نکته اینجاست: لحظه بی نظیر کریکت در تمام زوایا گم می شود | کریکت

تیدر اینجا احساسی در زمین کریکت وجود دارد که شبیه هیچ چیز دیگری نیست. بازیکنان در همه سطوح زمانی که سعی می کنند آن را توصیف کنند دچار مه آلود شدن و زانوهای ضعیف می شوند. اگر شما این بازی را در مقطعی انجام داده اید، شاید شما هم آن را تجربه کرده باشید؟ میتونی حدس بزنی؟

تک‌آهنگی که در سال 99 به سختی به دست آورده‌اید را به ارمغان می‌آورد؟ جواب منفی. موج شادی با شنیدن ضربه توپ به کنده ها؟ ترسید نه. آن احساسی که وقتی با یک توپ آنقدر شیرین وصل می‌شوید از دست‌ها، مچ دست و سپس روده عبور می‌کند که به مدت شش افزایش می‌یابد؟ نه.

کسری از ثانیه است که یک صید گرفته می شود و شما بدانید که آن را دارید اما هیچ کس دیگری هنوز این کار را نکرده است. هنوز فقط بین تو و توپ است، رازی که در فضای مرزی مشترک است. فقط برای یک سوسو زدن زمان وجود دارد و بعد از بین می رود، گم می شود، در خلسه و سرخوشی فرو می رود. شاید حتی تسکین.

فقط حرف من را قبول نکن پل کالینگوود در 68 آزمایش، 96 شکار گرفت، از جمله سهم عادلانه او از چنگ زدن به قشر مغز. او در موقعیت بهتری برای توصیف آن خواهد بود. “اول شما آن لحظه را دارید که توپ را می بینید و فکر می کنید: “آیا من به آنجا خواهم رسید؟ من نه…؟ و پس از آن زمانی که شما آن را در واقع تقریبا به نوعی احساس می کنید خیس خوردن به دست شما این فقط یک احساس باورنکردنی است.»

خط برای یک ثانیه ساکت می‌شود و می‌توانم بگویم که برای مدت کوتاهی به طرز شگفت‌انگیزی از افکار او، موی کتان را از دست داده‌ام. او در جریان بی پایان شکارهای تماشایی در ذهنش شناور شده است.

همین اتفاق زمانی می افتد که با جک راسل، دروازه بان اسبق انگلیس صحبت می کنم، لحظه ها و احساسات حرفه ای دوباره سرازیر می شوند. “من در فینال جام حذفی مقابل سامرست با یک دست توپ را از کنار پا پایین بردم، آن یکی… وای. الان میتونم حسش کنم بالاتر از همه چیز برجسته است، این.»

راسل 153 بار برای انگلستان گرفت و در مجموع 1192 مورد در طول 23 سال زندگی حرفه ای خود را حفظ کرد. این خیلی لحظات است – آیا این احساس پس از یک نقطه خاص از بین نمی رود؟ “به هیچ وجه. بارها و بارها اتفاق می افتد، همه چیز کند می شود و سپس سرعت می گیرد. حدس می زنم از نظر شیمیایی اتفاقی می افتد. شادی مانند پاکی است وای. بیان آن در قالب کلمات دشوار است. خیلی چیز عجیبی است، اینطور نیست؟»

اما اگر واقعاً نتوان به این احساس تند اعتماد کرد چه؟ اکثر بازیکنان و صاحب نظران موافق هستند که گرفتن کم گرفتن سخت ترین کار است، به خصوص گرفتن جایی که توپ زیر چشمان بازیکن زمین می رود و به نوعی نقطه کور بصری می رود. جایی که توپ، انگشتان و تیغه های چمن تقریباً به طور همزمان به هم نزدیک می شوند، جایی که احساس همه چیز است اما می تواند گمراه کننده نیز باشد. قلب آنچه را که می خواهد می خواهد، ضرب المثل می گوید; در این لحظات مغز فیلدگر نیز می تواند آنچه را که می خواهد باور کند.

س. چه زمانی صید صید نیست؟

A. هنگامی که آن را گرفتن؟

آزمون هفته گذشته بین استرالیا و آفریقای جنوبی در SCG با بحث در مورد سه صید یا همان طور که معلوم شد غیرصید شده بود، تحت سلطه بود. سه اخراجی که توسط داور سوم، ریچارد کتلبورو، لغو شد.

در روز اول، مارکوس لابوشاگن در لغزش‌ها، از مارکوس یانسن به سیمون هارمر رسید. آفریقای جنوبی جشن گرفتند اما لابوشاگن روی پای خود ایستاد. سیگنال نرم داوران داخل زمین خارج شد، اما پس از بررسی چندین بار تکرار و زوایای دوربین، تصمیم داخل زمین توسط کتلبورو لغو شد.

در حین پاسخ آفریقای جنوبی به امتیاز 475 برای اولین بار استرالیا که برای چهار نفر اعلام شده بود، دین الگار به جاش هزلوود ضربه زد و استیو اسمیت چیزی که شبیه به یک اسنافل هیجان انگیز به نظر می رسید بیرون آورد و پایین سمت راست خود شیرجه زد تا توپ در حال مرگ را از هوا بیرون بیاورد. . یا او؟ اسمیت خودش مطمئن به نظر نمی رسید و گیر یک بار دیگر به طبقه بالا فرستاده شد، این بار سیگنال نرم داوران داخل زمین که شاید تحت تاثیر واکنش اسمیت بود، خاموش نشد.

ریکی پونتینگ، که 196 مورد آزمایشی‌اش او را در فهرست تاریخ چهارم قرار می‌دهد، طیف کاملی از تصمیم‌گیری‌ها را در کادر تفسیر کانال 7 طی کرد. فکر نمی‌کنم استیو اسمیت کاملاً متقاعد شده باشد، اما در زوایای و بازپخش‌هایی که قبلاً دیده‌ایم، به نظر می‌رسد که انجام شده است.»

در مشاهده زوایای بیشتر، شک شروع به نفوذ کرد: خود پونتینگ اکنون مطمئن نبود. به نظر می رسید که اسمیت انگشتانش را زیر توپ گذاشته است… اما آیا او زمین را با آن میچراند تا به طور کامل وارد دستش شود؟ پس از یک انتظار دردناک، Kettleborough بدون بیرون رفت.

سرانجام، در روز پنجم، اسمیت دوباره درگیر شد، زیرا او از ناتان لیون غلت زد تا هاینریش کلاسن را اخراج کند. یا او؟ در یک جعبه تفسیری دیگر، ایان اسمیت، گیرنده 168 بند آزمایشی با دستکش، آن را خلاصه کرد. “این بار رفته، حتما؟ ما در این مورد تردید زیادی نخواهیم داشت… یا داریم؟»

در حال حاضر داور سوم احتمالاً در ذهن برخی از بازیکنان و هواداران شکل امپراطور کومودوس تمسخر آمیز خواکین فینیکس را به خود گرفته بود. شما آن را حدس زدید. شست پایین. زاویه دوربین می گوید نه. اسمیت بعد از مسابقه گفت که مطمئن است آن یکی را گرفته است. سیلی را روی انگشتانم احساس کردم، می دانستم که زیر توپ هستم.

نظرات در مورد هر سه شکار تقسیم شد و بحث های طولانی دنبال شد و هنوز هم در مورد مزایای سیگنال های نرم، کوتاه کردن دوربین قدیمی مزاحم، مشخصات شغلی داوران سوم و نقش DRS: روح کریکت احتمالاً در مورد آن نیز مخدوش شده بود.

کالینگوود اشاره می‌کند که بر این باور است که شادی گرفتن «خاص» احتمالاً همان لحظه‌ای است که در کریکت به گلزنی در فوتبال نزدیک می‌شود. او می تواند درست باشد، اما شاید به دلایل اشتباه.

با تمسخر شدید VAR و DRS یا ایجاد شک و تردید در مورد گل‌ها و شکارهای بیشتر و بیشتر از طریق زوایای دوربین و حاشیه‌های جزئی، این دو ورزش وارد پیمانی شده‌اند که به موجب آن برخی از غم‌انگیزترین لحظات آن‌ها ضعیف و محو می‌شوند. برای عذاب کشیدن بر روی لکه‌ای از دوبین در اینجا و یک تیغه چمن بسیار پیکسل‌شده در آنجا بسیار بهتر است.

به طور فزاینده‌ای احساس می‌شود که لحظات ورزشی قربانی می‌شوند، در محراب بحث‌ها، نظرات و بحث‌های بی‌پایان گم می‌شوند. شرم آور است اما شاید باید اینطور باشد؟ در کریکت، مانند ورزش. به احساسات نمی توان اعتماد کرد