تغییر ساختار نظامی پوتین بیشتر به سیاست مربوط می شود تا تغییر استراتژی | روسیه

یک ماه دیگر، یک تغییر نظامی دیگر در روسیه: ولادیمیر پوتین ژنرال مسئول نیروهایش در اوکراین را با چیزی شبیه به تکرار یک باشگاه لیگ برتری که ناامید برای کسب موفقیت فوری است، تغییر می‌دهد.

بدیهی است که چنین ناهماهنگی نشان می دهد که کرملین از اجرای جنگ ناراضی است، اما تصمیم به قرار دادن ژنرال والری گراسیموف، رئیس نیروهای مسلح، به عنوان مسئول تهاجم، به دلایل دیگر نیز چشم نواز است.

ژنرال سرگئی سوروویکین پس از تنها سه ماه مسئولیت به یکی از سه معاون تنزل یافت. این سوال واضحی را ایجاد می کند که آیا با توجه به اینکه جنگ به سمت یک سال ناگوار می رود، تغییری در استراتژی ایجاد خواهد شد؟

سروویکین، فرمانده نیروهای هوافضا، پس از دستور تخریب حلب از هوا در سال 2016 برای شکستن مقاومت شورشیان، که منجر به سقوط شهر سوریه در اواخر همان سال شد، لقب “ژنرال آرماگدون” را به خود اختصاص داد.

به نظر می‌رسد تلاش بسیار مشابهی برای بمباران شبکه انرژی اوکراین در زمان تصدی وی شکست خورده است، و اعتماد غربی‌ها نسبت به کمبود موشک‌های هدایت‌شونده مورد نیاز مسکو برای حفظ این تلاش‌ها رو به افزایش است.

جالب اینجاست که برخی از وبلاگ نویسان نظامی روسیه که بیشتر توسط کارشناسان غربی دنبال می شوند، به طور مشخص نسبت به این تغییر بدبین بودند. یکی گفت: «تغییر مکان ها مجموع اجزا را تغییر نمی دهد.

با توجه به عملکرد ضعیف و آشفته نظامی روسیه تاکنون، وبلاگ نویسان نکته ای دارند. گراسیموف، به عنوان رئیس ارتش، همیشه ارشد سوروویکین بود و بنابراین به یک معنا مشخص نیست که چیز زیادی تغییر کرده است – اگرچه اکنون به این معنی است که گراسیموف بیشتر با تلاش های جنگی مرتبط است.

با این حال، حتی آنقدر هم که در ابتدا به نظر می رسد جدید نیست. در پایان آوریل، گراسیموف به خط مقدم رفت تا شخصاً بر تلاش برای عبور از ایزیوم نظارت کند، نارضایتی کرملین از عملکرد فرماندهان در زمین چنین بود. اوکراینی ها حضور او را کشف کردند و گمان می رود که او پس از بمباران پست فرماندهی که در آن مستقر بود مجروح شد.

در هر صورت، این رئیس جمهور روسیه است که بر استراتژی نظامی تا حد زیادی نظارت می کند، و به گفته اطلاعات غربی، در تصمیم گیری در سطح تیپ و حتی گردان درگیر است. اما، و این به اوکراین کمک زیادی می کند، کارشناسان می گویند که طرح بزرگ پوتین اغلب مبهم یا غیرقابل درک است.

اد آرنولد از اندیشکده مؤسسه خدمات متحد سلطنتی استدلال می کند که روسیه از فرمان و کنترل شکسته رنج می برد.

او با تاکید بر هدف نامشخص پوتین برای “از بین بردن هویت” اوکراین، کشوری بدون نازی، گفت: “اهداف سیاسی گیج شده اند.” این را نمی توان به یک هدف نظامی ترجمه کرد.»

آرنولد تاکید می کند که در آغاز جنگ، به بسیاری از سربازان روسیه گفته نشد که ماموریت واقعی آنها چیست. با توجه به اینکه نیروهای روسیه به وضوح نمی توانند اوکراین و یا حتی کل دونباس را به رغم ماه ها جنگ در باخموت و سولدار در نزدیکی آن فتح کنند، مشخص نیست که پایان بازی روسیه چیست.

سناریوی محتمل‌تر این است که آخرین تغییر ساختار سیاسی باشد و درست در لحظه‌ای اتفاق می‌افتد که گروه نظامی خصوصی واگنر یوگنی پریگوژین به نظر می‌رسد سرانجام در سولدار در حال ایجاد زمینه است. همانطور که پریگوژین در اوایل این هفته نه چندان با درایت ادعا کرد: “هیچ کس به جز واگنر در طوفان سولدار شرکت نکرد.”

انحطاط نیروهای منظم روسیه پس از نزدیک به 11 ماه جنگ چنان است که غرب در این هفته تخمین زد واگنر “یک چهارم یا بیشتر از رزمندگان روس” در اوکراین را تشکیل می دهد.

پریگوژین و سوروویکین متحدانی هستند که بسیاری بر این باورند که امیدوارند بتوانند تأسیسات نظامی کرملین گراسیموف و رئیس فوری او، وزیر دفاع سرگئی شویگو را غصب کنند.

سر لارنس فریدمن، نویسنده کتاب فرماندهی، کتابی در مورد سیاست عملیات نظامی، می گوید: «ظن من این است که این حرکتی است که توسط گارد قدیمی در برابر آنچه که محور پریگوژین-سورویکین دیده می شد، ناشی از تبلیغات واگنر در مورد نبرد سولدار باخموت و شکایت از عدم حمایت گراسیموف.

این نشان می دهد که پوتین در تلاش است تا تنش ها را بین واگنر و ارتش معمولی متعادل کند، نه اینکه استراتژی نظامی جدیدی را توسعه دهد.

فریدمن افزود: «این واقعیت که پوتین به تلاش برای ترتیبات فرماندهی جدید ادامه می‌دهد، نشان می‌دهد که او در تلاش برای یافتن چیزی است که آنچه می‌خواهد را ارائه دهد.»