چگونه دروغ های النور ویلیامز در مورد نظافت و بدرفتاری آشکار شد | جرم

تقریباً نیمه راه محاکمه النور ویلیامز به دلیل انحراف در مسیر عدالت بود که محمد رمضان خود را در دادگاه سلطنتی پرستون دید و منتظر شهادت بود.

تعدادی از زنان جوان نیز در آنجا بودند که پس از اینکه ویلیامز به پلیس گفت که آنها نیز مانند او توسط یک باند نظافتچی آسیایی قاچاق شده و مجبور به برقراری رابطه جنسی با مردان در “مهمانی ها” در سراسر شمال غرب انگلیس و همچنین خارج از کشور شده اند احضار شدند. .

دخترها پرسیدند که او در کدام پرونده نقش داشته است. رمضان گفت: “آنها من را نمی شناختند، اما قرار بود من سردسته شرور باشم، مردی که همه آنها را برای سکس آرایش کرد و آنها را به بلکپول، ایبیزا، آمستردام برد.” یک کارآفرین از بارو-این-فورنس، کامبریا. ویلیامز او را به عنوان شاهزاده حلقه نظافت اروپایی معرفی کرده بود، متهم به ایجاد “رابطه” جنسی با او در سن 12 یا 13 سالگی و سپس دلالایی او به دوستان و غریبه ها.

دختران یکی یکی وارد جعبه شاهد شدند تا یکی از قربانیان ادعایی رمضان را انکار کنند. برخی به طور مبهم ویلیامز را از مدرسه می شناختند. دیگران گفتند که هرگز او را ملاقات نکرده اند. این تنها یکی از لحظات سورئال بسیاری در یک مصیبت سه ساله و نیمی بود که رمضان 43 ساله را دید که به یک بدجنس تبدیل شد، آب دهانش را انداخت و در خیابان به او “پایدو” خطاب کرد.

رمضان اولین بار به ظن قاچاق جنسی در 7 ژوئیه 2019، در حالی که با BMW خود در تفرجگاه جزیره بارو والنی، جایی که با همسرش، نیکولا، در بالای مغازه لوازم داخلی او زندگی می کند، دستگیر شد. اما کابوس واقعی او 10 ماه بعد شروع شد، در طول اولین قرنطینه کووید، زمانی که ویلیامز به فیس بوک وارد شد و از یک پست 1362 کلمه ای استفاده کرد که پیامدهای عمیقی برای شهر منزوی کامبریایی داشت که او آن را خانه می نامید.

او شروع کرد: «این سخت‌ترین پستی است که می‌خواهم بنویسم. من نمی‌خواستم این را به اشتراک بگذارم زیرا از قضاوتی که با آن اتفاق خواهد افتاد می‌ترسم، به همین دلیل است که کاملاً ادامه می‌دهم [sic] درباره اتفاقی که برای من افتاده است، اما مردم از من خواسته اند که داستانم را بگویم. وقتی مردم می پرسند چرا چشمم سیاه شده یا کبودی دارم، همه بهانه ها را آورده ام، از افتادن گرفته تا کوبیدن آن به در.

او پیشنهاد کرد که حقیقت کاملاً تاریک تر است. «دیروز من را به عقب ماشین بردند و به آدرسی بردند تا با 3 مرد آسیایی رابطه جنسی داشته باشم. بعد از آن من را کتک زدند، زیرا به دلیل شرکت نکردن در «پارتی» به این مردان بدهکار بودم. [sic] بیش از 7 هفته به دلیل ابتلا به ویروس کرونا. برگزارکنندگان مهمانی تصمیم گرفتند مرا کتک بزنند تا به من درسی بدهند.»

پست در 20 مه 2020 با عکس هایی از ویلیامز، معروف به الی، که در آن زمان 19 سال داشت، همراه بود. او چشمی سیاه داشت، به طوری که آن را بسته بود. پاها و شکمش از بریدگی و کبودی پوشیده شده بود و نوک انگشت کوچکش تقریبا قطع شده بود. یکی از عکس‌ها که مربوط به سال ۲۰۱۹ است، به نظر می‌رسد عکسی از سینه او با زخم بریده‌ای باشد، نوک سینه‌اش با ایموجی قلب پوشیده شده است.

با آن یک پست ویروسی، او یک دومینو را راه اندازی کرد که رابطه ای سمی بین پلیس کامبریا و مردم ایجاد کرد. در نهایت، این امر منجر به این شد که یک گروه راست افراطی در بارو جای پای خود را به دست آورد، ترسی بر پزشکان آسیایی در بیمارستان محلی ایجاد کرد و فرهنگ ترس را در میان جوامع قومی اقلیت کوچک شهر ایجاد کرد.

رمزان که در آن زمان دیگر تحت تحقیق نبود، در این پست نامی برده نشد، اما مدت زیادی نگذشت که نام او در فهرست مردان و مشاغل آسیایی که از طریق اسنپ چت منتشر شد، ظاهر شد. «از آن زمان بود که آزار و شکنجه شروع شد. آن وقت بود که همه جهنم شکست و همه چیز بر سر ما خراب شد، زیرا دور و بر رفت.» رمضان گفت. “این توسط رسانه های اجتماعی آزمایش شد.”

در عرض 20 دقیقه پس از انتشار آن پست سرنوشت ساز فیس بوک ویلیامز، او به دلیل شکستن وثیقه توسط پلیس دستگیر شد. چیزی که او نتوانست به آن اشاره کند این بود که هشت هفته پیش از آن پس از دو سال و نیم تحقیقات پلیس در مورد ادعاهای تجاوز جنسی که او علیه یک سری از مردان سفیدپوست مطرح کرده بود، به چندین فقره انحراف در مسیر عدالت متهم شده بود. به جز رمضان

کارآگاهان ابتدا بر این باور بودند که با بزرگترین حلقه نظافت کامبریا سر و کار دارند – و در قلب آن، آسیب پذیرترین زن جوان این شهرستان بود که توسط مادرش 32 بار در یک سال ناپدید شده بود و اغلب در مکان های مرموز سیاه و آبی رنگ می شد. مست و نیمه برهنه اما به تدریج، با کمک سوابق پرواز، داده‌های تلفن همراه و فیلم‌های دوربین مداربسته، متقاعد شدند که ویلیامز بیشتر یا همه آن را ساخته است. سوال این بود: چرا؟

همه این جزئیات به دلیل ترس از پیش داوری دادگاه آینده ویلیامز نمی توانند علنی شوند، بنابراین کارآگاهان نتوانستند شواهدی را که علیه او داشتند، به ویژه تجزیه و تحلیل پزشکی قانونی که نشان می داد جراحات او توسط چکشی که از تسکو خریداری کرده بود، به خود وارد کرده بود، فاش کنند.

وقتی خانواده ویلیامز یک صفحه فیس بوک به نام عدالت برای الی را راه اندازی کردند که به سرعت بیش از 100000 دنبال کننده از سراسر جهان جمع آوری کرد، با وحشت به آن نگاه کردند. زنان جوان دیگر شروع به گفتن داستان های وحشتناک خود از سوء استفاده کردند که جرقه ای برای جنبش خواهرانه به نام عدالت برای دختران برانگیخت. یکی از برجسته‌ترین حامیان ویلیامز، مگی الیور، افسر سابق پلیس منچستر بزرگ بود که در مورد آزار و اذیت در روچدیل افشاگر شد. یک سرمایه‌گذار جمعی، که توسط یک مشاور محلی در اسکس که هرگز ویلیامز را ملاقات نکرده بود، راه‌اندازی شد، ۲۲ هزار پوند جمع‌آوری کرد.

یکی از معلمان قدیمی ویلیامز با به یاد آوردن گردنبند فیلی که از برداشتن آن در مدرسه امتناع کرد، یک لوگو، یک فیل بنفش، ایجاد کرد. در عرض چند روز، هر خانه ای در خیابان رمضان، نوار یک، یک فیل را در پنجره خود نشان داد.

رمضان می گوید: «می توانید دستبند، فنجان، تی شرت، هودی بخرید. “این تبدیل به شکنجه شد، شبیه یک شکار انسان بود.”

او ادعا می کند که 500 تهدید به مرگ دریافت کرده است. آجرها به سمت مغازه پرتاب شد و شیشه های خانه های اجاره ای این زوج شکسته شد و مستاجران را بیرون کردند.

بچه‌ها آرد، تخم‌مرغ، بسته‌های ترد و هر چیزی که پیدا می‌کردند پرت می‌کردند. آن‌ها بیرون می‌ایستادند و فریاد می‌زدند و وقتی به پلیس زنگ می‌زدیم آن را پا می‌گذاشتند.»

در نهایت، بدرفتاری به حدی شد که رمضان بارو را ترک کرد تا با مادرش زندگی کند و می‌گوید یکی از پسرانش به دلیل قلدری دانشگاه را ترک کرد. او تنها کسی نبود که احساس می کرد از شهر فرار کرده است. سیمون فل، نماینده مجلس بارو و فرنس، درباره یک صاحب خانه کاری صحبت می کند که بارو را پس از اتهامات نادرست ترک کرد و ازدواج او را به هم ریخت. داروسازان آسیایی، پزشکان عمومی و پرستاران با ابراز ترس از امنیت خود نزد او آمدند، زیرا یک گروه جناح راست افراطی به نام Patriotic Alternative شروع به کمپین علیه مهاجرت در شهر کرد – حرکتی که فل معتقد است با این پرونده “شعله” شده است.

یکی از رستوران‌داران مسلمان به آبان نیوز گفت که ده‌ها هزار پوند در تجارت از دست داده است، پس از اینکه به اشتباه به دروغ‌های ویلیامز کشیده شد و توسط دو اراذل در خیابان تعقیب شد که او را مورد آزار نژادی قرار دادند و روی سرش مشروبات الکلی ریختند.

امی فنتون، خبرنگار روزنامه محلی میل، پس از دریافت تهدید به مرگ به طور موقت با توصیه پلیس کامبریا را ترک کرد. او اولین حضور ویلیامز در دادگاه را به دلیل انحراف در مسیر عدالت پوشش داده بود و همچنین با تعدادی از رستوران‌داران آسیایی که پس از متهم شدن نادرست به عضویت در حلقه نظافت، تهدید به مرگ شدند، مصاحبه کرد.

تنها چیزی که پلیس کامبریا در آن زمان می‌توانست بگوید این بود که تحقیقات یک ساله با آژانس ملی جنایت و بررسی مستقل متعاقب آن «هیچ مدرکی» برای حمایت از ادعاهای حضور هر باند نظافتچی در بارو پیدا نکرد.

اما آتش روشن شده توسط آن پست اولیه فیس بوک در حال حاضر از کنترل خارج شده بود. هنگامی که ویلیامز برای اولین بار در دادگاه سلطنتی پرستون در ژوئن 2020 ظاهر شد، ده‌ها نفر از حامیان عدالت برای الی هودی‌ها در بیرون اعتراض کردند و بر سر روزنامه‌نگاران فریاد زدند.

در حالی که برخی از کسانی که به دروغ توسط ویلیامز متهم شده بودند، کم و کیف خود را حفظ کردند، رمضان در ویدیوهای زنده فیسبوک متعدد از خود دفاع کرد و هزاران برچسب با خواندن #JusticeForBarrowBoys چاپ کرد که در سراسر شهر چسبانده شد.

سرپیچی او او را به دردسر انداخت: سال گذشته دادگاه به دلیل آزار و اذیت مادر ویلیامز در یکی از ویدیوهایش، حکم منع او را صادر کرد. و اگرچه زمانی که او بعداً به عنوان شاهد دادستان در دادگاه سلطنتی پرستون حاضر شد، محاکمه نشد، به دفاع اجازه داده شد تا شواهدی مبنی بر کشف کوکائین در آپارتمانش و دو سالی که او در زندان به دلیل تعرض به همسر سابقش سپری کرد، ارائه کند.

رمضان خوش شانس بود که توانست با ادعاهای ویلیامز مقابله کند. دادگاه شنید که وقتی او گفت که او را به ایبیزا قاچاق کرده است، سوابق گذرنامه‌اش نشان می‌دهد که هرگز به بالئاریک نرفته است. وقتی او گفت که او را به آمستردام برده و به بالاترین پیشنهاد در یک فاحشه خانه فروخته است، کارت بانکی او در Barrow B&Q استفاده می شد.

اما در برخی از دروغ های دیگر ویلیامز پیچیدگی وجود داشت. رسانه های اجتماعی به گسترش داستان او – و قاب بندی قربانیان او کمک کردند. او حساب‌های اسنپ‌چت با نام‌هایی ایجاد کرد که شبیه به سوء استفاده‌کنندگان ادعایی او بودند، و مخاطبین خود را دستکاری کرد تا مردان واقعی که از طریق شبکه‌های اجتماعی مختلف پیام‌های غیرقانونی برای او ارسال می‌کردند، ناگهان نام‌های آسیایی داشتند.

پس چرا پلیس ویلیامز را اینقدر جدی گرفت؟ پلیس کامبریا گفت که آنها با “مجموعه ای از شرایط شدید … با طیف گسترده ای از روایت های نادرست، با وظیفه اثبات و رد، در نتیجه حمایت از قربانی و مظنون، حتی در جایی که این نقش ها ادغام شده اند” سر و کار داشتند.

ویلیامز تنها 16 سال داشت که اولین ادعای تجاوز جنسی دروغین خود را مطرح کرد که مربوط به یک نوجوان دیگر بارو بود. هنگامی که او سومین ادعای خود را مطرح کرد، پلیس او را کتک خورده و برهنه در آپارتمانش یافت، تا جایی که می ترسیدند او مرده باشد. پس از اینکه برای اولین بار او را به ظن انحراف در مسیر عدالت دستگیر کردند، در 20 ژوئیه 2019، او همچنان ناپدید شد و بارها تنها و دور از خانه پیدا شد. در یک مورد او را در حال فرو ریختن و نیمه برهنه در پل هزاره لنکستر پیدا کردند. از سوی دیگر او در ایستگاه راه آهن لنکستر مجروح شد.

ویلیامز با ارائه مدرک گفت که او توسط «مردان» به آنجا برده شده است. اما او اعتراف کرد که در مورد یک سری حوادث دروغ گفته است، از جمله به پلیس گفت که رمضان او را برای یک مهمانی جنسی به بلکپول قاچاق کرده و تهدید کرده که او را به دریا خواهد انداخت، در حالی که در واقع تنها به ساحل رفته و اتاق هتل خود را رزرو کرده است. Booking.com

پس از اینکه هیئت منصفه روز سه شنبه احکام متفق القول خود را بازگرداند، بحث به گزارش های روانپزشکی تبدیل شد تا قبل از صدور حکم در ماه مارس ارائه شود. به گفته دادستان جاناتان سندیفورد کی سی، یکی از تحقیقات روانپزشکی می تواند این باشد که آیا ویلیامز دارای یک اختلال ساختگی است که قبلاً به عنوان سندرم مونچاوزن شناخته می شد، که در آن فردی با ظاهر شدن بیمار – با مریض شدن عمدی یا با آسیب رساندن به خود، دیگران را فریب می دهد.

فل معتقد است که ویلیامز قربانی آن است چیزی – و نیاز به حمایت دارد.

او گفت: «هیچکس کاری را که او با بدنش کرد انجام نمی‌دهد، و داستان‌هایی را که او ساخته است، می‌سازد و بدون اینکه کسی باشد که به نوعی شکسته و کاملاً آسیب دیده باشد، تمام تلاش خود را می‌کند.

نیکولا، همسر رمضان، این احکام را “عدالت واقعی برای الی” می نامد. اما سؤالات باقی می ماند: “چرا او این کار را کرده است؟ این چیزی است که ما می خواهیم بدانیم. شاید اگر فردا حقیقت را به شما بگوید ما نفهمیم. زیرا همه اینها از ابتدا تا انتها دروغ بوده است.»