دیدگاه گاردین در مورد بهبود بیماری همه گیر: ما تازه شروع کرده ایم | سرمقاله

تیسه سال پس از انتشار یک ویروس کرونای جدید در ووهان و حداقل 6.6 میلیون مرگ بعد از آن، جهان تازه شروع به درک تأثیر آن کرده است. البته همه گیری تمام نشده است. کووید در چین در حال نفوذ است، جایی که منشأ آن بود، اما پس از لغو کنترل‌های شدید، سرکوب شد. حتی در بریتانیا، تعداد موارد در اواسط دسامبر دوباره به بالای 1 میلیون افزایش یافت. با وجود واکسن‌ها و درمان‌های بهبودیافته، برخی از افراد همچنان به شدت آسیب‌پذیر هستند. به طور متوسط ​​در سه ماهه سوم سال جاری، تقریباً 3000 بیمار عمدتاً به دلیل کووید-19 در بیمارستان بستری بودند. تخمین زده می شود که 2 میلیون نفر با کووید طولانی مدت زندگی می کنند.

با این حال، برای بسیاری، ناامیدی یا حتی ناامیدی ناشی از درک این است که بازگشت ساده ای به زندگی قبل از کووید وجود ندارد. در کنار آسیب های اقتصادی – و بهبود بریتانیا از سایر کشورهای G7 عقب مانده است – پیامدهای بهداشتی و اجتماعی نیز به همراه داشته است. NHS با عقب ماندگی ها و پیامدهای همه گیر و قرنطینه های بهداشتی دست و پنجه نرم می کند. موسسه مطالعات مالی در این ماه هشدار داد: «نشانه‌های نگران‌کننده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد به جای تحمیل یک شوک یک‌باره و با زمان محدود… کووید-19 ضربه نامطلوب ماندگاری به عملکرد NHS وارد کرده است».

کودکان خردسال به ویژه با تأخیر در رشد اجتماعی و افزایش مشکلات رفتاری و همچنین پیامدهای تحصیلی تحت تأثیر قرار گرفته اند. تأثیر کامل ممکن است تنها چند سال یا چند دهه بعد آشکار شود. پروفسور لوسی ایستوپ، کارشناس بازیابی بلایای طبیعی، می گوید: «تا آخر عمرمان عواقب آن را خواهیم دید. همه ما اکنون از بلایا جان سالم به در برده ایم.»

خانواده‌های ده‌ها هزار نفری که در بریتانیا جان خود را از دست داده‌اند هنوز در غم عزیزان از دست رفته‌اند و خواهان پاسخ‌هایی درباره درمان آنها هستند. بسیاری از مشاغل یا مشاغل را از دست دادند. دیگران ممکن است احساس کنند وقتی سوگ، طلاق یا رنج مالی را تجربه نکرده اند، حق شکایت ندارند. با این حال، ماه‌ها شعبده بازی با مراقبت از کودکان، دوری از دوستان، نگرانی در مورد والدین منزوی – اینها نیز تأثیر خود را گذاشته است. هزینه‌های سرسام‌آور زندگی، یا مفهوم گسترده‌تر یک بحران اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، در حال اثبات نقطه پایانی است. فشار عاطفی زندگی با عدم اطمینان و تهدید مداوم، گویای است.

خواستار بهبودی فراگیر است

اینکه عواقب آن می تواند تا این حد طولانی مدت و گسترده باشد، نباید تعجب آور باشد. لورا اسپینی در کتاب خود به نام Pale Rider اشاره می‌کند که یک مطالعه سوئدی نشان داد که برای هر مرگ آنفولانزا در همه‌گیری 1918-1918، چهار نفر به خانه فقیر می‌رفتند. علاوه بر اثرات ماندگاری که بیماران آنفولانزا از آن متحمل می شوند، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد برخی از آنهایی که در اوج رحم بودند، به عنوان مثال، احتمال بیماری قلبی بعد از 60 سالگی افزایش یافته است. دهه 1920 شاهد علاقه فزاینده دولت ها به مراقبت های بهداشتی همگانی بود. دیگر قابل اعتماد به نظر نمی رسید که به سلامتی صرفاً در قالب مسئولیت و مراقبت فردی فکر کنیم.

در ماه‌های اولیه این همه‌گیری، مردم شروع به صحبت در مورد نیاز به “بازسازی بهتر” کردند. سازمان همکاری و توسعه اقتصادی خواستار بهبودی «قوی، فراگیر، سبز، انعطاف‌پذیر» شد. پیتر هنسی، در کتاب خود به نام «وظیفه مراقبت»، این باور را احساس کرد که باید بریتانیا بهتری از آن بیرون بیاید، که به وضوح یادآور فضایی است که باعث بازسازی پس از جنگ شد.

این انگیزه تا حدی منعکس کننده احساس یک فرصت از دست رفته در سال 2008 بود، زمانی که یک فاجعه بسیار متفاوت – بحران مالی – آن نوع اصلاحات اساسی را که بسیاری امیدوار بودند ایجاد نکرد. تا حدی به این دلیل بود که کووید-19 ناکافی بودن بازارها را نشان داد – گاهی اوقات به دولت بزرگ نیاز است. اما همچنین به این دلیل بود که بسیاری از مشکلات اساسی را آشکار کرد و سپس تشدید کرد: نابرابری وحشتناک (با احتمال مرگ فقیرترین و سیاهپوستان و افراد اقلیت قومی، و ثروتمندان پس‌اندازهای خود را جمع می‌کردند در حالی که دیگران درد مالی را تحمل می‌کردند). دو قطبی شدن و چندپارگی اجتماعی؛ بار نامتناسب مسئولیت های مراقبتی که بر عهده زنان است. پاسخ به همه‌گیری در مواقعی بخشی از مشکل بود. یک گزارش سازمان ملل نشان داد که زنان نه تنها از تأثیرات اجتماعی-اقتصادی بیشتر آسیب دیده اند، بلکه به احتمال بسیار کمتری نسبت به مردان از امداد یا حمایت اجتماعی برخوردار می شوند.

با این حال این امیدها هنوز به ثمر نرسیده است. در بریتانیا، زمانی که بوریس جانسون تنها 10 درصد از 15 میلیارد پوندی را که تزار خود برای بازیابی تحصیلاتش گفته بود، به او پیشنهاد داد، پخش شد. سپس دولت افزایش 20 پوندی را برای اعتبار جهانی حذف کرد. اکنون از ارائه دستمزد مناسب به پرستارانی که به خاطر شجاعت و خدمات آنها تشویق می شود، خودداری می کند.

ارتباط مجدد با یکدیگر

اثرات فردی، اجتماعی، بهداشتی و اقتصادی این همه گیری جدا از هم نیستند بلکه به هم مرتبط هستند. گراهام موزیک، روان‌درمانگر، نوشته است: «اگر مجبور بودیم شرایط عالی برای تعطیلی عاطفی، ترس، اضطراب و بی‌اعتمادی ایجاد کنیم – و در واقع، برای شکوفا شدن ویژگی‌های اعتیادآور – به سختی می‌توانستیم بهتر از کووید-۱۹ عمل کنیم… تنهایی، انزوا، فقدان تماس … خطرات ثابت شده برای سلامتی و عوارض هستند.

مردم نه تنها از عزیزانشان فاصله گرفتند، بلکه پیوندهای اجتماعی ضعیفی را از دست دادند – تماس با آشنایان و حتی غریبه ها – که برای رفاه نیز حیاتی است. داشبورد اندازه‌گیری‌های سرمایه اجتماعی از دفتر آمار ملی نشان می‌دهد که در حالی که چهار شاخص در سال‌های 2020-21 بهبود یافته‌اند، شش شاخص کاهش یافته است – اگرچه هم همه‌گیری و هم برگزیت داده‌ها را مختل کرده‌اند. هم در سطح فردی و هم در سطح اجتماعی، بهبودی تنها زمانی اتفاق می‌افتد که روابط بین فردی در اولویت قرار گیرند – زمانی که کودکان نه تنها به آموزش کمک می‌کنند، بلکه فرصت بیشتری برای بازی و کشف با هم دارند. وقتی بزرگسالان تشویق می شوند که دوباره به هم متصل شوند.

این به معنای واگذاری کار بازیابی نیست. همانطور که سر مایکل مارموت در گزارشی به سفارش بنیاد بهداشت اشاره کرد، برای “بازسازی عادلانه تر” نیاز به اقدام در بین بخش ها از تمام سطوح دولتی است. بهبود بدون بودجه عمومی مناسب غیرممکن است. همانطور که محافظه کاران خلاف این را وانمود می کنند، حزب کارگر باید این موضوع را مطرح کند و آن را به وضوح بیان کند.

اما این به معنای شناخت این است که سیاست و عملکرد باید توسط مردم شکل گرفته و هدایت شود، نه فقط مقامات و سیاستمداران. هنوز دیر نشده است. در کنار ویرانی های ناشی از کووید، درس های مهمی از اهمیت تاب آوری گرفته تا نیاز به فضاهای سبز و امکان دسترسی بیشتر به رویدادها و خدمات آمد. از نظر مالی، بریتانیا می تواند از پس ساخت بهتر برآید. به تمام معنا، نمی تواند این کار را انجام ندهد.