درگذشت دیوید داکهام | تیم اتحادیه راگبی انگلیس

در یک دوره تا حد زیادی تاریک برای تیم راگبی انگلستان در دهه 1970، یک بازیکن مانند یک فانوس دریایی برجسته بود. بازی بین المللی در نیمکره شمالی تحت تسلط یک تیم خیره کننده ولز بود و در حالی که انگلیس می توانست پیروزی های قابل توجهی مانند پیروزی در سال 1973 بر آل بلکز در اوکلند به دست آورد، سبک تسلط رو به جلو آنها باعث شد آنها به خانه بازگردند. در مسابقات قهرمانی پنج کشور

دیوید داکهام، وینگر کاونتری، که در سن 76 سالگی بر اثر عارضه قلبی درگذشت، می‌توانست وارد آن تیم بزرگ ولز شود. استایل دوک زدن داکهام، موهای بلوندش که پشت سرش تکان می‌خورد و علامت تجاری‌اش کنار گذاشته می‌شد، تکل‌بازان بالقوه را رها می‌کرد.

با این حال، اگرچه او موفق شد رکورد شیرهای بریتانیا و ایرلندی را که تا به امروز پابرجاست، ثبت کند، هشت فصل بین‌المللی او از فوریه 1969 تا فوریه 1976، بدون تقصیر خودش، با دو رنگ سفید پنج ملت و شش قاشق چوبی مصادف شد. هواداران ولز از دیدن داکهام در یک تیم بازنده خوشحال بودند اما برای خود مرد بسیار تحسین بودند. آنها به او لقب “دای” داکهام دادند. داکهام، مردی متواضع و دوست‌داشتنی، این تعریف را با نام زندگی‌نامه خود دای برای انگلستان (1980) جبران می‌کند.

دیوید در کاونتری متولد شد و در مدرسه گرامر پادشاه هنری هشتم تحصیل کرد. برادرش فیلیپ یک بازیکن آینده دار راگبی بود که برای تیم زیر 15 سال انگلستان بازی می کرد، اما در مدرسه قدرت و ورزش دیوید او را برجسته کرد و استعداد او توسط باشگاه کاونتری مشاهده شد.

کاونتری یک نیروی اصلی در بازی باشگاهی انگلیس بود، و زمانی که انگلیس در سال 1973 در اوکلند پیروز شد، پنج بازیکن از باشگاه، از جمله داکهام و دو هم تیمی از اولین مدرسه خود، پیتر روسبورو و پیتر پریس، در کنار خود داشتند. داکهام در سال 1969 در اولین بازی ملی خود در دوبلین تأثیری فوری گذاشت. این بازیکن 22 ساله در یکی از پنج بازی ملی خود، در یک بعد از ظهر سرد فوریه که بازیکنان انگلیس از لباس زیر حرارتی ارائه شده سپاسگزار بودند، یک تلاش تماشایی 60 یارد به ثمر رساند. توسط اتحادیه فوتبال راگبی از داکهام پرسیده شد که چرا تلاش را با شیرجه در گوشه به پایان نرساند. پاسخ او این بود که زمین در آن گوشه به قدری یخ زده است که مانند شیرجه روی بتن است.

آن بازی در دوبلین مظهر دوران حرفه ای داکهام در انگلستان بود. با وجود درخشش های درخشش از جناح جدید، و علیرغم اینکه چهار بار پیش بود، انگلیس شکست خورد. با این حال، داکهام یک ستاره در حال ظهور بود و کاروین جیمز مربی ولزی مغز او را برای یک مکان آزمایشی در تور شیرها در نیوزلند در سال 1971 اختصاص داد.

داکهام می‌دانست، با این حال، باید کار خاصی انجام دهد تا به آن سمت آزمون نفوذ کند. ده روز قبل از شروع سری تست، او کار قابل توجهی انجام داد. شیرها به شهر قدیمی معدن طلا گریموث رسیدند. داکهام در منطقه ای که در دهه 1860 توسط هجوم طلا گرفتار شده بود، لحظه مناسبی را برای یافتن یک درز غنی از فرم انتخاب کرد. در مقابل وست کوست بولر در زمینی پرآب، او شش تلاش به ثمر رساند و نقش مهمی را در تیم تست ایفا کرد که سری را 2-1 برد و مسلماً بهترین خط دفاعی تاریخ Lions را داشت. گرت ادواردز و بری جان مدافعان نیمه، کاپیتان، جان داوز و مایک گیبسون در مرکز، داکهام و جرالد دیویس بال ها و جی پی آر ویلیامز در پست دفاع کناری بودند. همه مهارت های داکهام به عنوان یک مهاجم نبود و او در تست نهایی در اوکلند در دفاع درخشید.

او در ادامه 36 بازی ملی انگلیس را به دست آورد، اما ناهماهنگی تیم ملی و تغییر مداوم توسط انتخاب کنندگان، اعتماد به نفس حتی مردی را که تبدیل به یک فوق ستاره در بازی جهانی شده بود، تضعیف کرد. آلستر هیگنل، مدافع کناری که اولین پنج ملتش در سال 1976 آخرین تیم داکهام بود، قبل از اولین بازی قهرمانی مقابل ولز، اتاقی را با بال کناری داشت. داکهام به صراحت به هیگنل گفت که انتخاب کنندگان نمی دانند چه کار می کنند و مهم ترین چیز این است که اشتباه نکنند و بهانه ای برای کنار گذاشتن او به آنها بدهند. او اعتراف کرد که با وجود داشتن تعدادی از بازیکنان برجسته انگلیس، تا آن زمان کل تیم از حذف شدن پارانوئید شده بود.

پشیمانی اصلی داکهام در حرفه‌اش این بود که تور پیروزمندانه Lions به آفریقای جنوبی را در سال 1974 از دست داد، زمانی که او در اوج قدرت خود بود، به دلیل آسیب دیدگی کشاله ران. او متخصصی را در هارلی استریت دید که استراحت شش ماهه را توصیه کرد و جی جی ویلیامز دونده سرعت ولزی جای داکهام را در تیم شیرهای ویلی جان مک براید گرفت.

این مصدومیت عوارض خود را به همراه داشت و پارگی همسترینگ در بازی مقابل اسکاتلند در سال 1976 پایانی برای دوران ملی او بود که در آن 10 تلاش برای انگلیس به ثمر رساند. برای چنین بازیکن بزرگی که به ندرت می‌توانست استعداد خود را در پیراهن سفید انگلیس به نمایش بگذارد، بسیار متواضع بود، استعدادی که بسیاری از بینندگان آن را در نمایشی مسحورکننده در پیروزی حماسی بربرها بر آل بلکز در سال 1973 مشاهده کردند.

او به مرکز بازگشت تا دوران باشگاهی خود را با کاونتری از سر بگیرد که با بازی مقابل ریچموند در کوندون رود در آوریل 1979 به پایان رسید. او 147 تلاش برای باشگاهش به ثمر رساند و بهترین بازیکن کاونتری بود.

داکهام که یک سال پس از آخرین بازی خود در انگلستان MBE شد، تاجر موفقی شد، در بانکداری و صنعت ساختمان شغل داشت و با همسرش ژان که در سال 2017 ازدواج کرد، یک سرویس سخنرانی ورزشی بعد از شام را اداره کرد. 1970. در سن 44 سالگی تحت عمل جراحی بای پس سه گانه قلب قرار گرفت.

از او ژان و سه دخترش سارا، فی و امیلی به یادگار مانده است.