خصومت و چابکی لیساندرو مارتینز به بازگشت فولاد به یونایتد کمک کرد | منچستر یونایتد

آبعد از یک دقیقه از بازی منچستریونایتد مقابل لیورپول در ماه اوت، می دانستید: لیساندرو مارتینز واقعاً است. زیرا در آن زمان بود که او بدون هیچ دلیل و هیچ سود آشکاری از طریق محمد صلاح به صدا درآمد.

لفاظی‌های مکرراً سمی و خود اسطوره‌ساز فوتبال انگلیس به ما می‌گوید که این رفتار مردان بزرگ است. اما واقعیت متفاوت است: به جز یک فرودگاه، هیچ جایی امن تر از زمین لیگ برتر برای شروع یک مسابقه وجود ندارد، زیرا احتمال تلافی تقریباً صفر است. به عنوان مثال، مارتین کیون و رود ون نیستلروی را در نظر بگیرید: پریدن روی یک نفر از پشت در پانتومیم وضعیتی فوتبال به خوبی کار می کند، اما در یک مربع پول معقول به دست رزمی کار خواهد بود که بتواند بر خود کنترل داشته باشد، زیرا می داند که هیچ چیز جدی وجود ندارد. تهدید.

بنابراین، در حالی که مارتینز با یک صلاح سرگرم‌کننده و متحیر درگیر می‌شود، چیزی از توانایی بدنی او به ما یاد نمی‌دهد، در مورد تسخیرناپذیری ذهنی او چیزهای زیادی می‌گفت. او شروع فاجعه‌باری را در دوران حرفه‌ای خود در انگلیس تجربه کرده بود، و در حالی که یونایتد در ماه آگوست مقابل برایتون شکست خورد، ضعیف بازی کرد و سپس در نیمه دوم مقابل برنتفورد با شکست 4-0 تیمش شکست خورد. پس از آن بازی، جیمی کاراگر، یک قاضی محترم و با دلیل موجه، جایی برای شک باقی نگذاشت: مارتینز کوچکتر از آن بود که بتواند با جنبه فیزیکی – بسته به حساسیت شما – “این لیگ” یا “لیگ ما” کنار بیاید.

در چنین شرایطی، انجام کاری که مارتینز با بازیکن درخشانی مانند صلاح انجام داد، بسیار گویای آن است، زیرا پتانسیل انتقام سریع و تحقیرآمیز قابل توجه بود. یعنی پرخاشگری او نه عملی است و نه احتمالی، همانطور که اعتماد به نفس او ضعیف یا ساخته نشده است. بلکه هر کاری را که لازم بداند بدون توجه به عوامل خارجی که ممکن است دیگران را تحت تأثیر قرار دهد انجام می دهد.

چیزی مشابه در ماه گذشته اتفاق افتاد، زمانی که یونایتد با ویا در لیگ و کارابائو کاپ دو سر دیدار کرد. پس از بازی اول، لئون بیلی به قدری از شیوه مبارزاتی مارتینز آشفته بود که علیرغم به ثمر رساندن یک گل خوب در یک برد خوب برای تیمش، از توییتر برای ابراز نارضایتی خود استفاده کرد. امروز از داوران بسیار ناامید هستم. بعد از دو بار آرنج در دنده‌ام نمی‌توانستم یک ثانیه نفس بکشم.» مدیر خط در ادامه گفت که من نباید چیزی بگویم زیرا همین کار را با مارتینز انجام می دادم. گاهی اوقات نمی فهمم چرا VAR گرفتیم. SMH.”

چهار روز بعد، یونایتد دوباره با ویا ملاقات کرد و بیلی، که هنوز هوشمندانه بود، زمانی را پیدا کرد تا به مارتینز برود – که تا دقیقه 87 وارد زمین نشد – در اولین فرصت موجود، و در تکل های بعدی آویزان شد. سپس، پس از از دست دادن یک چنگال که او را روی زمین رها کرد، خود را از دست داد و او را هل داد و بیرون انداخت. اما هیچ انتقامی در کار نبود، مارتینز با آمیزه‌ای از دوگانگی و تحقیر به او نگاه می‌کرد، زیرا اگرچه نبرد با او سخت و طاقت‌فرسا است، اما کنترل نمی‌شود، نه احساسی، نه عملی و نه شخصی، و صرفاً در مورد بازی است. به طور موثر تمام شده است.

بدون شک، جنگ طلبی مارتینز برای او خوب عمل می کند: از آن بازی با لیورپول، او تقریباً یکنواخت هیجان انگیز بوده است. به اندازه کافی نادر است که یک مدافع میانی را ببینیم که خصومت، چابکی، خونسردی، هوش و تکنیک را با هم ترکیب کند، اما دیدن این که در سن 24 سالگی این کار را انجام دهد، در حالی که تماشای آن سرگرم کننده است، به خصوص غیرعادی است.

در مقابل لیورپول، گل اول یونایتد به این دلیل به ثمر رسید که مارتینز با دریافت توپ در فاصله 35 یاردی دروازه، تصمیم گرفت یک پاس فوری و معتبر – چیزی که ما می توانیم پاس روی کین بنامیم – را به پاهای خود بکوبد، در حالی که دیگران لمس می کردند و سپس به عقب می رفتند. یا به پهلو توانایی او در توپ نیز وقتی که او را بالا می‌برند، حریف را با مشکل مواجه می‌کند، زیرا آنها باید به طور همزمان پاس مستقیم و سوئیچ بزرگ را بدون اینکه خودشان را بفروشند، بپوشانند تا او بتواند از کنار آنها عبور کند و در میانه میدان بار اضافی ایجاد کند.

مانند چیزهای فیزیکی، هیچ یک از چیزهای ماهرانه بدون ذهنیتی که زیربنای آن است، معنایی ندارد. فقدان آن سال‌های بیابان پس از فرگی را به همان اندازه که فقدان کیفیت تعریف کرده است. چیزی که بازیکنان امضا شده توسط اریک تن هاگ را مشخص می کند، تمایل آنها برای پذیرفتن مسئولیت است، نشان دادن عصبانیت برای ارزیابی عاقلانه موقعیت ها، تخیل برای امتحان کردن چیزها و موکسی برای اقدام قاطعانه.

مانند بسیاری از مدافعان آرژانتینی، به نظر می رسد مارتینز با یک سیستم GPS داخلی به دنیا آمده است که مکان دقیق خط را همیشه به او می گوید، جایی که او هرگز از آن دور نمی شود. به طور کلی اجتناب از نوع خشونت توجه طلبانه ای که می تواند به افراد آسیب برساند، تمایل او برای نزدیک شدن به حریف به او اجازه می دهد تا بدن و پاها را در هم ببندد و این شک منطقی را در ذهن مسئولان ایجاد می کند که کارت قرمز کارت زرد است و کارت زرد رایگان است. – ضربات آزاد و ضربات آزاد با هم می آیند.

قد او نیز هنوز مانعی برای او نبوده است. اکثر تیم‌ها با دو مرد بزرگ جلو بازی نمی‌کنند – بسیاری از آنها حتی با یک نفر هم بازی نمی‌کنند – و به توپ‌های بلند و هوایی ضربه نمی‌زنند. اما با این وجود، کسانی که به توانایی مارتینز در کنترل قدرت ترسناک کریس وود، چه آدامز و امثال آنها شک داشتند، خوب می‌شدند به ده هاگ گوش می‌دادند، که چیز زیادی نگفت اما به اندازه کافی گفت: «او زمان‌بندی خوبی دارد».

با این وجود، چیزی بیش از این در آن وجود دارد. زمان‌بندی بدون شدت معنا ندارد و مارتینز با چالش‌های هوایی مانند پیرانا روی ترامپولین رقابت می‌کند، چه برنده شدن توپ، چه ساختن یک بلوک یا انجام به اندازه کافی.

این روح مسری است. در کنار مارتینز، ویکتور لیندلوف و رافائل واران تهاجمی‌تر هستند. پشت سر او، داوید دخیا اکنون برای سانترها می آید و توپ را به بیرون پاس می دهد. اما شاید بزرگترین تغییر در مرد سمت چپ او بوده است. وقتی بزرگ شد، لوک شاو در هر سطحی برجسته بود، استعداد او آنقدر زیاد بود که نگرش راحت او تا زمانی که به سطح نخبگان نرسید واقعاً مانع او نشد.

او تحت رهبری اوله گونار سولسشر، سرانجام درست زمانی که دوران حضورش در اولدترافورد بالا بود، خودش را به عنوان یک انتخاب خودکار تثبیت کرد، اما بعد از یورو دوباره کنار رفت. به این ترتیب، جای تعجب نداشت که او جای خود را به تایرل مالاسیا از دست داد تا زمانی که دوباره آن را به دست آورد و آن را حفظ کرد، سپس داوطلب شد تا جای مارتینز را در دفاع میانی پر کند.

به نظر می رسد مارتینز نقش مهمی در این تغییر رفتار داشته باشد. در پایان یک پیروزی خانگی که به سختی بر وستهام در اکتبر به دست آمد – که در آن او دوباره بی باکی را که او را مشخص می کند نشان داد – او جشن ها را با هم تیمی ها و جمعیت رهبری کرد. اما پس از آن، او به دنبال شاو رفت، نه برای تبریک، بلکه برای شادی، و نشان دادن نوع رهبری تقابلی که بسیاری از مهم ترین و مورد احترام ترین بازیکنان باشگاه را به هم مرتبط می کند. بازیکنانی که می‌توان به آن‌ها اعتماد کرد تا به طور مداوم و در کلاچ ارائه دهند و به اطرافیانشان الهام شود که هرگز خود را رها نکنند. بازیکنانی که برای چیزی ایستادند. برای غول شدن لازم نیست قد بلند باشی.

هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که مارتینز کامل است. در اولین دربی فصل منچستر در ماه اکتبر – اگرچه به او بالاست کمی در خط میانی داده شد و بدون او تیمش در نیمه دوم حتی بیشتر از این عقب می ماند – او در مقاطع مختلف از ارلینگ هالند ایستاد و باید روز شنبه چیز متفاوتی ارائه دهد. . به طور مشابه، هنگامی که یونایتد در بازی لیگ در ویلا دو بار در 11 دقیقه اول گل خورد – اگرچه او دوباره در خط میانی به خطر افتاد، این بار کسی که بتواند سریع بدود را نداشت – او به طور غیرعادی سست بود.

اما این بازی‌ها دور از ذهن هستند و ما در قطر دیدیم که مارتینز به اندازه کافی تمرکز دارد که حتی زمانی که به طور منظم بازی نمی‌کند، کمک کند. او در بازی اول آرژانتین کنار گذاشته شد که آنها شکست خوردند. برای دومین بازی حیاتی خود که در برابر مکزیک با کلین شیت پیروز شدند. سپس در مرحله یک شانزدهم نهایی مقابل استرالیا از روی نیمکت بیرون آمد و با یک تکل فوق العاده برتری کم تیمش را حفظ کرد و گویی گل زده بود جشن گرفت.

با این حال، هرگز پیش از این، بازیکنانی که شادی بی‌نظیر قهرمانی در جام جهانی را به خود جذب می‌کردند، متعاقباً به اعماق یک زمستان انگلیسی و فصل بی‌وقفه یک فصل کوتاه پرتاب نشده بودند. بنابراین مارتینز باید نوع جدیدی از قدرت ذهنی پیدا کند و نشانه ها خوب هستند. وقتی اسکات مک تومینای بعد از فینال به او پیام داد که تبریک بگوید، او در پاسخ به او توصیه کرد که “ما برای بعدی می رویم” و اگرچه کلمات به راحتی بیان می شوند، مارتینز اهل صحبت های بیهوده نیست – فقط از محمد صلاح بپرسید.