کیر استارمر ممکن است قدرت را به دست آورد، اما نمی‌تواند بریتانیا را با قیمت ارزان بچرخاند | جیمز میدوی

کحزب کارگر استارمر ممکن است در انتخابات بعدی پیروز شود. رهبری آن شروع به جمع‌آوری داستانی کرده است که نشان می‌دهد بریتانیا کجا اشتباه می‌کند و حزب کارگر در عوض چه کاری می‌تواند انجام دهد. اما بدون تعهد در مورد هزینه، حزب در دولت شکست خواهد خورد.

در سراسر جهان، چشم انداز اقتصادی بد است و صندوق بین المللی پول رکود گسترده ای را در سال آینده پیش بینی کرده است. قیمت مواد غذایی همچنان در حال افزایش است. نشانه های اولیه بحران بدهی در جنوب جهانی وجود دارد. فروپاشی آب و هوا و تنش های ژئوپلیتیکی بر بی ثباتی می افزاید. اگر سال گذشته بد بود، امسال قرار است بدتر باشد.

با این حال، اگر تصویر در همه جا تیره و تار باشد، بریتانیا به طور منحصر به فردی ضعیف عمل می کند. بریتانیا تنها کشور G7 است که به سطح تولید ناخالص داخلی قبل از همه گیری بهبود نیافته است. و این بهبود ناموفق پس از یک دهه رخ می دهد که در آن رشد بهره وری و درآمدهای واقعی راکد ماندند.

حزب کارگر، اگر در انتخابات بعدی پیروز شود، احتمالاً وارث وضعیت اقتصادی بدتر از وضعیتی است که هر دولت از سال 1945 با آن مواجه شده است. همانطور که اندی بکت گفته است، تضاد با سال 1997 آشکار است: در حالی که بلر وارث اقتصاد رو به رشد و استانداردهای زندگی در حال افزایش است. برای اکثر افراد، استارمر به احتمال زیاد بلافاصله با رکود، سقوط خدمات عمومی، تورم بالا و افزایش هزینه های ناشی از فروپاشی آب و هوا مواجه خواهد شد.

مقصر اصلی زوال ما ریاضت بود. آسیب اجتماعی بسیار زیاد بوده است: به عنوان مثال، اگر NHS امروز به زانو در آمده است، نه تنها ناشی از کمبود بودجه خود است، بلکه در سایر نقاط سیستم، به ویژه مراقبت های اجتماعی، کاهش می یابد. گزارش مایکل مارموت در مورد مراقبت‌های بهداشتی پس از همه‌گیری به‌خوبی آشکار کرد که ریاضت چقدر آسیب وارد کرده است. امید به زندگی، پس از بیش از یک قرن بهبود، اکنون شروع به رکود کرده است.

اما تأثیرات آن دقیقاً در سراسر اقتصاد گسترش می یابد. اندی هالدن، اقتصاددان ارشد سابق بانک مرکزی انگلیس هشدار داده است که بدتر شدن وضعیت سلامت مردم بریتانیا به یک مشکل اقتصادی تبدیل شده است. حدود نیم میلیون نفر از بهار 2019 نیروی کار را ترک کرده اند که بخشی از آن به دلیل کووید است. نارسایی‌های NHS و بهداشت عمومی منجر به مشکلات اقتصادی می‌شوند.

هم استارمر و هم صدراعظم در سایه، ریچل ریوز، متعهد به مخالفت با ریاضت هستند. ریوز به درستی در کنفرانس کارگری سال گذشته گفت که “کشور ما را فقیرتر، خدمات عمومی ما را در نقطه شکست، و مالیه عمومی ما را به هم ریخته است.” استارمر، در سخنرانی سال جدید خود، انتقاد خود از دولت محافظه‌کاران را گسترش داد و آنچه را که «سیستم وست مینستر» نامید که «قدرت را در دستان معدودی احتکار می‌کند» گنجاند. او از نیاز به «نوسازی ملی» که توسط «ماموریت‌هایی» از جمله کربن‌زدایی سریع هدایت می‌شود صحبت کرده است – اشاره‌ای به تأثیر اقتصاددان ماریانا مازوکاتو. ایجاد برنامه ریزی شده یک ژنراتور تجدیدپذیر با مالکیت عمومی، Great British Energy، برای ارائه سریع کربن زدایی، تمایل به شکستن گذشته نئولیبرالی را نشان می دهد.

استارمر حق دارد که نقد را گسترش دهد. شکست در مقیاس بریتانیا چیزی بیش از یک حزب واحد است. ریاضت یک مورد کلاسیک است: بر خلاف عقل خوب اقتصادی، برنامه رادیکال کاهش هزینه ها از سال 2010 به بعد تقریباً توسط کل طبقه سیاسی ما حمایت شد. کارمندان دولت خزانه داری این طرح ها را ترسیم کردند. موسسه مطالعات مالی آنها را برای مردم توجیه کرد. رسانه های ما شعارهای احمقانه دولت را تکرار کردند. حزب کارگر، با اد بالز به عنوان صدراعظم سایه، در صف قرار گرفت. و نتیجه یک شکست اقتصادی و اجتماعی فاجعه بار بوده است.

با این حال، شکستن میراث شکست، مستلزم افزایش هزینه و بیشتر است. گوردون براون، پس از سال 2000، مخارج خدمات عمومی را افزایش داد، اما در غیاب اصلاحات نهادی، و با تشویق فعالان حزب کارگر جدید به بخش خدمات مالی متورم، افزایش مخارج عمومی او از تغییر دولت جان سالم به در نبرد.

رهبران کارگری از سال 2010 نسخه هایی از شکست های نهادی اساسی را، هم در ماشین دولتی و هم در اقتصاد گسترده تر، شناسایی کرده اند. اد میلیبند «تولیدکنندگان علیه شکارچیان» داشت. جرمی کوربین از «اقتصاد تقلبی» بریتانیا صحبت کرد. برنامه اقتصادی پیشنهادی کوربین این لفاظی را با تغییرات نهادی مهم، از جمله چانه زنی دسته جمعی و گسترش مالکیت کارگری شرکت ها، پشتیبانی کرد.

اما اگر کوربین در نهایت تا سال 2019 به شدت بر افزایش هزینه‌های چشمگیر به بهای هزینه‌های برنامه گسترده‌تر خود تمرکز کرد، استارمر مشکل معکوس دارد: تمرکز بر چند تغییر قانون اساسی و انتقاد از نهادها، اما انجام تعهدات خرج بسیار کمی. از NHS گرفته تا مدارس ما، هر بخش از بخش دولتی به پول نقد بیشتری نیاز دارد. وزیر بهداشت در سایه، وس استریتینگ، هر چه ممکن است اشاره کند، هیچ عصای جادویی در بخش خصوصی وجود ندارد که بتوان آن را تکان داد. و در شرایط شکست عمیق اقتصادی، دیگر از تجمل هزینه‌های استقراض بسیار پایین و با توجه به نگرانی بالقوه نرخ ارز، افزایش هزینه‌ها باید حداقل با افزایش مالیات‌ها جبران شود.

خطر بزرگ برنامه استارمر این است که اگر بودجه به سرعت برای بهبود خدمات عمومی در دسترس قرار نگیرد، انتقاد نهادی و چند ایده ارزشمند در دولت از بین می رود. پیتر ماندلسون و اد بالز از جمله کسانی بوده اند که تلاش می کنند افزایش هزینه ها را کاهش دهند. اما این دهه 1990 نیست. واکنش عمومی به ادامه ریاضت اقتصادی، به ویژه از سوی یک دولت کارگر، احتمالاً قاطعانه خواهد بود: در اعتراضات، اعتصابات – و در پای صندوق های رای. حتی دولت‌هایی که اکثریت سالم دارند، گاهی اوقات می‌توانند فقط یک دوره دوام بیاورند، همانطور که به نظر می‌رسد محافظه‌کاران در شرف نشان دادن هستند. “نوسازی ملی” را نمی توان به قیمت ارزان به دست آورد.