پناهندگان روهینگیا علیرغم افزایش تلفات، بر روی گذرگاه های قایق شرط بندی کرده اند | روهینگیا

اچآتمون نسا به یاد می آورد که دختر خردسالش را محکم در آغوش گرفته بود، در حالی که قایق تنگ و شکسته ای که روی آن نشسته بودند، بی هدف در حال حرکت بود. آنها در 25 نوامبر از اردوگاه آوارگان محقر کاکس بازار در بنگلادش، جایی که از سال 2017 در آنجا زندگی می کردند، حرکت کرده بودند، زمانی که سرکوب وحشیانه ارتش میانمار بیش از 700000 روهینگیا را مجبور به فرار از مرز کرد.

این جوان 27 ساله مانند بسیاری دیگر از پناهندگان روهینگیا به زندگی بهتر در مالزی امیدوار بود. اما حدود 10 روز پس از سفر، موتور قایق از کار افتاد و ذخایر آب و غذا تمام شد.

تقریباً 30 کودک در کشتی از شدت تشنگی و گرسنگی فریاد می زدند. می ترسید دخترش زنده نماند. حداقل دو کودک در طول سفر محکوم به فنا می مردند.

«وقتی چند بار باران آمد، همه ما چند قطره آب برای مرطوب کردن گلویمان خوردیم. برخی از مادران، از جمله من، فرزندانمان را وادار به نوشیدن آب شور کردند.»

بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، حدود 400 نفر، عمدتا روهینگیا، در سفرهای خطرناک با قایق در دریای آندامان و خلیج بنگال در سال 2022 جان خود را از دست داده اند، از جمله حدود 180 نفر که قایق آنها در 24 دسامبر ناپدید شد.

بر اساس گزارش ها، قایق ها از میانمار و بنگلادش حرکت می کنند. بابر بلوچ، سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در آسیا و اقیانوسیه گفت که این یکی از مرگبارترین سال ها در دهه گذشته برای افرادی بود که سوار قایق می شدند.

با وجود این، فعالان می گویند که افراد بیشتری قصد دارند در سال 2023 سوار قایق شوند و زنان و کودکان به طور فزاینده ای در بین کسانی هستند که از این گذرگاه عبور می کنند.

“بسیاری از آنها [on boats] به نظر می رسد که همسران و فرزندان مردانی هستند که خیلی زودتر به مالزی آمده اند.» او گزارش هایی از سه قایق در حال حاضر در دریا دریافت کرده است، از جمله یکی که ظاهراً آخر هفته گذشته از بنگلادش حرکت کرده و بین 130 تا 150 سرنشین داشته است.

نمی توان تأیید کرد که چه تعداد از آنها خارج شده اند یا در حال حاضر در کجا هستند.

قایق نسا حدود 200 نفر را حمل می کرد. آنهایی که در کشتی بودند با دست دادن دیوانه وار به کشتی های در حال عبور به امید جلب کمک دست می زدند، در حالی که فعالان – از جمله برادر نسا در بنگلادش – از کشورهای منطقه خواستند که آنها را نجات دهند. نسا گفت که حداقل 19 نفر با دیدن یک قایق به امید شنا به سمت آن به دریا پریدند. گمان می رود آنها غرق شده اند.

بلوچ ها می گویند که درخواست ها برای نجات قایق ها توسط بسیاری در منطقه نادیده گرفته شده است، به جز مقامات سریلانکا و اندونزی. افراد سوار بر قایق نسا در نهایت توسط ماهیگیر اندونزیایی نجات یافتند و به ساحل آورده شدند.

“مثل اینه که [tossing] آنگ کیاو مو، یک فعال روهینگیا، در مورد چنین سفرهایی گفت. “شما برای زندگی خود شرط بندی می کنید، و اگر موفق شوید، زنده خواهید ماند.”

او افزود که ناامیدی ناشی از شرایط وخیم در بنگلادش و میانمار مردم را به سمت ریسک سوق داده است. روهینگیا هنوز در میانمار، جایی که از زمان به دست گرفتن قدرت توسط ارتش در سال 2021، درگیری وحشیانه ای رخ داده است، در میانه نبرد بین حکومت نظامی و یک گروه رقیب، ارتش آراکان، گیر کرده اند. این جنگ به معنای کمک‌های بشردوستانه است که روهینگیایی‌ها به آنها متکی هستند، کاهش یافته است.

آنگ کیاو مو گفت که برای کسانی که به عنوان پناهنده در بنگلادش زندگی می کنند، چشم انداز عدالت برای خشونت های انجام شده توسط ارتش میانمار یا بازگشت به خانه بسیار دور احساس می شود. اردوگاه بنگلادش بسیار شلوغ و غیربهداشتی است. [and] آنگ کیاو مو، که مشاور وزارت حقوق بشر دولت وحدت ملی میانمار است، که در تبعید برای مخالفت با حکومت حکومت نظامی تشکیل شد، اضافه کرد.

او گفت، مگر اینکه اقدامی برای جلوگیری از تلاش مردم برای خروج انجام شود، آنها به این کار ادامه خواهند داد.

نور کمال 18 ساله از جمله کسانی است که معتقد است ترک بنگلادش بهترین گزینه اوست. او گفت که می خواهد قبل از پایان امسال سوار قایق شود تا بتواند از نظر مالی چهار خواهر کوچکتر و پدر و مادرش را حمایت کند.

کمال گفت: “من در حال حاضر 18 سال دارم. این زمانی است که باید برای خانواده ام درآمد کسب کنم.” اما با توجه به محدودیت‌های کمپ، من اجازه ندارم برای امرار معاش خانواده‌ام به بیرون بروم. این ناامیدکننده است.» به طور رسمی پناهجویان در بنگلادش اجازه کار ندارند و با محدودیت های مختلفی برای رفت و آمد روبرو هستند.

کمال گفت که رسیدن به مالزی «مثل رسیدن به جکپات است. برای این، من حاضرم هر میزان ریسک را بپذیرم.» او افزود که دوستانش که موفق شده بودند درآمد خوبی داشتند.

با این حال، کارشناسان حقوق می‌گویند که دیگران از این سفر جان سالم به در می‌برند تا در کشورهایی مانند تایلند یا مالزی بازداشت شوند یا توسط قاچاقچیان مورد استثمار قرار گیرند.

محمد رضوان خان، برادر نسا و یک فعال روهینگیا، گفت: «ما می دانیم که عوامل قاچاقچیان انسان به شدت خانواده هایی را که احتمالاً اعضای خود را به مالزی می فرستند، تشویق می کنند. وی افزود که از افرادی که برای ترک آماده می شوند آگاه است.

نسا گفت که به او گفته شده بود که به یک مرکز کمپ مانند در اندونزی منتقل خواهد شد. او امیدوار است که به مالزی برسد و دختر بزرگش نیز بتواند به او ملحق شود و به تحصیلات دسترسی پیدا کند.

او افزود که سفر به مالزی دردناک و مملو از خطرات جدی بود. “با این حال، من به درگاه خدا دعا خواهم کرد… پس از اینکه از این مصیبت جان سالم به در بردم، ایمانم به خدا افزایش یافت.”