نمایندگان حزب محافظه کار، انتقال سبز را «غیر قابل قبول» می‌خوانند. اروپا ثابت می کند که دروغ است | جورج مونبیوت

دبلیودر حالی که همه نگاه ها به وحشت دیگری بود، جنگ ما علیه جهان زنده هسته ای شد. در آخر هفته، دمای برخی از ایستگاه های هواشناسی در قطب شمال به 30 درجه سانتی گراد بالاتر از حد نرمال افزایش یافت. به طور همزمان، در ایستگاه های هواشناسی خاص در قطب جنوب، دمای آنها به 40 درجه سانتیگراد بالاتر از حد طبیعی رسیده است. دو رویداد، هر چند خارج از مقیاس، روندی را ایجاد نمی کنند. اما این ناهنجاری‌های بی‌سابقه و همزمان به‌عنوان بخشی از یک رکورد جمع‌آوری آب و هوای شدید و آشفته، وحشتناک هستند.

به دنبال آنها خبر از یک رویداد وحشتناک دیگر آمد: سفید شدن مرجان های گسترده در دیواره مرجانی بزرگ در طول یک سال لانینا. لا نینا مرحله خنک چرخه اقیانوس آرام است. تا به حال، سفید شدن گسترده فقط در سالهای گرمتر ال نینو اتفاق افتاده بود. تأثیرات احتمالی ال نینوی بعدی بسیار وحشتناک است که نمی توان به آن فکر کرد.

ما می دانستیم که فروپاشی آب و هوا به طور ناگهانی اتفاق می افتد. سیستم‌های زمینی که پایدار به نظر می‌رسیدند، زندگی‌هایی که امن به نظر می‌رسیدند، از زیر ما می‌لغزیدند. همه چیزهایی که ما بدیهی می‌پنداشتیم ناگهان در بازی قرار می‌گیرد. ممکنه الان اتفاق بیفته

یکی از ویژگی‌های سیستم‌های پیچیده این است که تا زمانی که از آنها عبور نکرده باشند، تشخیص اینکه چقدر به آستانه‌های بحرانی خود نزدیک هستند دشوار است. آیا اکنون از نقاط اوج عبور می کنیم؟ تنها پاسخ منطقی این است که طوری رفتار کنیم که انگار هنوز دیر نشده است، و گویی ما کوتاه ترین فرصت ها را برای تثبیت سیستم قبل از سقوط آن داریم.

درعوض، دولت بریتانیا به عنوان قصد اعلام قصد خود برای عبور از نقطه بی بازگشت، طرح هایی را برای کاهش تعرفه سوخت در این هفته ارائه کرد. از زمان اجلاس آب و هوای Cop26 در نوامبر گذشته، یک میدان نفتی و گازی جدید در دریای شمال تصویب کرده است و پیشنهاد می کند که شش میدان دیگر را تصویب کند. مقاله‌ای که دیروز توسط دکتر دن کالورلی و پروفسور کوین اندرسون در مرکز تحقیقات تغییرات آب و هوایی تیندال منتشر شد، نشان می‌دهد که کشورهای ثروتمند باید تا سال 2034 به تولید نفت و گاز خود پایان دهند تا تنها 50 درصد شانس باقی ماندن در دمای 1.5 درجه سانتی‌گراد را داشته باشند. به عبارت دیگر، درست زمانی که این امتیازات جدید شروع به ارائه می کنند، باید بسته شوند.

اما انحراف یک هنجار است. دولت از بهبود بهره وری انرژی با اعمال بالاترین نرخ مالیات بر ارزش افزوده (20%) جلوگیری می کند. هنگامی که در سال 2013 کمک هزینه های نوسازی سبز را کاهش داد، تعداد عایق های زیر شیروانی از 1.6 میلیون سال به 126000 کاهش یافت و این میزان هرگز بهبود نیافته است. ما می‌توانیم این را به‌عنوان یک آزمایش ببینیم: وقتی مشوق‌های دولتی را حذف کنید و آن را به «بازار» بسپارید، چه اتفاقی می‌افتد؟ آه بله، ما متوجه شدیم که انتقال انرژی کاملاً به سیاست مؤثر دولت وابسته است.

همانطور که کمیته تغییر اقلیم خود دولت در این ماه مشاهده کرد، استراتژی بریتانیا برای کربن زدایی ساختمان ها بر “اهداف داوطلبانه” و “رویکرد آزمایش نشده مبتنی بر بازار” متکی است. شکاف های مالی گسترده، برنامه های از دست رفته و فقدان تکان دهنده اهرم های نظارتی وجود دارد: غیرممکن است که بر اساس سیاست فعلی ببینیم که چگونه دولت می تواند حتی اهداف رقت انگیز خود را برآورده کند، چه رسد به اینکه به طور معناداری در جلوگیری از فروپاشی آب و هوا کمک کند.

انکار آب و هوا به صورت موجی می آید و انواع کنونی، که بی وقفه توسط نمایندگان راستگرای محافظه کار خوانده می شود، اصرار بر این است که انتقال انرژی «غیرقابل قبول» است. اما همانطور که گزارش کمیته نشان می دهد، میانگین کل هزینه کربن زدایی خانه ها کمتر از 10000 پوند است. حتی اگر هر خانه در بریتانیا به طور کامل بازسازی شود، با این ارقام، هزینه کمتری نسبت به هزینه‌های دولت برای همه‌گیری یا بحران مالی 2008 خواهد داشت. مشاغل ایجاد شده تضمین می کند که حداقل بخشی از پول را جبران می کند. باز هم باید از خود بپرسیم که چرا دولت ها بانک ها را نجات می دهند اما سیاره زمین را نه.

برخی شروع به گام برداشتن کرده اند. در ایتالیا، دولت 110 درصد از هزینه های بهبود انرژی خانه را تأمین می کند که به عنوان اعتبار مالیاتی پنج ساله پرداخت می کند (10 درصد هزینه های مالی و معاملاتی را پوشش می دهد). این طرح فوق العاده هزینه همه چیز را پرداخت می کند: عایق، تهویه، پنجره ها و درهای جدید، پنل های خورشیدی، پمپ های حرارتی. دارای اشکالات طراحی است – برای مثال، هیچ انگیزه ای برای سازندگان ایجاد نمی کند تا هزینه های خود را محدود کنند و در ابتدا قابل تقلب بود – اما این مسائل به راحتی قابل حل هستند.

فنلاند تقریباً یک سوم خانه های خود را به پمپ های حرارتی مجهز کرده است. هر سال تقریباً دو برابر بریتانیا نصب می‌کند، اگرچه تنها یک دهم تعداد خانه‌ها را دارد. تقریباً هر روز می‌شنوم که نادان‌های حرفه‌ای اعلام می‌کنند که «پمپ‌های حرارتی در آب و هوای سرد ما کار نمی‌کنند». اما آنها در فنلاند که بسیار سردتر است به خوبی کار می کنند.

هلند پیشنهاد می کند تمام خانه های خود را از شبکه گاز قطع کند. در استونی، پایتخت، تالین، و بسیاری از شهرستان های دیگر حمل و نقل عمومی رایگان ارائه می دهند. اگر ایتالیا و استونی توانایی مالی داشته باشند، ما هم می توانیم.

همانطور که کمیته تغییرات آب و هوا اشاره می کند، اگر قیمت گاز به همان اندازه ای که در حال حاضر هست باقی بماند، کربن زدایی کل اقتصاد باعث صرفه جویی در هزینه ها می شود (0.5٪ از تولید ناخالص داخلی). همچنین مردم را از فقر سوخت رهایی می‌بخشد، که به دلیل خانه‌های نشتی و اتکا به سوخت‌های فسیلی به شدت تشدید می‌شود. این تضمین می‌کند که ما دیگر وابسته به ولادیمیر پوتین و دیگر مستبدان سوخت فسیلی نباشیم.

حقیقت این است که ما نمی توانیم اقتصاد خود را متحول نکنیم. کربن زدایی نیست که مقرون به صرفه نیست. این تجزیه آب و هوا است. اگر سیستم های اقلیمی خراب شوند، پول ما به اندازه وعده های بوریس جانسون بی ارزش خواهد بود. با این حال این دولت آن را بالاتر از خود زندگی ارزش قائل است.