ریشی سوناک در دستفروشی راه حل های جعلی گیر کرده است – او نمی تواند اعتراف کند که مشکل حزب خودش است | رافائل بهر

تیحزب محافظه کار سال 2022 را در جنگ با خود سپری کرد و سال 2023 را در یک آتش بس ناآرام آغاز کرد. برای حفظ صلح، ریشی سوناک باید از دو موضوع بحث برانگیز اجتناب کند: گذشته و آینده. که جای زیادی برای مانور باقی نمی گذارد.

روایت گذشته بدون ذکر بوریس جانسون، لیز تراس و دلایلی که چرا هیچ یک از آنها اکنون نخست وزیر نیستند، دشوار است. سوناک نمی تواند توضیح دهد که چگونه بدون شرح بی تدبیری دولت هایی که به آنها خدمت کرده و حزبی را که رهبری می کند، بی اعتبار می شود، توضیح دهد.

بیشتر چالش‌های حاکمیتی که سوناک با آن مواجه است یا توسط پیشینیان او ایجاد شده است یا به دلیل سوء مدیریت سهل‌آمیز آنها تشدید شده است. او نمی تواند آنها را رد کند، بدون اینکه شکایت هایی را که الحاق او به خاک می سپرد، از بین ببرد.

اما بدون گفتن داستان تا اینجای کار، یک رهبر تلاش می کند تا روایت کند که کارها به کجا خواهند رسید. این حس سفر همان چیزی است که در سخنرانی هفته گذشته سوناک که دستور کار خود را تنظیم کرد، گم شد. پنج تعهد وجود داشت که برای ایجاد محدودیت آسیب کوتاه مدت مانند جاه طلبی جسورانه ایجاد شده بود.

نخست وزیر وعده تورم کمتر و لیست های انتظار کوتاه تر NHS را داده است (با توجه به اینکه هر دو در یک مسیر نزولی نسبت به اوج های فعلی هستند). او می‌خواهد رشد اقتصادی بازگردد و بدهی ملی کاهش یابد (همانطور که پیش‌بینی می‌شود هر دو انجام دهند)، اما مراقب بود که چقدر و با چه سرعتی بگوید.

پایین گذاشتن نوار اقتصادی تضمین نمی کند که Sunak آن را پاک کند. اما خطر سیاسی بزرگ‌تر در تعهدی است که به نظر می‌رسد روی کاغذ راحت‌تر عمل می‌کند – اقدامی از سوی پارلمان برای غیرقانونی‌تر کردن مهاجرت از طریق کانال مانش با قایق‌های کوچک. این با کاهش تعداد کل سفرها یکسان نیست – معیاری که به قوانین سختگیرانه پاسخ نمی دهد. نخست‌وزیر فقط می‌تواند در مجلس عوام ژست‌ها را بیان کند، نه اینکه در آب نتیجه بدهد.

این تمایز رأی دهندگانی را که با گزارش هایی مبنی بر فرود قایق های آلبانیایی در کنت خشمگین می شوند، تحت تأثیر قرار نخواهد داد. اگر قانون زیر پا گذاشته شود، سوناک به سختی می تواند به خود ببالد که آن را سخت تر کرده است. نخست‌وزیر تنها در بالا بردن سکوی موفق خواهد بود که نایجل فاراژ و ادای احترام‌اش در راست‌گرای پوپولیستی حزب محافظه‌کار، دولت را به دلیل شکست در دفاع از مرزهای کشور محکوم می‌کنند.

حامیان سوناک تعهدات او – «اولویت‌های مردم» – را به‌عنوان وسیله‌ای برای ساده‌سازی پروژه محافظه‌کاران توضیح می‌دهند تا به آرامی به یک کمپین انتخاباتی عمومی با دستاوردهای به یاد ماندنی زیر جناح نخست‌وزیر تبدیل شود. برنامه این است که برنامه پنج ماده ای را با نظم و انضباط بی وقفه و تک شیدایی به اجرا درآوریم. اقلیتی از مردمی که به سیاست توجه زیادی دارند از گریه خسته خواهند شد، اما مخاطبان بسیار بزرگ‌تری که فقط گهگاه به وست مینستر سر می‌زنند این پیام را دریافت می‌کنند که نخست‌وزیر در مورد مسائلی که بیشتر آنها را تحت فشار قرار می‌دهد کاری انجام می‌دهد.

دستور کار باریک به منظور تقویت تصویر سوناک به عنوان یک عملگرا و یک حل کننده مشکل است. این برند زمانی برای او در دسترس بود، زمانی که او صدراعظم جوان خوش چهره ای بود که با بیماری همه گیر مقابله می کرد که هیچ کس آن را ندیده بود. اما اکنون او چهره کهنه حزبی است که 13 سال در قدرت است و در این مدت درآمد و استانداردهای زندگی بیشتر مردم کاهش یافته است.

بین حل مشکلات و تشریع بر خلاف آن فرق است. قانون ضد اعتصاب پیشنهادی دولت که روز سه شنبه به مجلس ارائه شد، نمونه ای از این موضوع است. هدف آن محدود کردن حقوق کارگران در خدمات عمومی ضروری برای اقدام صنعتی است. این موضوع اختلافات فعلی با پرستاران، معلمان، رانندگان قطار و دیگران را بیشتر مسموم می کند و دستیابی به توافق را دشوارتر می کند. دولتی که به فشار اتحادیه‌های کارگری با شکستن اهرم‌های قانونی که از طریق آن فشار اعمال می‌شود پاسخ می‌دهد، در مذاکره جدی نیست.

تفکر محافظه کارانه در مورد روابط صنعتی از دهه 1970 و اوایل دهه 1980 به سختی تکامل یافته است. این دوره ای است که سوناک، متولد 1980، فقط به عنوان تمثیلی تاریخی می شناسد – افسانه خانم تاچر که بارون های سرخ را رام می کند. اما بانوی آهنین هنوز تنها الهام‌بخش محافظه‌کاران قرن بیست و یکم نیست، او آخرین نماد امن در میان نخست‌وزیر سابق است.

پس از او پنج نفر دیگر وجود داشته اند، اما آنها به عنوان الگو در دسترس نیستند، یا به دلیل شکست چشمگیر، فروش به اروپا یا هر دو. سوناک به سختی می تواند حزب خود را با تعهداتی برای مدیریت افول سخیف مانند جان میجر متحد کند، مانند دیوید کامرون لیبرالیسم شهری را پذیرا باشد، مانند ترزا می خود را به سازش برگزیت برساند یا مانند لیز تراس اعتبار اقتصادی بریتانیا را منفجر کند.

در مورد بوریس جانسون، گور سیاسی آنقدر عمیق نیست که سوناک بتواند با خیال راحت روی آن تمجید کند. ده ها نماینده حزب محافظه کار فکر می کنند که رئیس قدیمی آنها کار بهتری برای محافظت از کرسی های آنها در انتخابات عمومی انجام می دهد. آنها از رستاخیز صحبت می‌کنند که باعث وحشت همکارانی می‌شود که به یاد می‌آورند داشتن یک نخست‌وزیر با بیزاری بیمارگونه از شرافت چگونه بود.

سوناک توسط آن حافظه محافظت می شود و کاهش می یابد. او در داونینگ استریت است زیرا حزبش رهبرانی را ترجیح می دهد که دفتر را آلوده می کنند. یک نفر باید آشفتگی را پاک می کرد. به سختی می توان به آن افتخار کرد، اما اگر فراموش شود، وفاداری شکننده توری ها به بدترین انتخاب خود نیز از بین می رود. او در هیچ انتخابات و حتی هیچ استدلالی برنده نشده است. او نه حافظ و نه سازنده یک میراث است، فقط یک نخست وزیر جانشین است، چشمانش را از گذشته دور می کند، به آینده ساکت است، در حال فرو رفته و هر روز کوچک می شود.