حزب کارگر در حال بوق و کرنا کردن طرح انرژی بریتانیایی بزرگ خود است – اما جزئیات کجاست؟ | نیلز پراتلی

کeir Starmer وعده می دهد که از شعارها به راه حل ها تبدیل شود، بنابراین در اینجا یک درخواست وجود دارد: آیا می توانیم جزئیات دقیقی در مورد چگونگی عملکرد Great British Energy، یک پیشنهاد حزب کارگر برای ایجاد “قهرمان ملی دولتی در انرژی پاک” داشته باشیم؟

اساسی ترین سوال بی پاسخ این است که در روز اول چقدر سرمایه به شرکت جدید داده می شود. تا زمانی که به ما گفته شود، غیرممکن است که بگوییم آیا GBE صرفاً بانک سرمایه گذاری سبز قدیمی در مقیاس کوچک را که توسط جورج آزبورن برای دولت ائتلافی در سال 2012 راه اندازی شد و در سال 2017 به فروش رسید، دوباره جمع آوری خواهد کرد یا اهداف بسیار بلندپروازانه تری را دنبال می کند. ادعای کارگر باشد.

استارمر متعهد به ایجاد GBE در کنفرانس حزب در سپتامبر گذشته شد و این تعهد را در یک سخنرانی در روز پنجشنبه تکرار کرد. توجه داشته باشید، ایده این است که دقیقاً هیچ چیز را ملی نکنید. همچنین نهاد جدید در پایان عرضه خرده‌فروشی بازار انرژی یا انتقال مشارکت نخواهد داشت. این به ایجاد ظرفیت تولید پاک جدید، اغلب «با همکاری بخش خصوصی» پایبند است.

به نظر می رسد این ایده از چندین مشاهدات منطقی سرچشمه می گیرد. اول، بسیاری از کشورهای اروپایی دارای مولدهای انرژی عمومی هستند: سوئد دارای Vattenfall است و دولت دانمارک مالک نیمی از Ørsted است که 30٪ از مزارع بادی دریایی در آب های بریتانیا را اداره می کند.

دوم، عدم مالکیت بریتانیا بر دارایی‌های تولیدکننده بریتانیا شرم‌آور است. شرکت SSE FTSE 100 مستقر در پرت، که خود می‌خواهد قهرمان انرژی پاک بریتانیا باشد، در جایگاه سوم جدول لیگ نسل قرار دارد. بزرگترین بازیگر EDF است – متعلق به دولت فرانسه – به لطف منافع هسته ای آن. سود سهام زیادی در خارج از کشور جریان دارد، به عبارت دیگر – استارمر سال گذشته در مورد پرداخت کنندگان صورتحساب سوانسی صحبت کرد که به لطف مالکیت سوئدی یک مزرعه بادی خشکی محلی، هزینه مدارس و بیمارستان های استکهلم را پرداخت می کنند.

سوم، با وجود تمام پیشرفت‌هایی که در استقرار باد فراساحلی در مقیاس انجام شده است، بریتانیا از فرصت‌های زنجیره تامین استفاده نکرده است. در طول 20 سال گذشته، با وجود میلیاردها دلاری که به صورت‌حساب‌های ما در عوارض سبز اضافه شده است، هیچ تولیدکننده بزرگی در بریتانیا برای توربین‌های بادی ظهور نکرده است. بنابراین، بله، می‌توان تصور کرد که چگونه یک بازیکن تحت حمایت دولت می‌تواند به طور مفیدی برای تغییر مشخصات صنعتی کمی تحریک شود.

اما سپس به سؤالات سخت اولویت‌ها، مبادلات و بازده سرمایه‌گذاری می‌رسیم – چیزهایی که در زمین اهمیت دارند. از آنجایی که جهان مملو از سرمایه ای است که مایل به تامین مالی مزارع بادی خشکی و دریایی معمولی در بریتانیا است، کارگر به طور قابل درک تصور می کند که GBE در فناوری های مرحله اولیه مانند باد شناور دریایی، هیدروژن، نیروی جزر و مدی و راکتورهای هسته ای کوچک سرمایه گذاری کند.

خوب: می‌توان دید که چگونه بودجه قابل اعتماد دولتی می‌تواند بازیگران بخش خصوصی را تشویق کند که پروژه‌های حاشیه‌ای را از خط خارج کنند، درست مانند بانک سرمایه‌گذاری سبز قدیمی. اما این بیشتر شبیه یک مکانیسم تامین مالی است. آیا GBE تنها به این معنا که سهام اقلیت خود را برای همیشه در اختیار داشته باشد، یک «شرکت» خواهد بود؟ اگر چنین باشد، بیشتر شبیه یک صندوق زیرساخت ملی خواهد بود تا اپراتوری مانند Orsted. شرمنده نیست، اما حکم مالی نباید مبهم باشد. اگر یک طرح جزر و مدی، مثلاً، از نظر اقتصادی غیرقابل دوام باشد، آیا GBE تشویق می‌شود که به هر حال به نفع امنیت انرژی از آن حمایت کند؟

تعامل با طرح های تأمین مالی فعلی – برای برنامه رآکتور کوچک تحت رهبری رولزرویس و غیره – نیز مهم است. آیا آن دیگ های سرمایه در GBE پیچیده می شوند یا جداگانه اداره می شوند؟ پیتر آترتون، تحلیلگر مستقل انرژی، استدلال می کند که اگر GBE به تنظیمات کلی اضافه کند، می تواند مفید باشد. اما، اگر نیاز به سال‌ها سازماندهی مجدد طرح‌های فعلی داشته باشد، می‌تواند باعث تاخیر شود. این یک نکته منصفانه است. باز هم، طراحی مدل بسیار مهم است.

بودجه، برای تکرار، بزرگترین سوال است. به ما گفته می‌شود که سرمایه‌گذاری اولیه «به تصمیم‌های سرمایه‌گذاری که GBE بر اساس مذاکرات تجاری اتخاذ می‌کند، بستگی دارد»، فرمولی که تقریباً می‌تواند به معنای هر چیزی باشد. همانطور که یکی از شخصیت های ارشد تجاری به ناخوشایندی بیان می کند، جاه طلبی های کارگر برای شرکت جدید «به این بستگی دارد که آیا فرد با او صحبت می کند یا خیر. [the shadow chancellor] ریچل ریوز یا [the shadow climate change secretary] اد میلیبند».

ایده تشکیل یک شرکت تولیدی با مالکیت عمومی به خودی خود از راه دور رادیکال نیست. دولت در حال حاضر از طریق قراردادهای متفاوت و سایر طرح‌های تشویقی در بازار است. داشتن چند پروژه – یا سهام در پروژه ها – این فرآیند را یک یا دو قدم جلوتر می برد. اما منطقی است که انتظار داشته باشیم مقیاس اولیه سرمایه گذاری در مراحل اولیه تسویه شود. آیا ما از میلیاردها یا دهها میلیارد صحبت می کنیم؟ عصر رویکردهای سیاستگذار تفصیلی. استارمر باید توضیح دهد.