چرا تسلیم مک کارتی به رئیس مجلس می تواند به معنای اختلال در عملکرد مجلس باشد

واشنگتن – کوین مک کارتی، رئیس مجلس کالیفرنیا، با تسلیم شدن در برابر خواسته‌های گروهی از ناراضیان راست افراطی جمهوری‌خواه برای بازنگری در نحوه عملکرد مجلس، کار خود را به دست آورد و در عین حال قدرت خود را کاهش داد و قدرت آنها را افزایش داد.

دعوای طولانی مدتی که سرانجام به انتخاب او در اوایل صبح شنبه انجامید، آغازی تاریخی و پرفراز و نشیب برای کنگره 118 کرد، اما به راحتی می‌توان فراموش کرد که چرا هر یک از آن‌ها واقعاً اهمیت دارد، فراتر از درام جذاب شخصی و سیاسی کنگره. هفته

به هر حال، دموکرات‌ها همچنان سنا و کاخ سفید را کنترل می‌کنند. گروه راست افراطی که در برابر صعود آقای مک کارتی مقاومت کردند، تنها حدود 10 درصد از کنفرانس جمهوریخواهان مجلس نمایندگان را تشکیل می دهند. آشفتگی حزب جمهوری خواه در یک مجلس کنگره چقدر می تواند مشکل بزرگی باشد؟

در واقع، برخی از امتیازاتی که آقای مک کارتی با آنها موافقت کرد، کار عملی اداره مجلس را غیرممکن می کرد. ممکن است قادر به انجام کارهای اساسی مانند تأمین مالی دولت یا تأمین مالی بدهی فدرال نباشد. برای مخالفان، این نکته بود. برای کشور، ممکن است عواقب ناگواری به دنبال داشته باشد.

در اینجا نگاهی به نحوه عملکرد خانه، و چگونگی خرابی اوضاع می‌اندازیم.

چه کسی صحن مجلس را کنترل می کند؟

رئیس مجلس به نمایندگی از اکثریت، صحن مجلس را کنترل می کند. ابزار اصلی برای انجام این کار کمیته قوانین است که شرایط بحث قانونگذاری را تعیین می کند، از جمله اینکه چه لوایحی را می توان مورد بررسی قرار داد، برای چه مدت و – بسیار مهم – چه اصلاحاتی و توسط چه کسی ممکن است ارائه شود.

به عنوان بخشی از سازش آقای مک کارتی با مخالفان، او موافقت کرد که به جناح فوق محافظه‌کار حزب قدرت تایید بر یک سوم اعضای جمهوری‌خواه این هیئت را بدهد. در واقع، این به جناح این توانایی را می‌دهد که با هم‌پیوندی با دموکرات‌هایی که با اکثر لوایح جمهوری‌خواهان مخالفت می‌کنند، جلوی هر قانونی را که دوست ندارد، بگیرد.

آن‌ها همچنین می‌توانند بر اصلاحیه‌هایی در قانون اساسی که دوست ندارند پافشاری کنند یا در غیر این صورت مانع از آن شوند، و عملاً فرآیند را برای سخت‌تر کردن تصویب آن تقلب کنند. این می تواند به ویژه برای هزینه های صورت حساب و هر قانونی برای افزایش سقف بدهی فدرال خطرناک باشد.

آقای مک کارتی اصرار داشت که هیئت او همچنان می تواند کارها را انجام دهد.

او به خبرنگاران گفت: «ما را در مورد نحوه شروع قضاوت نکنید، تماشا کنید که چگونه به پایان می‌رسانیم، و من فکر می‌کنم با ایجاد اختلال در حال حاضر واقعاً اعتماد را با یکدیگر ایجاد کرد و یاد گرفتیم که چگونه با هم کار کنیم. مطمئن است که او شغل سخنران را برای یک دوره دو ساله حفظ خواهد کرد.

کنگره مطلقاً چه کاری باید انجام دهد؟

جمهوری خواهان، مانند هر اکثریت جدید مجلس نمایندگان در دولت تقسیم شده، یک دستور کار قانونگذاری جاه طلبانه را ترسیم کرده اند که بعید است در حالی که دموکرات ها سنا و کاخ سفید را کنترل می کنند، به قانون تبدیل شود.

اما کنگره تعدادی از وظایف حیاتی را برای انجام دارد: تصویب چندین صورت حساب هزینه ای که دولت را به طور کامل تامین مالی می کند و افزایش سقف قانونی استقراض که به وزارت خزانه داری اجازه می دهد تا بدهی فدرال را تامین کند. اگر نتواند قانون بودجه را تصویب کند، دولت تعطیل خواهد شد. اگر نتواند سقف بدهی را افزایش دهد، دولت می تواند به اولین نکول بدهی خود برسد.

این وظایف از قبل با یک اکثریت اندک جمهوری خواه و یک جناح راست ناسازگار که به کاهش هزینه ها و بدهی ها تمایل داشتند دشوار بود. امتیازات آقای مک کارتی فقط آنها را سخت‌تر و بالقوه غیرممکن کرد.

مخالفان تعهد او را برای باز کردن صورتحساب‌های هزینه‌ها برای اصلاحات نامحدود به دست آوردند، و عملاً به آنها فرصت‌های نامحدودی داد تا چنین قانونی را با تغییرات پیشنهادی اصلاح کنند. این امر می‌تواند تصویب هرگونه تخصیصی را که نیاز به تأیید هر دو اتاق قبل از رفتن به میز رئیس جمهور دارد، بسیار دشوار کند.

جمهوری خواهان همچنین از آقای مک کارتی قول گرفتند که هر اقدامی برای افزایش سقف وام برای تامین مالی بدهی فدرال با اصلاحات مالی، از جمله کاهش شدید هزینه ها، احتمالا از جمله تامین اجتماعی و مدیکر همراه خواهد بود. دولت بایدن و دموکرات‌ها گفته‌اند که هرگز چنین پیشنهادهایی را نخواهند پذیرفت، و به همین دلیل احتمال رویارویی بدهی‌ها بسیار زیاد است.

چرا دموکرات ها نتوانستند برای انجام کارها به جمهوری خواهان میانه روتر بپیوندند؟

حداقل برخی از جمهوری‌خواهان هستند که ممکن است تمایل داشته باشند به لوایح هزینه‌ها و افزایش سقف بدهی رای بدهند، و نمی‌خواهند شاهد تعطیلی دولت یا نکول بدهی‌ها باشند، آقای مک کارتی احتمالاً در میان آنهاست. آنها انگیزه ای برای همکاری با دموکرات ها بر سر قراردادهای دو حزبی خواهند داشت که می توانند از طریق سنا و میز رئیس جمهور بایدن بگذرند.

اما در چند دهه گذشته، سخنرانان جمهوری خواه از یک قانون غیررسمی اما سخت و سریع پیروی کرده اند – که به عنوان قانون هاسترت برای رئیس جمهور سابق جمهوری خواه، جی. از حمایت اکثریت اکثریت برخوردار باشد.

این بدان معناست که اگر محافظه کاران در هیئت مدیره نباشند، یک توافق دو حزبی هرگز نمی تواند روشنایی روز را در زمین ببیند.

با این حال، جمهوری خواهان عملگراتر – مانند نمایندگان تام کول از اوکلاهاما و برایان فیتزپاتریک از پنسیلوانیا – واقعیت نیاز به مذاکره در مورد لوایح مخارج با سناتورهای دموکرات را تصدیق کرده اند و پیشنهاد کرده اند که برای اطمینان از تبدیل شدن لوایح مصالحه به قانون تلاش کنند.

آیا کسی می تواند سخنران را رد کند؟

رئیس مجلس به عنوان رئیس مجلس، قدرت گسترده‌ای بر صحن دارد، از جمله کنترل زیادی بر روی اینکه چه پیشنهاداتی می‌تواند در نظر گرفته شود و کدام اعضا به رسمیت شناخته می‌شوند. اما جناح راستی که در برابر نامزدی آقای مک کارتی مقاومت کرد، تنها پس از موافقت او با بازگرداندن قانونی که تقریباً جایی برای مانور به او نمی داد، مخالفت خود را کنار گذاشت.

این ماده که به عنوان «پیشنهاد برای تخلیه صندلی» شناخته می‌شود، به یک قانونگذار اجازه می‌دهد تا رأیی را که منجر به برکناری رئیس مجلس شود، مجبور کند. وجود آن به نسل‌های قبلی گروه آزادی مجلس نمایندگان آمریکا کمک کرد تا در سال 2015، رئیس‌جمهور سابق اوهایو، جان اِی. بونر، دفترش را تحت فشار قرار دهند تا دفترش را در سال 2015 ترک کند. همچنین به طرز شومی بر سر پل دی. رایان از ویسکانسین، جانشین وی به عنوان سخنران آویزان بود. نانسی پلوسی، رئیس پیشین کالیفرنیا، با بازپس گیری سنگر در سال 2019، تهدید رویه ای را از بین برد.

رستاخیز آن اکنون به این معنی است که اگر آقای مک کارتی جناح راست تندرو خود را عصبانی کند، می‌تواند فوراً برکنار شود.