دوبل هری کین جرقه شکست تاتنهام از کریستال پالاس | لیگ برتر

شاید تاتنهام بالاخره متوجه شده باشد که لازم نیست قبل از درخشش استعدادهایش 2-0 شکست بخورد. آنها قدرت آتش زیادی دارند که بتوانند همیشه با چنین خویشتنداری بازی کنند و وقتی هری کین در چنین روحیه ای است، آنقدر پر از خلاقیت و تشنه گل است، درک اینکه چرا آنتونیو کونته در اسپرز زندگی می کند دشوار است. صدا خیلی خسته کننده است

البته باید دید که آیا این عملکرد عالی به تنهایی برای متقاعد کردن کونته به ساخت یک پروژه بلندمدت کافی خواهد بود یا خیر. با این حال، این یک راه عالی برای تاتنهام بود تا پس از یک دوره سخت پاسخ دهد. یک کونته درخشان پس از سوت پایان در زمین بود و پس از تماشای بازی‌هایشان در حال احیای چالش چهار تیم برتر خود با تخریب کریستال پالاس، به بازیکنانش تبریک گفت و در آن لحظات شاید این بازیکن ایتالیایی به خود یادآوری می‌کرد که کار با کین چقدر لذت بخش است. این شکست را با دو پایان تاکیدی در شروع نیمه دوم آغاز کرد.

مسلماً نمایش شلوغ اسپرز بیشتر از مهارت و بی رحمی کین بود. اختراعی از برایان گیل کم‌نقص بود که یک پاس گل گرفت و چند سیو عالی از هوگو لوریس. همچنین سون هیونگ مین که از پاس کین به ثمر رساند، دلگرم کننده بود. تاتنهام که دو امتیاز کمتر از منچستریونایتد دارد، مطمئناً در صورت بازگشت اعتماد به نفس سون، تسلط بیشتری خواهد داشت.

با این حال، در واقع، این پیروزی در مورد کین بود که نشان دهد چرا او یک مهاجم کامل است. پالاس که در این فصل هیچ تیم نیمه اول را شکست نداده است، نتوانست کاپیتان انگلیس را مهار کند. کین تاتنهام را خرخر کرد، اگرچه شب کاملاً مثبت نبود. نتیجه 4-0 بود، اما هواداران اسپرز همچنان خواستار استعفای دنیل لوی از ریاست در مراحل پایانی بودند.

این اسپرز در چنگال یک جنگ فرهنگی بود. این یک هشدار برای هیئت مدیره بود و جالب بود که انتقاد از لوی با حمایت بلندی از کونته همراه شد، کسی که بیشتر وقت خود را در شمال لندن با غر زدن درباره منابع ناچیز خود سپری کرده است. با توجه به اینکه کونته در این فصل به سختی از انتظارات فراتر رفته است، می شد لوی را به خاطر ابروهایش بخشید. ناکامی ها فقط در سطح هیئت مدیره نیست. کونته همچنین باید ناله‌هایش را متوقف کند و با توجه به نمایش‌های معمول خود در نیمه اول، دیدن تلاش اسپرز برای عبور از شکست غم‌انگیزشان مقابل استون ویلا، دلگرم‌کننده بود.

مبادلات افتتاحیه گواه این بود که تاتنهام می‌تواند بازی‌ها را به سختی پیش ببرد. آنها خود را به پالاس تحمیل کردند و با خطاهای میزبان مواجه شدند و لحظات امیدوارکننده ای داشتند. اضطراری الیور اسکیپ، شروع در میانه زمین در غیاب ایو بیسوما و رودریگو بنتانکور، و حقه بازی از سوی ژیل، که عملکرد هوشمندانه او به جای دژان کولوسفسکی مصدوم در سمت راست، کونته را بر آن داشت تا او را با برناردو سیلوا از منچسترسیتی مقایسه کند.

پالاس متزلزل بود، اگرچه با نزدیک شدن به نیمه کاره بهبود یافت. اسپرز محو شد و جردن آیو فرصت خوبی را از دست داد و خیلی نزدیک به لوریس شوت زد. یواخیم اندرسن از فاصله 25 یاردی اینچ به عرض شلیک کرد. ویلفرد زاها و ابرچی اِز بی صدا بودند، اما مایکل اولیز سرزنده بود.

در شروع نیمه دوم باز دیگری برای پالاس رخ داد، کریستین رومرو تقریباً یک گل به آیو هدیه می داد. اسپرز باید پاسخ می داد. آنها با تکان دادن کین بهتر شدند، یک پاس ظریف به مت دوهرتی فرصت داد.

کین به عنوان مثال پیشرو بود. لحظاتی بعد پیر-امیل هویبجرگ در خط میانی مالکیت توپ را به دست آورد، سون با گیل پیوند خورد و ایوان پریشیچ از دفاع چپ با هم تداخل داشت. ارسال از پریسیچ به درستی انجام شد و جوئل وارد برای کین که ضربه سر خود را از فاصله نزدیک پنهان کرد، در پست دور همخوانی نداشت.

زدن گل افتتاحیه برای اولین بار در 11 بازی، اسپرز را آزاد کرد. پنج دقیقه بعد گیل به داخل منحرف شد و یک پاس را به کین داد که دوباره بالینی بود و با شوت زودهنگام مانع از بلوک شد و یک پایان زیبا را به گوشه ای دورتر خم کرد.

کاخ از هم پاشید. کین و سون با هم ترکیب شدند، دومی ترکید و دوهرتی را برای حفاری در یک سوم آماده کرد. باور برگشت. شراکت کین و سون به زندگی تبدیل شد. در 18 دقیقه مانده به پایان، کین یک توپ را بالای سر برد، مارک گوهی اشتباه کرد و سون با خونسردی کار را تمام کرد. دوران خوب برگشته بود