همسایگان اروپایی ما اکنون به بریتانیای پس از برگزیت نگاه می کنند و به سادگی می گویند: nein, danke | جاناتان فریدلند

دبلیوبالاخره اروپایی های خوبی هستیم تقریباً هفت سال پس از رای ما به خروج، بریتانیایی‌ها بالاخره تلاش خود را برای اتحادیه اروپا انجام می‌دهند. مجدانه و با وفاداری سرسختانه به وظیفه، ما در حال تقویت روابطی هستیم که 27 کشور باقیمانده اتحادیه اروپا را به هم پیوند می‌دهد – البته نه آنطور که کسی می‌خواست.

به نظرسنجی سراسری اروپا که دیروز منتشر شد، نگاهی بیندازید، که نشان می‌دهد حمایت از خروج از اتحادیه اروپا از سال 2016 در همه جا کاهش یافته است. احساسات از روی زمین افتاده است. حتی سرسخت‌ترین احزاب ضد اتحادیه اروپا نیز هدف خروج از اتحادیه اروپا را رها کرده‌اند.

هوم، من تعجب می کنم که چه چیزی می تواند چنین تغییر غیرقابل انکار را در افکار اروپایی توضیح دهد. برخی ممکن است بخواهند فکر کنند که این جنگ در اوکراین یا همه‌گیری کووید است که هر دو یادآور ارزش همبستگی بین‌المللی هستند. اما توضیحی که آشکار می شود، واضح است. اروپایی ها از زمان همه پرسی برگزیت یک نگاه به بریتانیا انداخته اند و فکر می کنند: نه متشکرم.

آنها ناکارآمدی سیاسی ما را با پنج نخست وزیر در شش سال می بینند. آن‌ها نحوه برگزیت را می‌بینند که ملت را به وسط تقسیم کرد و تندی و سمیت را به زندگی ملی ما تزریق کرد. آنها نابسامانی اقتصادی ما را می بینند، با عقب ماندگی بریتانیا، که با فشارهای بهبود پس از کووید و تورم مشابه همسایگان ما مواجه است، اما رنج بیشتری می کشد، با کاهش 5.2 درصدی تولید ناخالص داخلی و کاهش 13.7 درصدی سرمایه گذاری در سه ماهه آخر سال 2021. در مقایسه با اعداد پیش‌بینی‌شده، اگر اتحادیه اروپا را ترک نمی‌کردیم – همه اینها به‌طور خاص به برگزیت نسبت داده می‌شود، نه مثلاً همه‌گیری.

دفتر مسئولیت بودجه در ماه نوامبر به قدر کافی اظهار داشت: «برگزیت تأثیر نامطلوب قابل توجهی بر تجارت بریتانیا داشته است» و با اشاره به کاهش 15 درصدی «شدت تجارت» گفت: اروپایی ها همه اینها را می بینند و فکر می کنند، اما برای لطف خدا. این سهم بزرگ ما در پروژه اروپایی است: عمل به عنوان یک داستان هشدار دهنده.

«بریتانیا کبیر امپراتوری خود را از دست داده است و هنوز نقشی پیدا نکرده است» این حکم بسیار نقل شده از سوی وزیر امور خارجه پس از جنگ آمریکا، دین آچسون بود. خب ما الان یک نقش پیدا کردیم. ما درس مفیدی هستیم که چه کاری را نباید انجام داد. اگر کشورهای اروپایی از اتحادیه اروپا احساس ناامیدی کنند، تنها به نگاهی به کانال کانال نیاز دارند – و مکث کنند.

به یاد بیاورید که یک بحث اصلی و مکرر طرفداران برگزیت، کاهش تشریفات اداری بود. بیش از یک دهه پیش، نایجل فاراژ علیه دیوید کامرون که برای کمک به کارآفرینان در مورد مقررات‌زدایی صحبت کند، به شدت اعتراض می‌کرد:چگونه او می تواند در مورد کاهش تشریفات اداری صحبت کند اما نه قوانین اتحادیه اروپا که باعث آن شده است؟”

به گفته فاراژ، این حضور در اتحادیه اروپا بود که باعث می‌شد کسب‌وکارهای بریتانیا در بوروکراسی غوغا کنند. و با این حال، اکنون که بیرون آمده‌ایم، بلندترین و گلایه‌آمیزترین شکایتی که از بازرگانان بریتانیایی می‌شنوید که امیدوارند کالاهای خود را به نزدیک‌ترین بازارهایشان، در آن سوی کانال بفروشند، چیست؟ این ساعت‌های بی‌پایانی است که صرف رسیدگی به تشریفات اداری می‌شود – فرم‌های گمرکی، تاخیرها، مالیات بر ارزش افزوده مضاعف که از طرف دیگر بر مشتریان تحمیل می‌شود – ناشی از حضور در اتحادیه اروپا نیست، همانطور که فاراژ اصرار می‌کرد، بلکه به دلیل بیرون بودن از آن است.

بر اساس نظرسنجی Best for Britain، جای تعجب نیست که 57 درصد از بریتانیایی ها اکنون می گویند که برگزیت بیش از آنچه که حل کرده است، مشکلاتی را ایجاد کرده است، با 10 درصد ناچیزی که برعکس آن را درست می دانند. حتی در میان رای‌دهندگان محافظه‌کار، بیشتر دیدگاه ضعیفی نسبت به برگزیت دارند تا دیدگاه آفتابی.

شواهد برگزیت به عنوان یک مشکل آفرین در همه جا وجود دارد. طرح دولت را در نظر بگیرید که حدود 4000 بیت از قوانین اتحادیه اروپا را که در کتاب مجسمه های بریتانیا باقی مانده است، آتش بزند و همه آنها را تا پایان سال بسوزاند. همتایان هفته گذشته هشدار دادند که حذف دسته جمعی قوانین از نظر رویه ای تقریبا غیرممکن و از لحاظ اساسی خطرناک است. اگر قوانین به سادگی لغو شوند، طیف وسیعی از اقدامات ضروری، حتی نجات دهنده، چه در مورد ایمنی الکتریکی، استانداردهای غذایی یا خلوص آب حذف خواهند شد. اگر آنها به سادگی در قوانین جدید کپی و چسبانده شوند، و از ارتباط با اتحادیه مخوف اتحادیه اروپا آلوده نشده باشند، این مهم ترین اتلاف وقت پارلمان خواهد بود. اگر قوانین بدون هیچ زمانی برای بررسی دقیق پارلمانی تغییر کنند، آن‌طور که رابین هاجسون، یکی از همتایان ارشد محافظه‌کاران می‌گوید، «این چیزی نیست که بیشتر مردم با «بازپس گرفتن کنترل» درک کنند. به عبارت دیگر، لغو قوانین اتحادیه اروپا به عنوان یک شعار آسان به نظر می رسد، اما در عمل یک کابوس است – درست مانند خود برگزیت.

شکاف بین لفاظی برگزیت و واقعیت در هیچ کجا به اندازه ایرلند شمالی واضح نیست. خروج کنندگان با نشاط نگرانی ها را در مورد آنچه که در جامعه مبتنی بر واقعیت به عنوان یک مشکل غیرقابل حل به نظر می رسید کنار گذاشتند: با توجه به اینکه همیشه باید مرزی بین اتحادیه اروپا و بریتانیا وجود داشته باشد که اتحادیه گمرکی را ترک کرده است، چنین مرزی کجاست. دروغ؟ نمی تواند بین ایرلند شمالی و جمهوری بدون به خطر انداختن توافق جمعه خوب باشد. بدون خشم اتحادیه‌ها، که می‌خواهند بین ایرلند شمالی و بریتانیای کبیر تفاوتی وجود نداشته باشد، نمی‌توان آن را در پایین دریای ایرلند قرار داد. پس کجا؟

راه حل فرضی پروتکلی بود که اتحادیه‌ها را به دلیل ایجاد تمایزی که از آن نفرت داشتند، خشمگین کرد. برای آرام کردن آنها، دولت لایحه ای را پیشنهاد کرد که بخش هایی از توافق بین المللی را نادیده می گیرد پروتکل، تقریباً به طور قطع غیرقانونی – و اکنون صحبت از ارسال آن صورتحساب به همان فراموشی است که نویسنده اصلی آن، لیز تراس، ساکن آن بود. در همین حال، قانون در راه است که شاهد ساخت پست های مرزی در بنادر ایرلند شمالی خواهیم بود: به عنوان یکی از مفسران آن را بیان می کند، “بریتانیا در حال ساخت و راه اندازی یک مرز تجاری بین المللی در داخل کشور خود است”، مرزی که قبلا وجود نداشت. مشکل دیگری که برکسیت به جای حل آن ایجاد کرد.

همه اینها در معرض دید عموم است. به همین دلیل است که صدیق خان، شهردار لندن، مطمئناً درست می‌گوید، همانطور که این هفته انجام داد، خواستار لغو پیشنهادات وست مینستر در مورد برگزیت و شروع صحبت درباره آن آشکارا و صادقانه باشیم.

موضع رسمی حزب کارگر این است که موضوع بسته است و حتی نمی‌توان «بحث عمل‌گرایانه» خان درباره شایستگی پیوستن مجدد به بازار واحد و اتحادیه گمرکی وجود داشت. منطق سیاسی به اندازه کافی ساده است: رای دهندگان را از این که گفته شود اشتباه می کنند خشمگین کنید، و حزب کارگر نباید کاری انجام دهد که ممکن است ائتلاف انتخاباتی خود را شکست دهد. اما یک ضد منطق هر روز قوی تر می شود. وقتی نیرویی در زندگی ملی ما وجود داشته باشد که آسیب های اقتصادی و سیاسی آشکار و فعلی را ایجاد کند، یک حزب مخالف – چه رسد به دولت – باید در مورد آن صحبت کند. همسایگان ما می توانند آن را به اندازه کافی واضح ببینند. آنها آسیب هایی را که برگزیت وارد می کند مشاهده کرده اند و به نتیجه واضحی رسیده اند. وقت آن است که ما همین کار را انجام دهیم.