ویارئال پس از “شوک” ستین برای دور زدن رئال مادرید به سطح خود می رسد | لالیگا

سuique Setién فصل را در رئال اویدو آغاز کرد، جایی که زمین فوتبال نادیده گرفته می شود یک عیسی مسیح 30 متری. او برای مربیگری نیامده بود و قصد نداشت جای دیگری برای این کار برود. همه می دانند که در زادگاه کوچک او، لینکرس، گاوهایی وجود دارد که جمعیت انسانی آن 3537 نفر است. چیزی که کمتر کسی می داند این است که یک باشگاه نیز در آنجا وجود دارد و تا آنجا که به سرمربی سابق بارسلونا مربوط می شود، مارینا اسپورت زیر 19 سال تیم او بودند و تنها جایی که او می خواست باشد. بهترین بازی حرفه‌ای به افراد دیگر واگذار می‌شد، به‌ویژه یک مرد، بنابراین او در امتداد ساحل شمالی آمده بود تا یکی از معدود طرف‌هایی را که الهام‌بخش او بود تماشا کند و از یکی از دوستانش حمایت کند.

آگوست بود، آخر هفته افتتاحیه. ادر سارابیا اولین بازی “حرفه ای” خود را در سن 41 و 18 ماهگی در حرفه خود انجام داد. تا آن زمان، پسر مانو سارابیا، هم تیمی سابق ستین، که 22 سال از سرمربی تیم کوچکتر بود، دستیار ستین در لاس پالماس، بتیس و بارسلونا بود. حالا، با توقف مرد ارشد، او به تنهایی راهی آندورا شده بود، او را برای اولین بار از سطح تئوری آماتور، 40 تیمی، در آندورا پرورش داد. ستین که تقریباً یک شخصیت پدری بود، پیشرفت خود را با افتخار دنبال می کرد. آن روز، زمانی که آندورا زندگی خود را آغاز کرد، او در جایگاه غربی نشست دوشنبه با برد 1-0. بعداً گفت بعضی ها آن را شانس می نامند، اما او بهتر می دانست.

این شنبه، پنج ماه بعد، آندورا با شروع بازی دوم فصل، دوباره با اویدو بازی کرد. آنها دوباره با نتیجه 3-1 پیروز شدند تا به سه امتیاز از پلی آف صعود کنند اولین، اما این بار ستین تماشا نمی کرد. او کارهای بهتری برای انجام دادن داشت، کارهایی که نه او و نه هیچ کس دیگری تصور نمی کرد: او مشغول شکست دادن رئال مادرید بود.

در ساعت 4:15 بعدازظهر، دقیقاً همزمان با شروع بازی تیم سارابیا، در 450 کیلومتری جنوب، تیم او در استادیوم د لا سرامیکا مقابل اولین تیم مادریدی که هیچ اسپانیایی در آن حضور نداشت، 4436 بازی بعد شروع کرد. تا ساعت 6:15 بعدازظهر، ویارئال 2-1 پیروز شد، گل های یرمی پینو و جرارد مورنو برای لحظه ای آنها را با اتلتیکو مادرید در رده چهارم هم تراز کرد.

این فقط نتیجه نبود، نحوه اتفاق افتادن هم بود. همه اش. ستین تماس می گرفت، اما بیشتر اوقات تلفن را برنمی داشت و ترجیح می داد که این کار را هم نکنند. شماره اش را عوض کرده بود. بارسلونا رویای او بود اما آنطور که او دوست داشت پیش نرفت. او هنگام انتشار بیانیه درباره اخراج خود خوانده بود و ماه ها بود که حقوقش را پرداخت نکرده بود، در حالی که کارکنانش رسماً به عنوان کارمند نگه داشته می شدند. گفت که خودش نبوده بود و فکر کرد که آیا این دیگر برای او دنیایی است؟ او فوتبال را دوست نداشت… جز اینکه عاشق فوتبال است. او شروع به کمک در مارینا اسپورت کرد، که این روشی بود که او آن را دوست داشت. جدا از سارابیا، او زیاد تماشا نمی کرد و برنامه ای برای بازگشت نداشت.

سپس ویارئال تماس گرفت. بهتر از این نمی توانست باشد، و نه فقط به این دلیل که این باشگاهی بود که سارابیا در آن شروع کرد و در سیستم جوانان مربیگری کرد. این یک باشگاه شکست خورده نیست، که وقتی فرصتی در اواسط فصل باز می شود، راهی است، بلکه یک باشگاه موفق است. رئیس جمهور گفت، اونای امری به استون ویلا رفته بود، که آنها را “دروغ” کرد، اما این کاملا درست نبود. هر چند عجله داشتند.

دستیار جدید ستین، رامیرو آمارله، فوق ستاره سابق فوتبال ساحلی 44 ساله بود که در سطح جوانان با دپورتیوو د لاکرونیا 11 نفره بازی کرده بود و در آنجا و در راسینگ کار کرده بود. آنها به یک باشگاه با ساختار خوب پیوستند و یک تیم خوب با یک تیم عمیق و با استعداد را به ارث بردند. اما ستین تقریباً در دو سال هیچ کاری انجام نداده بود و می خواست خیلی سریع کارهای زیادی انجام دهد و سبک را تغییر دهد. او اعتراف کرد که متعهد به یک رویکرد بسیار خاص، مالکیت در قلب همه چیز، ورود او یک “شوک” بود. چهار بازی پیروز نشدند. آنها اکنون شش برد متوالی کسب کرده اند.

احتمالاً بهتر از آنچه هست به نظر می رسد. این تیم شامل سانتا آمالیا، گیجوئلو و کارتاخنا در جام می‌شود، در حالی که برد لیگ برابر اسپانیول و والنسیا به ترتیب با گل به خودی و ضربه سر در دقیقه 89 به دست آمد. ستین اصرار داشت که به احتمال زیاد بازی های بدی در راه است و اکنون شش سال است که در خانه به مادرید باخت. اما، هنوز: این یک شروع است. ویارئال با جدایی امری از رده نهم به رده ششم رسیده است، تنها یک امتیاز از بتیس در رده چهارم. تعطیلات جام جهانی ممکن است برای آنها خوب بوده باشد و به آنها زمان بدهد تا روی یک رویکرد جدید کار کنند. و این نشان می‌دهد که برخی از تغییرات – دنی پارجو به تنهایی در وسط، الکس بائنا عمیق‌تر، مورنو مرکزی – در حال کار هستند، که ایده‌های ستین، که به نظر می‌رسد در مورد آنها سکوتی وجود دارد، می‌توانند ریشه داشته باشند. او بازیکنان را دارد.

این یک مسابقه بسیار لذت بخش بود که با دو پنالتی به فاصله سه دقیقه مشخص شد، تقریباً همه از هر دو تیم موافق بودند که آنها نباید… اما از آنجایی که هرکدام یکی بود، نتیجه آن نبود که شدید یک بازی که در آن گل دیگر ویارئال پس از ضربه زدن تیبو کورتوا به ضربه پینو به بیرون رفت و آنتونیو رودیگر خیلی اوقات از میدان خارج شد. یکی که در آن پپه رینا 40 ساله – 22 سال از اولین بازی خود می گذرد – باید چند سیو حیاتی انجام می داد، رائول آلبیول 37 ساله کاملاً فوق العاده بود و وینیسیوس جونیور در فاصله 2 دقیقه مانده به پایان شوت زد.

در آن زمان ویارئال خسته کننده بود، اما هنوز زمان برای کورتوا وجود داشت که ساموئل چوکوئزه را دفع کند و در حالی که دروازه بان به کرنر ضربه می زند و ویارئال از زمین خارج می شود، آرنات دانجوما یک شوت 50 یاردی را از دروازه باز کند، اما هنوز به سختی. با گذشت سوت پایان، می توانم آن را باور کنم، برد مطمئن است. ویارئال توپ بیشتری داشت، شوت های بیشتری داشت، موقعیت های بیشتری داشت، فوتبال دقیق، شجاع و شدید داشت. ضربه پاشنه پشتی فرانسیس کوکلین در مقابل تیرک دروازه شاید هدف فصل باشد. و مورنو استثنایی بود. آلبیول گفت: «می‌خواستیم با یک تیم بزرگ روبرو شویم تا سطح خود را بفهمیم. جواب این بود: بالا.

پارجو اصرار کرد: “در بسیاری از مراحل ما بهتر از آنها بودیم: آقا از ما می‌خواهد که فشار را بالا ببریم، ابتکار عمل را داشته باشیم، و ما کاملاً روشن هستیم که چه کار کنیم.” کارلو آنچلوتی اذعان کرد: “آنها بهتر بازی کردند، آنها شایسته شکست دادن ما بودند.” ستین گفت: «ما بازی فوق‌العاده‌ای را مقابل یک حریف فوق‌العاده ارائه کردیم. در ساحل شرقی، آن سوی مرز، و به سمت پیرنه، دستیار سابق او پس از یک پیروزی دیگر به دفتر او رفته بود و امتیازات دسته اول را بررسی می کرد. ادر سارابیا: «ستین، من تقریباً به همان اندازه که برای آندورا کوچکمان خوشحالم، برای تو خوشحالم». توییت کرد.

در باشگاه سابق خود همه نیز خوشحال بودند، حتی اگر برخی آن را بیشتر از دیگران بیرونی کردند. پیروزی ویارئال به بارسلونا اجازه داد تا شب بعد با سه امتیاز اختلاف صعود کند، متروپولیتانو در اواسط ژوئیه تمام گاتلینبورگ را پشت سر گذاشت، فران تورس و استفان ساویچ با سر زدن، کشیدن مو و گرفتن بیضه در حالی که برای کشتی در گل اخراج شدند، بحث ادامه داشت. همانطور که آنها از تونل بالا می رفتند و فقط لحظه ای مکث می کردند که شخصی پشت سر آنها رفت و به آنها گفت که صبر کنند، یک بررسی VAR وجود داشت. اتلتیکو 20 شوت داشت – بیش از هر بازی در این فصل – با ضربه زدن مارکوس یورنته به دروازه کناری، ضربه او از روی رونالد آرائوخو، و خوزه ماریا گیمنز و رینیلدو مانداوا (به طرز عجیبی فاجعه بار در تمام شب) ضربه های سر را از دست دادند. در آخرین دقیقه، آنتوان گریزمان یک ضربه را از خط خارج کرد. آرائوخو هم همینطور بود – و او فوق العاده بود.

در نهایت یک گل زودهنگام عثمان دمبله که پدری و گاوی بسیار زیبا زده بودند کافی بود. برای اتلتیکو، 60 یا 70 دقیقه که در آن تیم بهتر بود، نبود: دقیقه 20، 25 ابتدایی، زمانی که آنها به جای اینکه به دنبال بارسلونا بروند، منتظر بارسلونا بودند، به قیمت بازی تمام شد. دیگو سیمئونه گفت: 70 دقیقه پایانی ما 20 دقیقه اول بارسلونا بود. “اگر قبل از بازی به من می گفتید که ما برای 20 دقیقه اول تلاش می کنیم و راهی برای خروج از آن پیدا نمی کنیم و سپس 70 دقیقه بسیار خوب خواهیم داشت، من آن را می خریدم. اما متأسفانه گل ظاهر نشد.»

این، حداقل، یک خواندن بود – که به این معنی نیست که همه آن را به اشتراک گذاشتند. سیمئونه اصرار داشت: “من بعضی چیزها را خیلی خیلی واضح می بینم، بنابراین مفید است.” یان اوبلاک که شبیه یک مرد شکسته به نظر می‌رسید، گفت: «احساس می‌کنم همه کارها را انجام دادیم، جز برد. نمی‌دانم چرا این‌طور شروع کردیم، اگر این ترس، کمبود اعتماد به نفس یا چیزی است، زیرا اولین بار نیست. اگر انجام می دادم، این اتفاق نمی افتاد.»

ژاوی گفت این “مشت روی میز” بود چولیستا و حداقل ژاویان پیروزی هایی که اگرچه آنها هم خوش شانس بودند ممکن است چیز بدی نباشد، نشانه ای از این است که اکنون چیز دیگری وجود دارد. او اصرار داشت که بارسلونا بازی ها را کنترل می کند و مشکل آنها در این دو زمینه است که به هر حال قابل بحث بود، اما این بار اذعان کرد: برعکس بود. درعوض، فقط نگه داشته بودند.

او اعتراف کرد: “ما رنج کشیدیم، باید حقیقت را بگوییم”، اما در حالی که او قبول کرد که آنها پس از آن طلسم افتتاحیه بازی درخشانی نداشتند، از دفاع و مقاومت “به عنوان یک خانواده” رضایت داشت. سرمربی بارسلونا در پاسخ به این سوال که چرا سرخوشی بیشتری وجود ندارد، پاسخ داد: “شاید من آن را نشان ندهم، اما از درون خوشحالم.”