پناهگاه های مهاجران سعی می کنند به بازماندگان حمله آسیب دیده کمک کنند

سیوداد جوارز، مکزیک — دکتر برایان المور از دو ماه پیش که داوطلبانه برای شیفت های آخر هفته در درمانگاهی در یکی از بزرگترین پناهگاه های این شهر مرزی شروع به کار کرد، حدود 100 مهاجر را به دلیل ویروس های تنفسی و تعدادی اورژانس جدی تر درمان کرده است.

اما این مشکلی است که او هنوز نتوانسته به آن رسیدگی کند و او را بیش از همه نگران می کند – ترومای بدتر بسیاری از مهاجران پس از سفرهای طولانی به شمال که اغلب شامل شاهد قتل و رنج از آدم ربایی و تجاوز جنسی است.

المور، پزشک اورژانس در کلینیکا هوپ، گفت: “بیشتر بیماران ما علائم PTSD را دارند – من می خواهم برای هر بیمار غربالگری را آغاز کنم.” پاییز امسال توسط مؤسسه غیرانتفاعی کاتولیک Hope Border با کمک اسقف مارک سیتز از ال پاسو، تگزاس، که هم مرز با خوارز است، افتتاح شد.

پزشکان، مددکاران اجتماعی، مدیران پناهگاه‌ها، روحانیون و مجریان قانون می‌گویند که تعداد فزاینده‌ای از مهاجران از خشونتی رنج می‌برند که به منزله شکنجه می‌شود و به شدت به درمان پزشکی و سلامت روانی با آگاهی از آسیب‌های روانی به مرز ایالات متحده و مکزیک می‌رسند.

اما منابع برای این مراقبت های تخصصی آنقدر کمیاب است و شبکه پناهگاه ها به قدری غرق در ورود تازه واردان و مهاجرانی است که ماه ها توسط سیاست های پناهندگی ایالات متحده گیر افتاده اند، که تنها می توان به سخت ترین موارد رسیدگی کرد.

زوری ریس بوررو، یک مدیر پرونده در مرکز قربانیان شکنجه در آریزونا، که از آن دختر دیدن کرد، گفت: “مانند یک نوجوان 13 ساله باردار که از تجاوزهای گروهی فرار کرده است، و بنابراین برای مراقبت از کودکان و مدرسه راهنمایی نیاز به کمک دارد.” تولد ما مردم را در آسیب پذیرترین وضعیت خود قرار می دهیم. برخی حتی متوجه نیستند که در ایالات متحده هستند.

در شش ماه گذشته، ریس بوررو و یکی از همکارانش به حدود 100 مهاجر در کازا آلیتاس، پناهگاهی در توسان، آریزونا، که در ماه دسامبر پذیرای حدود 700 نفر از افراد آزاد شده توسط مقامات آمریکایی و از کشورهای مختلف بودند، به حدود 100 مهاجر کمک کرده اند. مانند کنگو و مکزیک.

ریس بوررو گفت که هر بازدید ممکن است ساعت ها طول بکشد، زیرا کارگران پرونده سعی می کنند با مهاجران ارتباط برقرار کنند و بر توانمندسازی آنها تمرکز کنند.

سارا هاول، که یک مطب بالینی و یک سازمان غیرانتفاعی درمان بازماندگان مهاجر از شکنجه را در هیوستون اداره می‌کند، می‌گوید: «این جامعه‌ای نیست که ما با آن صحبت کنیم… آنها ممکن است حافظه‌ای امن نداشته باشند.

هنگامی که او بیماران در جوامع جدید تگزاس خود را ملاقات می کند، آنها به طور معمول اقوام یا همسایگانی را معرفی می کنند که برای ترومای شدید نیز به کمک نیاز دارند، اما ثبات و ایمنی لازم برای بهبودی را ندارند.

لئونس بایمانا، مدیر خدمات بالینی ایالات متحده برای مرکز قربانیان شکنجه، که کلینیک هایی را در آریزونا، جورجیا و مینه سوتا اداره می کند، گفت: «سطح برآورد شده نیاز حداقل پنج برابر بیشتر از چیزی است که ما پشتیبانی می کنیم.

بایمانا گفت که بیشتر مهاجران از آنچه پشت سر گذاشته‌اند و همچنین آنچه در مسیر با آن‌ها مواجه شده‌اند، آسیب دیده‌اند. او افزود که آنها به “سلامت روانی کمک های اولیه” و همچنین مراقبت های طولانی مدت نیاز دارند که پس از پراکنده شدن از پناهگاه های مرزی به جوامع سراسر کشور، حتی سخت تر است.

دیلان کوربت، مدیر اجرایی موسسه مرزی هوپ، گفت: در صورت عدم درمان، چنین ضربه‌ای می‌تواند به جایی برسد که به جای درمان و خودیاری به مراقبت روانپزشکی نیاز داشته باشد.

مدیر این آژانس، جوآن روزنهاور، گفت که سرویس پناهندگان یسوعی/ ایالات متحده، شعبه ایالات متحده آژانس جهانی پناهندگان کاتولیک، در حال برنامه ریزی برای افزایش منابع بهداشت روان در هفته های آینده در ال پاسو است که شاهد افزایش گذرگاه ها بوده است.

در سراسر مرز، خیره کننده ترین روند افزایش زنان و دختران باردار، برخی از آنها کمتر از 15 سال، قربانی تجاوز و خشونت خانگی بوده است.

داوطلبان و مدافعان آنقدر با این بازماندگان روبرو می شوند که مجبور شدند منابع کمیاب قانونی، پزشکی و سرپناهی را برای کمک به آنها متمرکز کنند و صدها قربانی دیگر خشونت سیاسی و جرایم سازمان یافته را به حال خود رها کنند.

ارائه دهندگان خدمات و مهاجران می گویند خطرناک ترین نقطه در سفرهایی که در هر مرحله پر از خطر است، “لا سلوا” است – جنگل دارین گپ که کلمبیا را از پاناما جدا می کند و تعداد فزاینده ای از ونزوئلایی ها، کوبایی ها و هائیتی هایی که برای اولین بار به آمریکای جنوبی نقل مکان کرده اند و می توانند از آن عبور کنند. اکنون به دنبال زندگی امن تر در ایالات متحده است.

خطرات طبیعی مانند مارها و رودخانه های کشنده تنها به خطرات منطقه ای مملو از راهزنانی که مهاجران را شکار می کنند می افزاید. لورتا سالگادو چند ماه پس از پرواز از کوبا از رودخانه دارین عبور کرد.

ما کشته‌های زیادی دیدیم، افرادی را دیدیم که مورد سرقت قرار گرفتند، افرادی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند. ما این را دیدیم.» او چند روز قبل از کریسمس در یک پناهگاه مهاجران در ال پاسو، در حالی که صدایش می‌ترکید، تکرار کرد.

هاول گفت که در مورد “لا سلوا”، برخی از زنان فقط نفس خود را می مکند – و فقط بعداً فاش می کنند که دخترانشان را با سرعت دادن به آنها و تجاوز به خود یا تحمل روابط تیره با شریک زندگی خود که برای تماشای تجاوز ساخته شده بودند، نجات داده اند.

فکر نمی‌کنم این اولین تجاوزی باشد که اکثر زنانی که با آنها صحبت کرده‌ام تجربه کرده‌اند. اما این خشن ترین و شرم آورترین است، زیرا در مقابل دیگران بود.

بایمانا گفت که در بسیاری از موارد، ارزیابی های پزشکی قانونی در کلینیک های مرزی که آزار روحی و جسمی را مستند می کند، برای پرونده های پناهندگی مهاجران نیز بسیار مهم است، زیرا اغلب هیچ مدرک دیگری برای رسیدگی های دادگاه در دسترس نیست. پناهندگی به کسانی اعطا می شود که به دلیل ترس از آزار و اذیت به دلایل خاص، از جمله سطوح بسیار بالای خشونت علیه زنان، نمی توانند به کشورهای خود بازگردند.

بر اساس گزارش مرکز دسترسی به سوابق معاملاتی دانشگاه سیراکیوز، سالها طول می کشد تا پرونده های پناهندگی در دادگاه مهاجرت ایالات متحده با تعداد بیش از 1.5 میلیون نفر معوقه تصمیم گیری شود. و این در شرایطی است که هنوز محدودیت‌های دوران همه‌گیری وجود دارد که به مقامات اجازه می‌دهد بیشتر پناهجویان را دور بزنند یا اخراج کنند.

به گفته مدافعان، انتظار طولانی برای حل و فصل، در کنار یک سفر طولانی در چندین کشور، می‌تواند آسیب‌هایی را که مهاجران تجربه می‌کنند تشدید کند.

هاول که 15 سال است در مورد تروما و مهاجرت اجباری تحقیق می کند، می گوید: «تنش و ترس متفاوتی در چهره ها نسبت به آنچه قبلا دیده بودم وجود دارد. “آنها نمی دانند چگونه دویدن را متوقف کنند.”

——-

مورگان لی، نویسنده آسوشیتدپرس در ال پاسو در این گزارش مشارکت داشت.

———

پوشش مذهبی آسوشیتدپرس از طریق همکاری AP با The Conversation US، با کمک مالی از Lilly Endowment Inc پشتیبانی می‌شود. AP تنها مسئول این محتوا است.