جیک وایتمن: «هرگز ندیده بودم پدرم دیوار سوم را بشکند و درباره من چیزی بگوید» | ورزشکاری

“من“خوشحالم که فقط گفتم: “اوه خدای من!”” جیک وایتمن در حالی که واکنش خود را به یاد می آورد زمانی که از خط عبور کرد و در یک نتیجه خیره کننده در مسابقات قهرمانی جهان پنج ماه پیش از خط عبور کرد تا پیروز شود، پیشنهاد می کند. «تصور کنید اگر تصمیم می‌گرفتم چیز خیلی بدتری بگویم. در آن لحظه شما می توانید هر چیزی بگویید، نمی توانید؟ می توانستم بگویم: “لعنتی؟” و این بارها و بارها دیده می شد.»

وایتمن می خندد وقتی به او اشاره می کنم که می توانست به یک میم دائمی تبدیل شود. “دقیقا. شاید باید داشته باشم.»

این بازیکن 28 ساله در فهرست نهایی شخصیت ورزشی سال بی‌بی‌سی قرار گرفت و پیروزی او در رسانه‌های اجتماعی بسیار زودگذر بود، زیرا پدرش جف، مفسر ورزشگاه در مسابقات جهانی دو و میدانی در یوجین، اورگان بود. فیلمی از ایستادن جف در حالی که با حرفه‌ای‌گرایی مثال زدنی در مورد مراحل پایانی مسابقه اظهار نظر می‌کرد، تا زمانی که بعد از پیروزی جیک دست‌هایش را بالا برد، در فضای مجازی منتشر شد. وقتی متوجه شد که چهره‌اش صفحه‌ی غول‌پیکر را پر کرده است، جف با احساساتی کم‌رنگ گفت: «باید به شما بگویم چرا دوربین روی من است. او پسر من است. من مربی او هستم. و او قهرمان جهان است.»

دستاورد جیک، به ویژه در جلوگیری از چالش یاکوب اینگبریگتسن، قهرمان معمولاً تسخیرناپذیر المپیک نروژ، ممکن بود توجه بیشتری را به خود جلب کند، اگر او هنگام برنده شدن چیزی رنگارنگ و رکیک می گفت. اما وایتمن در مورد دسترسی محدود دو و میدانی واقع بین است و بیشتر به تلاش برای بیان احساسات خود در آن لحظه گیج کننده علاقه مند است.

او می گوید: «این سورئال است. در توکیو از اینکه نمی‌توانستم ساعت را به عقب برگردانم و دوباره این کار را انجام دهم ناراحت شدم، اما مسابقه تمام شد. [after he finished a disappointing 10th in the Olympic final in August 2021]. در دنیا به این معنی بود که من این کار را انجام داده بودم و هیچکس نمی توانست آن را تغییر دهد. این احساسات در دو طرف طیف قرار دارند. یکی ناامیدی کامل و دیگری شوک و سرخوشی. لحظه ای که در خواب دیده بودم واقعاً اتفاق افتاده بود.»

پدرش در نقش مربی، ذهنیت برنده وایتمن را تشدید کرده بود. وایتمن به یاد می‌آورد: «روز قبل از مسابقه به پدرم گفتم که «به خاطر توکیو، واقعاً می‌خواهم در اینجا مدال بگیرم». “در توکیو، بخشی از منفجر کردن من به این دلیل بود که می‌خواستم در کنار رهبران بمانم تا شانس قهرمانی در المپیک را به خودم بدهم. اما اگر عقب مانده بودم، شانس بیشتری برای مدال داشتم. گفتم: “من نمی خواهم در نهایت تلاش کنم تا این را ببرم و چیزی به دست نیاورم.” او می گفت: “آره، اما هر چند وقت یکبار روی خط شروع نهایی جهانی می ایستید و سعی می کنید آن را برنده شوید؟” تصمیم گرفتیم تلاش کنم.

“قبل از مسابقه گفتم: “اگر سر زنگ آنجا باشم، سعی می کنم قبل از 200 متر آخر به جلو بروم و ببینم آیا می توانم مقاومت کنم.” شانس خیلی کم است، اما من احساس خوبی داشتم و وقتی از پشت آنها گذشتم، می دانستم که نزدیک است. جاکوب هرگز در آن موقعیت قرار نگرفته است، بنابراین شما نمی دانید که او چگونه واکنش نشان خواهد داد. ممکن است او حتی قوی‌تر باشد و نسیمی از کنار شما بگذرد، اما می‌دانستم که به خودم ضربه خوبی می‌زدم.»

اینگبریگتسن بعد از مسابقه به او چه گفت؟ او سعی کرد توضیح دهد که چه کاری باید انجام می داد. گوش دادم و گفتم: “آره، شاید، اما تو این کار را نکردی.” او برای یک مصاحبه با فشار بدی مواجه شد که چیزی شبیه این گفت: “از دست دادن در برابر کسی که از خودت پایین تر است، هرگز خوب نیست.” او یک ماه قبل در اسلو من را شکست داد، واقعاً بد، اما نکته اصلی این بود که من او را در فینال جهان شکست دادم. او در واقع با من بسیار خوب بود. او مدام می گفت: “خوب دویدی.” امیدوارم کمی احترام به دست آورده باشم.»

وایتمن لبخند پرخاشگرانه ای می زند: “او در ادامه فصل دوباره شکست نخورد و بدترین چیز این است که من به خرس ضربه زدم و او هرگز به من اجازه نخواهد داد دوباره در آن موقعیت قرار بگیرم. بنابراین من باید حتی بهتر شوم و سریع کار را تمام کنم.”

هاله اینگبریگتسن متلاشی شده بود، اما همانطور که ویتمن می گوید، «قدرت او به عنوان تکبر تلقی می شود، اما فقط 100٪ اطمینان دارد که او در هر مسابقه پیروز خواهد شد. این چیزی است که او را بسیار خطرناک می کند زیرا هر بار که برنده می شود اعتماد به نفس بیشتری پیدا می کند. او مسابقه بدی ندارد، بنابراین برای شکست دادن او باید کامل باشید و احتمالاً به همین دلیل است که او در مقابل من کمی بازنده بود. من مطمئن هستم که دوباره با او در برابر جهانیان مسابقه خواهم داد [in Hungary next August] و این هیجان انگیز خواهد بود.”

استیو کرام در همان مسابقه در سال 1983 پیروز شد و سباستین کو یک سال بعد عنوان المپیک خود را حفظ کرد، اما خط تولید بریتانیایی دوندگان بزرگ 1500 متر تا موفقیت شگفت انگیز وایتمن خشک شد. او معتقد است که میراث دوپینگ عامل مهمی در عدم موفقیت دوندگان مسافت میانی بریتانیا در طی یک دوره تقریباً 40 ساله است. دهه‌های 1990 و 2000 برای بریتانیایی‌ها بسیار آلوده بود، مخصوصاً در رویداد من، و احتمالاً تقلب‌های زیادی وجود داشت. برای بریتانیایی ها دست نیافتنی شد که بتوانند آن را با آن مخلوط کنند [runners who doped] در آن دوران.»

آیا دوپینگ همچنان در دو و میدانی مشکل ساز است؟ “آره. من هیچ چیز واضحی ندیده ام اما همیشه شایعاتی در مورد ورزشکاران وجود دارد و معمولاً هیچ دودی بدون آتش وجود ندارد. اما شرط می‌بندم خانه‌ام تمیز باشد و در بریتانیا همیشه برای بازی با قوانین تربیت شده‌ایم. من فکر می کنم نکته اصلی این است که شما هنوز هم می توانید شکست دهید [the dopers]، حتی با وجود اینکه همیشه با عینک رز به آن نگاه می کردم و احساس می کردم افرادی که با آنها مسابقه می دهم تمیز هستند. اما این احتمال وجود دارد که همه آنها تمیز نباشند.»

وایتمن در پاسخ به این سوال که آیا این اجتناب ناپذیر است که برخی از دوندگان پیشرو 1500 متر دوپینگ کنند، وایتمن می گوید: «بله. من نمی خواهم درصدی روی آن بگذارم، اما باید حداقل دو یا سه نفر از 25 نفر برتر وجود داشته باشند. اعداد و ارقام در ورزش، مانند تعداد افرادی که محروم می شوند، به همین شکل است. همچنین این واقعیت غم انگیز وجود دارد که افرادی که خیانت می کنند تمام کار خود را بدون اینکه گرفتار شوند ادامه می دهند. چیز خوش شانسی برای من این است که من کسی را نمی شناسم که تقلب می کند – بنابراین من هیچ رنجشی ندارم. شما همیشه مشکوک هستید و همیشه تقلب وجود خواهد داشت، اما همانطور که گفتم، ما هنوز هم می‌توانیم هر کسی را، چه پاک و چه کثیف، شکست دهیم.»

وایتمن در حال حاضر در تمرینات نیمه زمستان قفل شده است. او کمی متاسف است که می‌گوید: «همیشه فکر می‌کردم که اگر در المپیک یا جهان قهرمان شوم، یک سال تعطیلی را دوست دارم. اما در این ورزش نمی توانید این کار را انجام دهید. این بدترین چیز است، زیرا برای رسیدن به آن نقطه بسیار سخت کار کرده اید، اما پس از آن باید سال آینده حتی سخت تر کار کنید تا ادامه دهید. اما این چیزی است که می‌خواهم انجام دهم، بنابراین قطعاً انگیزه‌ای متفاوت است.»

او معمولاً صادق است وقتی می گوید: «من از تمرین لذت نمی برم، اما از رقابت و تلاش برای برنده شدن لذت می برم. اما برای اینکه گرسنگی ام را حفظ کنم با بچه هایی تمرین می کنم که در کارهایی که من نیستم خیلی خوب هستند. کتک خوردن توسط آنها چیز بدی نیست. ما یک جلسه تپه انجام دادیم و این زن پرسید ما کی هستیم. مادرم گفت: یکی از آنها در تابستان دنیاها را برد. خانم می گفت: “کدام یک از شما قهرمان جهان است؟” وقتی به من اشاره کردند، گفت: اوه، آفرین. اما او من را دیده بود که از این تپه بالا می‌رفتم و آخرش مرده بودم. الان با یک گروه تمرین می کنم [of long-distance athletes] چه کسی می تواند کمک کند تا مطمئن شوم که سال آینده حتی برای من بهتر خواهد بود.”

پدرش مربی او باقی می ماند و آنها حداقل سه بار در هفته ملاقات می کنند تا با هم کار کنند. او در این دنیا خوشحال بود، اما به محض اینکه آن را تمام کردم، چنین گفت: “درسته، بعدش چی؟” بنابراین اکنون همه چیز این است که چه کاری می توانم انجام دهم تا دوباره دنیاها را بدست بیاورم.

پیوند نزدیک بین وایتمن و والدینش، که هر دو دوندگان نخبه بودند، در دنیا آشکار بود. وایتمن اعتراف می کند که تحت تأثیر قرار گرفته است زیرا، «به طور کلی، پدرم با دویدن من احساسات زیادی نشان نمی دهد. بنابراین برای دیدن آن ویدئو که کات [Merry, the former GB athlete] از او در حال اظهار نظر فیلم گرفته شده است واقعا خوب بود نمی‌دانستم بدون دیدن آن چه واکنشی نشان داده است. من می دانم که برای او چه به عنوان پدر و چه به عنوان مربی بسیار بزرگ بود که آن لحظه را به عنوان گوینده ورزشگاه پارک کند و شخصی باشد. من هرگز ندیده بودم که او دیوار سوم را بشکند و در مورد من به عنوان پسرش چیزی بگوید. نزدیک‌ترین چیزی که او به آن می‌رسد این است که شکافی را بشکند که من شبیه شیرفروشی هستم که قبلاً داشتیم.»

وایتمن چشمانش را گرد می کند. من خیلی عادت دارم که او نظر بدهد، زیرا او این کار را در روزهای مسابقه مدرسه ما انجام داد. ما هم عادت داشتیم قهرمانان انگلیس را تماشا کنیم و با او در جعبه تفسیر می نشستیم. بنابراین وقتی شروع به دویدن در مسابقات قهرمانی بزرگ کردم، آنقدر به اظهار نظر او عادت داشتم که هرگز عجیب به نظر نمی رسید. این بدان معنا بود که من هرگز مربی آنجا نداشتم زیرا او همیشه کار می کرد. بنابراین من بسیار خودکفا شده‌ام و این نیز جالب بود، زیرا اگر یک بدبو داشتم، او حتی آن را نمی‌دید، زیرا باید جلوی مسابقه را تماشا کند. او باید از من می پرسید: “چی شده، کجا آمدی؟” من می خواهم بگویم: “خوب است که آن را ندیدی.”

برادر دوقلوی او، سام، یکی از نزدیکترین رقبای او در مدرسه بود. وایتمن به یاد می‌آورد که یک بار با پنهان کردن سنبله‌های سام قبل از مسابقه، به تلاش‌های بسیار ناامیدکننده‌ای متوسل شد. وجدانش از بین رفت و قبل از اینکه برادرش متوجه شود آنها را برگرداند. اما وقتی می‌گوید سام، که اکنون بازیگر است، وقتی صحبت از نمایشنامه‌های مدرسه‌ای به میان می‌آید، به همین شکل رقابتی بود، لبخند می‌زند. زمانی که ما در مدرسه ابتدایی بودیم، من هرگز نقش خوبی نداشتم. یک سال نمایش مدرسه ۱۲ روز کریسمس بود و بهترین قسمت آن کبوترها بود. آنها چهار نفر بودند و سپس تا بدترین قسمت، یک لوله کش، که به من داده شد، رفت. خیلی آشغال بود سام یکی از چهار پرنده بود و وقتی به پرنده دیگری نیاز داشتند از او پرسیدند: “آیا جیک دوست دارد پرنده صدایی باشد؟” من دوست داشتم اما او گفت: “نه.”

سم در تعطیلات کریسمس در آنجا می ماند و وایتمن او را صدا می زند تا به گفتگوی ما بپیوندد. آن‌ها شرکتی سرگرم‌کننده و متفکر هستند، چه در حال گفتن چنین حکایت‌هایی باشند و چه در مورد زندگی به عنوان دوقلو و چالش‌های متضاد شغل‌های مختلف خود فکر کنند. برادران قصد دارند سال آینده پادکستی در مورد دوقلو شدن راه اندازی کنند و اگر 10 دقیقه با من راهنما باشد، گوش دادن سرگرم کننده ای را به همراه خواهد داشت.

تمرکز اصلی وایتمن، البته، تلاش برای حفظ عنوان جهانی خود و سپس تعقیب طلای المپیک در سال 2024 است. او می گوید: “قهرمان المپیک همان چیزی است که آرزویش را دارید.” “یک چیز غم انگیز این است که کسی که در خیابان است، نمی داند پیروزی در دنیا به چه معناست. اما همه المپیک را درک می کنند. بنابراین این یک معامله بسیار بزرگتر است و من نشان داده ام که می توانم میدانی را که در المپیک با آن روبرو خواهم بود شکست دهم. این تنها چیزی است که انگیزه من را بالا نگه می دارد.»