ممنوعیت جدید انگلیس در مورد پلاستیک های یکبار مصرف قابل توجه به نظر می رسد – تا زمانی که حقایق را مطالعه نکنید | جان ویدال

تیدو سال پس از ممنوعیت استفاده از نی‌های پلاستیکی، جوانه‌های پنبه‌ای و ریزدانه‌ها در برخی از محصولات زیبایی در انگلستان، ترز کافی، قرار است بشقاب‌های پلاستیکی یکبار مصرف، کارد و چنگال و لیوان‌های پلی استایرن را ممنوع کند. این بدان معناست که احتمالاً سالانه 1.1 میلیارد بشقاب و 4.25 میلیارد قلم کارد و چنگال در انگلیس دیگر ساخته نخواهد شد.

این تاثیرگذار به نظر می‌رسد، گویی که وزیر محیط‌زیست روی پلاستیک‌هایی قرار می‌گیرد که فقط یک بار استفاده می‌شوند، اما برای قرن‌ها دوام می‌آورند، به قطعات کوچک بیشماری تبدیل می‌شوند و رودخانه‌ها و دریاها را در این فرآیند آلوده می‌کنند. اما ممنوعیت جدید به سختی سطح مشکلی را که دهه‌ها در مورد آن شناخته شده بود و اکنون از کنترل خارج شده است، خراش می‌دهد.

نه تنها کافی از اقدام دولت های اسکاتلند و ولز شرمنده شده است، که هر دو سال گذشته در مورد زباله های پلاستیکی اقدام کردند، بلکه به نظر می رسد ممنوعیت انگلیسی به طور مرموزی فقط در مورد پلاستیک مورد استفاده در فروشگاه های غذاخوری و نه در سوپرمارکت ها یا مغازه ها اعمال می شود.

آلاینده‌های کمی وجود دارند که موذی‌تر – یا فوری‌تر از آن‌ها مقابله می‌کنند – از پلاستیک. میکروپلاستیک ها از گودال های اقیانوسی تا قله های کوه گسترش می یابند. پلاستیک در بدن انسان و غذاهایی که می خوریم یافت می شود و به معنای واقعی کلمه بر سر انسان ها و حیوانات می بارد. اما دامنه این ممنوعیت بسیار محدود است. این بطری های آب پلاستیکی یکبار مصرف را پوشش نمی دهد، هیچ اشاره ای به کیسه های پلاستیکی نمی کند و حتی تلاشی برای کنترل سوزاندن زباله های پلاستیکی در کوره های زباله سوز نمی کند. هنوز هیچ طرح بازگشت سپرده برای ظروف نوشیدنی وجود ندارد و هیچ سرکوبی برای صادرات زباله های پلاستیکی به کشورهای فقیرتر وجود ندارد.

Coffey هنگام اعلام این ممنوعیت گفت: «تجزیه یک چنگال پلاستیکی 200 سال طول می کشد. با این حال، تا زمانی که قانون جدید تصویب شود، برای دستیابی به این حداقل پیشرفت، حدود 18 ماه رایزنی، منشی های متعدد محیط زیست و فشارهای عمومی بسیار لازم است. با این سرعت، بیش از 200 سال طول می کشد تا آلودگی پلاستیکی به طور کامل متوقف شود.

واضح است که دولت قصد چندانی برای اقدام همه جانبه به این زودی ندارد. هیچ انگیزه مالی برای شرکت های کترینگ یا فست فود وجود ندارد که پلاستیک یکبار مصرف را کنار بگذارند و هیچ چیزی برای تشویق صنعت پذیرایی یا خانواده ها به بازیافت بیشتر وجود ندارد. به مقامات محلی به هیچ وجه برای پاکسازی پلاستیکی که سواحل یا حاشیه های کنار جاده ها را پر می کند، کمک نمی شود. هیچ محدودیتی برای تولید پلاستیک یکبار مصرف وجود نخواهد داشت، فقط برخی از اقلام نامطلوب در مکان های انتخابی. به نظر می رسد این قانون پر از خلاء خواهد بود.

خیلی ساده، وزارت محیط زیست، غذا و امور روستایی، که با ادعای عدم اقدام و تأخیر در مورد پمپاژ فاضلاب به آبراه های انگلیسی و ضربه زدن به اهداف آهسته و ضعیف آلودگی هوا مواجه است، از نظر سیاسی به اندازه کافی شرمنده شده است که حداقل قوانینی را ارائه کند تصور اقدام به دلیل تعهد ایدئولوژیک برای اجازه دادن به صنایع بزرگ برای انجام آنچه که دوست دارد، تضعیف شده است، فروشگاه های فست فود را انتخاب کرده است، که بسیاری از آنها غذای ارزان ارائه می کنند، و زباله های پلاستیکی قاب بندی شده را به عنوان زباله ایجاد شده توسط مردم. مشکل واقعی تولید پلاستیک توسط یک صنعت بسیار قدرتمند پتروشیمی جهانی است که مواد لازم برای ساخت پلاستیک های جهان را تولید می کند.

پلاستیک به مدت 70 سال روی یک رول غیرقابل توقف بوده است. صنعت پتروشیمی که توسط دولت‌ها مهار نشده است، رکود جهانی را مهار می‌کند و کارخانه‌های پلاستیکی جدید بزرگی مانند کارخانه جدید شل در پنسیلوانیا می‌سازد تا بازارهای سودآور جدیدی برای جمعیت کشورهای در حال صنعتی ایجاد کند. امروزه، صنعت سوخت های فسیلی به سود حاصل از پلاستیک برای جبران زیان های مورد انتظار آینده از انتقال به انرژی های تجدیدپذیر متکی است.

مقیاس آلودگی پلاستیکی، به ویژه در محیط های دریایی، در حال حاضر بسیار زیاد است، اگرچه دولت ها به خوبی شناخته شده اند. تقریباً نیمی از کل پلاستیک به اقلام یکبار مصرف می رسد که حدود 40 درصد آن را بسته بندی تشکیل می دهد. با این حال کمتر از 10٪ بازیافت می شود. واقعیت تکان دهنده این است که تقریباً هر قطعه پلاستیکی ساخته شده هنوز به شکل یا شکلی وجود دارد، به استثنای مقدار کمی که سوزانده شده است.

بریتانیا زمانی که قانون تغییر آب و هوا را در سال 2008 تصویب کرد، رهبری جهانی را به دست گرفت. این کشور یک کمیته مشورتی مستقل قدرتمند تشکیل داد و متعهد به یک استراتژی خالص صفر شد. اکنون این فرصت را دارد که مذاکرات سازمان ملل را برای تصویب اولین معاهده جهانی آلودگی پلاستیک که قصد دارد در نهایت تولید پلاستیک را به نصف کاهش دهد، رهبری کند.

اما نباید منتظر اجماع سازمان ملل باشد که دستیابی به آن به طرز دردناکی کند است و لابی سوخت های فسیلی به شدت با آن مخالفت خواهد کرد. این می تواند سطح اخلاقی بالایی داشته باشد و الگو باشد. مهار صنعت پلاستیک هزینه ای برای بودجه عمومی ندارد، اعتماد به توانایی دولت ها برای رسیدگی به این مشکلات فوری را باز می گرداند و بریتانیا را مانند یک عقب مانده از محیط زیست جلوه می دهد.