خودکشی خود صحبت کرد، چیز کوچکی نبود. در تنیس، اندی موری – که در ویمبلدون گریه کرد – توسط مادر نیک کیرگیوس به خاطر مداخله‌اش به رسمیت شناخته شد، زمانی که اسکاتلندی متوجه زخم‌های خودزنی روی بازوهای پسرش شد.

می توان استدلال کرد که ظهور ورزش زنان تأثیر داشته است. فوتبال زنان، به ویژه، از محبوبیت بالایی برخوردار شده است – به ویژه با قهرمانی شیرها در یورو. جمعیت دوستانه‌تر، خوش‌آمدتر، کمتر عذاب‌آور و متنوع‌تر هستند. این رشد جهانی در ورزش زنان، تغییری طراوت‌بخش و فرصتی برای جایگزینی فراهم کرده است: ورزش با کیفیت بالا، بسیار رقابتی، اغلب گرم و جنگی – بدون جریانی از خجالت و بداخلاقی.

مردانگی مضر به طور کامل ریشه کن نشده است – نه در ورزش و نه در جامعه. کریستیانو رونالدو ممکن است خود را به عنوان یک مرد مدرن معرفی کند، تمام ابروهای نخی و روکش های زرق و برق دار، اما او رفتاری مانند مردی در باشگاه دارد که توصیه های ناخواسته ای به زنان ارائه می دهد. از جمله جیک دنیلز فوتبالیست و نیک مک کارتی از اتحادیه راگبی حمایت گسترده ای از حضور در این رقابت ها صورت گرفته است. اما هنوز هم شعارهای همجنسگرا هراسی برای هواداران چلسی وجود دارد، و در چند وقت اخیر، هولگر رون، اعجوبه تنیس دانمارکی، در زمین فریاد زد “فاگو”.

هنوز اولتراها هستند که آبجو می اندازند و از همدیگر لگد می زنند. اما یک ویدیو نیز وجود دارد که در آن مسی احساسی از آنها التماس می کند که متوقف شوند. در همین حال، چه کسی فکرش را می‌کرد که مردان بالغ متن آهنگ یک بچه گربه اتمی را برای سروصدای گرت ساوت‌گیت در مورد اینکه چگونه آنها را روشن می‌کند، تغییر کاربری دهند؟

در باشگاه من، لیورپول، تامپون‌های رایگان در حمام‌ها وجود دارد و مدیری که با یک مترجم مرد معاشقه می‌کند، و اگرچه من کاملاً دوست دارم داروین نونیز از زدن عکس‌هایش در جایی در غرب صحرای بزرگ آفریقا دست بردارد، با این فکر آرام می‌شوم. که در اتاق رختکن، اندی رابرتسون آنجاست، موهایش را نوازش می کند و کلمات تسلی دهنده را در گوشش زمزمه می کند. بیگ ورگ با مهربانی چای بابونه را روی لب هایش می برد. تیاگو به آرامی پشتش را می مالید. و متنی از راج و رافا: “همانجا جوانه کن، ما تو را x گرفتیم.”