فیفا باید با به رسمیت شناختن تیم فوتبال زنان تبعیدی افغانستان امید ایجاد کند | فوتبال زنان

نبا توجه به اینکه تیم ها، هواداران و حامیان مالی قطر را ترک کرده اند، فیفا توجه خود را به جام جهانی زنان در استرالیا در جولای آینده معطوف کرده است. جیانی اینفانتینو، رئیس آن، با اشاره به هیاهوی نقض حقوق بشر گفت: هیئت حاکمه فوتبال جهان امیدوار است رویداد آرام‌تری رخ دهد، جایی که مردم بتوانند مسابقات را تماشا کنند و «لحظه‌ای را داشته باشند که ما مجبور نباشیم به این موضوع فکر کنیم». و اعتراض بازیکنان در دوحه.

شاید به همین دلیل است که فیفا تاکنون درخواست های تیم ملی زنان افغانستان را برای به رسمیت شناختن رسمی بازیکنان خود نادیده گرفته است. از آگوست 2021، ورزشکاران و مربیان پس از یک فرار وحشتناک از کشورشان به عنوان پناهنده زندگی می کنند، جایی که می ترسیدند به عنوان اعضای یک تیم زنان مشهور در افغانستان دستگیر یا کشته شوند.

حق داشتند بترسند. طالبان به سرعت زنان و دختران را از ورزش منع کردند و هفته‌ها پس از به قدرت رسیدن آنها، یکی از اعضای تیم ملی والیبال را سر بریدند. ماه گذشته، آنها زنان را از تمام سالن‌ها و پارک‌ها، حتی آن‌هایی که به عنوان فضاهای تک‌جنسی تعیین شده بودند، ممنوع کردند.

جنگ طالبان علیه زنان فراتر از ورزش و تفریح ​​است. آنها دختران نوجوان را بیش از یک سال از رفتن به مدرسه منع کرده اند و کمتر از دو هفته پیش زنان را از تمام دانشگاه های کشور اخراج کردند. چند روز بعد، آنها حکم دادند که زنان اجازه کار در سازمان های بشردوستانه محلی و بین المللی را ندارند.

در حالی که طالبان زنان را از تمام زندگی عمومی پاک می کند، بازیکنان تیم فوتبال زنان افغانستان همچنان نماد شجاعت و مقاومت برای کشور خود هستند. اکثر اعضای تیم اکنون در استرالیا زندگی می کنند، جایی که برای آینده ای نامشخص تمرین می کنند. پس از از دست دادن خانه، معیشت و بسیاری از دوستان و اقوام، زنان مصمم هستند که تیم خود را در کنار هم نگه دارند.

ضربه روحی فرار آنها از افغانستان و تلاش برای سازگاری با یک کشور ناآشنا، یادگیری زبان جدید و یافتن شغل بر آنها سنگینی می کند. بازیکنان کابوس های مکرر، مشکلات خواب و افسردگی را تجربه کرده اند. اما در زمین، آنها لبخند می زنند، فریاد می زنند و هر گلی را با اشتیاق وحشیانه جشن می گیرند.

اگرچه آنها دور مقدماتی جام جهانی سال آینده را از دست داده اند، اما این تیم امیدوار است که به پیشرفت مهارت های خود ادامه دهد و روزی دوباره در کنار بهترین های جهان بازی کند. بیشتر از همه، آنها می خواهند به زنان و دخترانی که تحت رژیم ستمگر و مردسالار افغانستان زندگی می کنند، امیدوار کنند.

اما بدون شناسایی رسمی از سوی فیفا، این تیم نمی‌تواند نماینده کشورش باشد، در مسابقات حرفه‌ای شرکت کند یا بودجه مورد نیاز برای حمایت از بازیکنان و کارکنان خود را دریافت کند. علیرغم ارسال گزارش‌های متعدد به فیفا در مورد نقض قوانین اخلاقی این سازمان و استناد به قوانینی که به زنان اجازه می‌دهد در تبعید بازی کنند، هیچ پاسخی دریافت نکرده‌اند.

در یک سال گذشته، مدافعان حقوق بشر از رهبران جهان خواسته اند تا از مذاکره با طالبان یا به رسمیت شناختن دولت آنها خودداری کنند تا زمانی که به تبعیض علیه زنان پایان دهند و دختران را به مدرسه بازگردانند. بسیاری از کشورها با این شرایط موافقت کرده اند. گروه های امدادی در افغانستان برای حمایت از خانواده های گرسنه در بحبوحه یک بحران عظیم انسانی و فروپاشی اقتصادی کار می کنند. مردم در سراسر جهان به تخلیه افغان های در معرض خطر کمک کردند و خانه های خود را به روی پناهندگان باز کردند.

اکنون، فیفا باید از قدرت خود برای ارسال پیامی به طالبان نیز استفاده کند: زنان در محل کار، کلاس درس و در زمین فوتبال تعلق دارند. فوتبالیست های زن افغانستان عاشق ورزش و کشورشان هستند. آنها می دانند برای دختران و زنان افغان که تحت ظلم طالبان زندگی می کنند، دیدن آنها در لباس هایشان، به عنوان نماینده خانه شان چه معنایی دارد. آنها قدرت دیپلماتیک ورزش را درک می کنند. که سازمان‌هایی مانند فیفا می‌توانند به عنوان بازرسی کننده تبعیض علیه زنان و دفاع از برابری برای ورزشکاران زن عمل کنند.

منشور اخلاقی فیفا تبعیض جنسیتی را ممنوع می کند. اساسنامه آن اعلام می کند که سازمان باید “برای ارتقای حمایت” از حقوق بشر تلاش کند. اگر بخواهد رکورد خود را درست کند، فیفا می تواند با به رسمیت شناختن تیم ملی زنان افغانستان شروع کند.

خالده پوپل موسس و مربی سابق تیم ملی فوتبال زنان افغانستان است. ملاله یوسف زی برنده جایزه صلح نوبل است.