رای دهندگان می دانند که برگزیت یک اشتباه بود، پس چه زمانی سیاستمداران ما آن را اعتراف خواهند کرد؟ | سایمون جنکینز

بrexit به کلمه ممنوعه سیاست بریتانیا تبدیل شده است. ریشی سوناک هرگز آن را نفس نمی کشد. آن را به کایر استارمر بگویید و او تأثیر می گذارد که نشنود. برگزیت تبر زده، لغو شده، ممنوع است، به عنوان خسته کننده رد شده است. نه فقط این، بلکه YouGov گزارش می دهد که 56٪ از مردم از اینکه کشور به آن رای داده اند پشیمان هستند و فقط 32٪ هنوز موافق هستند. برکسیت، آسیب بزرگ به خود، به اشتباه بزرگ تبدیل شده است.

بریتانیا تنها اقتصاد بزرگ جهان است که نتوانسته به عملکرد رشد قبل از کووید بازگردد. اقتصاددانان برگزیت را عامل اصلی می دانند. دفتر مسئولیت بودجه گزارش می دهد که تأثیر منفی برگزیت دو برابر کووید بوده و تولید ناخالص داخلی را در بلندمدت تا 4 درصد کاهش می دهد. روزی نیست که کشاورزان، ماهیگیران، تولیدکنندگان، ارائه دهندگان خدمات مراقبتی، دانشگاهیان یا هنرمندان از مشکل تجارت و عرضه نیروی کار فلج شکایت نکنند. بر اساس برخی برآوردها، برگزیت 6 درصد به قیمت مواد غذایی افزوده است. ادعاهای بریتانیا را اعلام کنید 43 درصد از شرکت ها بریتانیا را به عنوان یک مکان رو به کاهش برای سرمایه گذاری می دانند.

درخواست از برگزیت‌کنندگان برای فهرست کردن «فرصت‌های» بسیار تبلیغ شده‌شان از «بازپس گرفتن کنترل» مانند این است که از انجیلی‌ها بخواهیم ظهور دوم را پیش‌بینی کنند: روزی فرا خواهد رسید. آنها ادعا می کنند که تقصیر در وزرای ضعیف و خرابکاری وایت هال است. بپرسید چرا کاهش مهاجرت به اتحادیه اروپا مهاجرت غیر اتحادیه اروپا را به سطوح بی سابقه ای رسانده است و پاسخ این است که “کوتاه مدت”. “آتش مقررات” وعده داده شده نتوانست شعله ور شود، زیرا تاجران ناامید، دانشمندان مواد غذایی و حافظان محیط زیست همگی نسبت به اجازه سقوط استانداردها هشدار داده اند.

عموم متوجه شده اند. نظرسنجی ماه نوامبر YouGov نشان داد که 19 درصد از کسانی که به خروج رای دادند اکنون پشیمان هستند. در یک نظرسنجی از نظرسنجی ها، اکثریت از جمله اکثریت همه افراد زیر 65 سال و 79 درصد از افراد زیر 24 سال گفتند که به پیوستن مجدد رای خواهند داد.

چه چیزی برای سیاستمداران قابل درک نیست؟ آنها در مورد ارقام ناباورانه زمزمه می کنند یا به طور منطقی تر، گمان می کنند که مردم نمی توانند دوباره با همان بحث روبرو شوند. علاوه بر این، 50 کرسی معروف «دیوار قرمز» است که ظاهراً بوریس جانسون از طریق رای دهندگان مرخصی که حزب کارگر برای محافظه‌کاران را ترک می‌کنند، به دست آورده است. سوناک از بازگشت آنها می ترسد در حالی که استارمر از عکس آن وحشت دارد.

بنابراین، هر دو حزب با وتوی اقلیت دچار مشکل شده‌اند. در نتیجه، هیچ یک از رهبران جرأت نمی کنند یک اینچ به سمت یافتن یک توافق جدید با اتحادیه اروپا حرکت کنند. هنگامی که سوناک در نوامبر گذشته زمزمه احتمال یک معامله به سبک سوئیسی را مطرح کرد، دفتر او از او خواست که فوراً مانند یک گربه سوخته عقب نشینی کند.

در حالی که بریتانیا به سمت عمیق‌ترین رکود اقتصادی پس از جنگ جهانی دوم پیش می‌رود، نتیجه این است که هیچ گفتگوی منسجمی در مورد بهترین روش برای جلوگیری از آن وجود ندارد. اقتصاد از ارتفاعات آفتابی ماژور بلر در سال‌های پس از رکود تورمی دهه 1970 در حال هجوم است. هر تحلیلگر معقولی می داند که بریتانیا باید به نحوی راه خود را برای بازگشت به حوزه اقتصادی گسترده تر اروپا مذاکره کند. جزایر فراساحلی نمی توانند ارتباط خود را با سرزمین اصلی مجاور خود قطع کنند. این در مورد “بازپس گیری کنترل” نیست، بلکه در مورد کاهش موانع نظارتی و تعرفه ای برای تجارت و تسهیل حرکت کالاها و افراد است. برای بریتانیا ممانعت از ورود کارگران فصلی به اروپا، در حالی که آسیا و آفریقا را برای یافتن مهاجرانی که تمایل به اقامت دائم دارند، جست و جو می کند، پوچ است.

یک بارقه امید پروتکل آزاردهنده ایرلند شمالی است. دیدگاه جانسون از برگزیت به عنوان یک انحراف شخصی نیز تمرینی بود برای اینکه چگونه یک مشکل را غیر قابل حل کنیم. پشت همه چیده شد سوناک آنقدرها هم احمق نیست. هفته گذشته، او و یک هیئت اتحادیه اروپا با آنچه همه می دانستند، توافق کردند که فناوری دیجیتال می تواند تجارت با ایرلند شمالی را با شناسایی مقصد تسهیل کند. آنها اکنون باید در مورد مقررات استانداردها و داوری اختلافات به توافق برسند.

این مسیر سخت خواهد بود. به این دلیل که اصرار جانسون برای خروج از بازار واحد تحت برگزیت سخت بسیار ویرانگر بود. در کوتاه مدت، عقب نشینی نمی تواند مستلزم پیوستن مجدد به اتحادیه اروپا باشد، اگر چه تنها به این دلیل که اتحادیه اروپا بعید است از بازگشت بریتانیا استقبال کند و آن را هضم کند، هرچند پشیمان باشد. تنها می‌توان مجموعه‌ای از تنظیمات خط مقدم توافق تجاری ۲۰۲۰ اتحادیه اروپا و بریتانیا را برای توافق با مقررات و تسهیل جریان کالاها، خدمات و افراد انجام داد.

اسکاندیناوی، سوئیس و احتمالاً اکنون ایرلند سازش‌های سفارشی پیدا کرده‌اند تا بتوانند با هم در قاره‌ای که همگی مشترک هستند، پیشرفت کنند. سال گذشته، نیکولا استورجن، وزیر اول اسکاتلند حتی اعتراف کرد که یک اسکاتلند مستقل باید بر یک “مرز سخت” برای کالاها با انگلیس نظارت کند. واضح است که این مسائل نباید از بین برود.

پیچیدگی از اضطرار نمی کاهد. فاجعه اکنون اتحاد نمایندگان حزب محافظه کار جانسون با DUP ضد پروتکل ایرلند شمالی است که وتوی اقلیت دیگری را ایجاد می کند. محافظه‌کاران به سمت سرنوشت جمهوری‌خواهان در آمریکا و راست‌گرایان نتانیاهو در اسرائیل پیش می‌روند. آنها نمی توانند اتحاد را انجام دهند.

DUP نباید اجازه داشته باشد که کنترل برگزیت را صرفاً به عنوان وسیله ای برای پیشبرد برنامه اتحادیه گرای خود در دست بگیرد. به همین دلیل است که منظره سوناک و استارمر که در سراسر صندوق اعزام بر سر یکدیگر فریاد می زنند بسیار ناراحت کننده است. آنها باید از صمیم قلب بر سر برگزیت به توافق برسند. آنها باید توانایی تشکیل ائتلاف عقل سلیم را داشته باشند. از این رو هر چه زودتر مسیر “برگزیت بهتر” را شروع کنند، بهتر است. این بدان معناست که تشخیص دهیم که چنین نتیجه ای به وضوح آن چیزی است که اکثریت رای دهندگان می خواهند. برخلاف سیاستمداران بریتانیایی، این رای دهندگان حداقل جرات پذیرش اشتباه خود را دارند.