سیستم حمل و نقل بریتانیا یک بدبختی وحشتناک است – و یک پیروزی آسان برای Keir Starmer | زو بیلینگهام

افیا کسانی از ما که در شمال زندگی می کنیم و کار می کنیم، به شدت روشن شده است که سیستم حمل و نقل ما خراب است. مدت‌ها قبل از اعلام هرگونه اقدام اعتصابی، حمل‌ونقل عمومی منطقه از زیرساخت‌های نابسامان، کمبود کارکنان و دوز روزانه تاخیرهای طولانی و لغو معمول رنج می‌برد. برای ما که بین شهرهای شمالی با قطار رفت و آمد می کنیم، رسیدن به محل کار در زمان مناسب تبدیل به یک بازی شانسی شده است. برخی دیگر به از دست دادن قرارهای پزشکی و منزوی شدن بستگان مسن عادت کرده اند.

وقت آن رسیده است که حزب کارگر به عنوان بخشی از تعهد خود به ارتقاء سطح و انتقال به صفر خالص، موضعی جسورانه در مورد حمل و نقل اتخاذ کند. شواهد زیادی برای آشکار کردن نابرابری منطقه‌ای در هزینه‌های حمل‌ونقل وجود دارد. می دانیم که اگر شمال در دهه بین سال های 2009 و 2019 همان سرمایه گذاری حمل و نقل لندن را دریافت می کرد، 86 میلیارد پوند بیشتر از آن دریافت می کرد.

و با این حال حمل و نقل معمولاً حوزه سرمایه گذاری است که در آن سیاستمداران احساس راحتی می کنند. در داخل دولت، مدل‌های حمل‌ونقلی که پشت تصمیم‌های مربوط به هزینه‌ها قرار دارند، «استاندارد طلا» در نظر گرفته می‌شوند و به وزیران اطمینان می‌دهند که سرمایه‌گذاری منجر به بازده اقتصادی می‌شود. سرمایه گذاری در حمل و نقل فرصتی برای پیشرفت قابل مشاهده “کلاه سخت” است و حتی وزارت خزانه داری نیز موافق است که شبکه های حمل و نقل کارآمد ستون فقرات هر اقتصادی هستند. سرمایه گذاری در حمل و نقل هزینه خود را دارد – حمل و نقل برای شمال تخمین می زند که 70 میلیارد پوند سرمایه گذاری در طرح حمل و نقل استراتژیک شمال می تواند به 100 میلیارد پوند بیشتر در رشد اقتصادی کمک کند.

اما به نظر می رسد که هیچ چیز در سیاست در سال 2022 مشخص نبوده است. برنامه ها برای HS2 و تعهد کامل به راه آهن نورترن پاورهاوس – که شامل یک خط جدید از لیورپول از طریق بردفورد تا هال است – به توپ های سیاسی تبدیل شده اند که توسط نخست وزیران متوالی پرتاب شده و رها شده اند.

برای شکستن چرخه کنونی فلاکت حمل‌ونقل، حزب کارگر ابتدا باید علناً به این اصل متعهد شود که رشد منطقه‌ای مسیر بازگشت ما به رشد ملی است. جایگزین یک روایت اقتصادی قدیمی است که از مخارج در مکان‌هایی حمایت می‌کند که در حال حاضر مولدتر هستند، مانند جنوب شرقی انگلستان. همانطور که دیدیم، این امر بازار مسکن را بیش از حد گرم می کند، به لطف وجود خودروهای بیشتر در جاده ها، ازدحام و آلودگی را افزایش می دهد و اقبال اقتصادی کشور ما را به طور عادلانه یا پایدار تغییر نخواهد داد. حمل و نقل محرک اصلی رشد منطقه ای است و حمل و نقل بهتر به رونق جوامع در شمال کمک می کند.

گام بعدی برای حزب کارگر این خواهد بود که کار افراد خود را که از قبل در قدرت بودند، بالا ببرد. این حزب تا کنون از نهادینه سازی کل شهرداران متروی خود در سراسر کشور خودداری کرده است. به هدیه دولت وقت، شهرداران مترو اغلب بودجه های سرمایه ای برای حمل و نقل در نظر می گیرند، اما کمتر درآمدی برای کمک به کاهش کرایه های حمل و نقل عمومی در نظر می گیرند. سرمایه‌گذاری‌های سرمایه‌ای برای ساخت یا نگهداری دارایی‌ها پرداخت می‌شود، در حالی که هزینه درآمد برای مخارج روزانه است.

با وجود این، پیشرفت هایی در سطح محلی وجود داشته است. شهرداران مترو، از جمله اندی برنهام در منچستر بزرگ، در اوایل سال جاری سقفی 2 پوندی برای سفرهای تک اتوبوسی وضع کردند. داونینگ استریت اکنون از این روند پیروی کرده است. کارگران باید از شهرداران مترو و مقامات حمل‌ونقل محلی با ارائه انعطاف‌پذیری بیشتر برای انتخاب بین هزینه‌های سرمایه و درآمد، بسته به اولویت‌های محلی، حمایت کنند و از آنها حمایت مالی کنند تا در کرایه‌های کاهش‌یافته، از جمله سقف بلیت‌های روزانه، جسورتر عمل کنند. تشویق مردم به بازگشت به حمل و نقل عمومی نیز برای دستیابی به اهداف خالص صفر حیاتی است.

کارگران همچنین باید از حق امتیاز اتوبوس در سطح محلی حمایت کنند – که شهرداران مترو را قادر می‌سازد تا یک سیستم خصوصی‌سازی شده را تنظیم کنند – و گسترش همان رویکرد را در مناطقی که شهردار مترو ندارند تسهیل کند. در جایی که ارائه دهندگان شکست می خورند، خواه اتوبوس باشد یا راه آهن، کارگر باید روشن باشد که از جریمه ها، پاداش ها طفره نمی رود و قراردادها در خطر خواهد بود.

برای حمل و نقل بین شهری در مقیاس بزرگ، پیشنهاد برای کارگر ساده است. برای افزایش اتصال و ظرفیت در سراسر شمال، به طرح های پیشنهادی برای HS2 و North Powerhouse Rail به طور کامل متعهد شوید. این یک راه مهم برای افزایش سرمایه گذاری خصوصی و عمومی اضافی در شمال خواهد بود. رای دهندگان “دیوار قرمز” که اعتماد خود را به تلاش های دولت برای ارتقاء سطح از دست می دهند، بدون شک به این موضوع نیز توجه خواهند کرد.

افزایش وحشتناک کرایه قطار در ماه مارس آغاز خواهد شد. با وجود خدمات ناقص اساساً ناقص قطار، کرایه‌های اتوبوس غیرقابل مقرون‌به‌صرفه و پاداش‌های «عملکرد» برای شرکت‌هایی که زیرساخت‌های عمومی ما را به عهده دارند، افزایش کرایه‌ها برای ما که در شمال زندگی و کار می‌کنیم سخت خواهد بود.

یک ستون فقرات ساده زیرساختی که از شمال به جنوب و شرق به غرب کشیده می شود باید نقطه شروع اساسی باشد. عمل به وعده‌های سرمایه‌گذاری، پرداخت حقوق مناسب به کارکنان سخت‌کوش و اولویت‌بندی مسافران بالاتر از سود، همگی ضروری و ممکن است. اگر حزب کارگر می‌خواهد در تراز کردن و اولویت‌بندی برنامه‌ها روی صفر خالص جلو بیفتد، درست کردن زیرساخت‌های اصلی حمل‌ونقل ما مطمئناً اولین قدم است.