دیدگاه گاردین در مورد موسسات خیریه و بحران هزینه زندگی: نیازهای طاقت فرسا | سرمقاله

دبلیوhen Family Action به عنوان انجمن سازمان خیریه در سال 1869 تأسیس شد و هدف آن یافتن راه‌های مؤثرتری برای رهایی مردم از فقر بود. پس از دو تغییر نام و بیش از 140 سال پرونده سازی، این موسسه خیریه بار دیگر شاهد مبارزه روزانه برای بقا است. هر روز، کارکنان موردی با افرادی مواجه می‌شوند که برای برآوردن نیازهای اولیه خود تلاش می‌کنند، از جمله والدین که به جای ریختن شیر خشک، آن را دوباره گرم می‌کنند. این خط مقدم دردناک بحران هزینه زندگی است که اکنون موسسات خیریه و همچنین جوامعی را که به آنها خدمت می کنند تهدید می کند.

نیازهای رو به رشد همراه با افزایش هزینه ها به این معنی است که برخی از موسسات خیریه هرگز به این اندازه تحت فشار نبوده اند. با کمبود شدید پول شوراها، هیچ شانسی برای ارتقای قراردادهای بخش دولتی مطابق با تورم وجود ندارد. همچنین کمبودها با جذب سرمایه جبران نخواهد شد. یک نظرسنجی توسط بنیاد کمک های خیریه نشان داد که تعداد افرادی که در سال 2021 کمک می کنند، 4.9 میلیون نفر در مقایسه با دو سال قبل کاهش یافته است. رئیس کمیسیون خیریه، اورلاندو فریزر، این وضعیت را یک “بحران وجودی” توصیف کرده و از ابرثروتمندان به دلیل سخاوت کمتری نسبت به یک دهه پیش انتقاد کرده است.

مانند بیماری همه گیر، یک پیامد این است که منابع بیشتری به سمت حمایت اضطراری هدایت می شوند و از کارهای طولانی مدت و پیشگیرانه دور می شوند. اما دلیل جدی بودن وضعیت فعلی این است که موسسات خیریه و کارکنان آنها قبلاً به دلیل کووید و سال ها ریاضت پیش از آن تحت فشار شدید قرار داشتند. در حال حاضر، برخی از موسسات خیریه در حال حفاری در ذخایر برای تامین هزینه های عملیاتی هستند.

حدود نیمی از 170000 موسسه خیریه ثبت شده در انگلستان و ولز نوعی حمایت مستقیم از مردم ارائه می کنند (نیمی دیگر یا در خارج از کشور کار می کنند یا در تحقیقات، اعطای کمک مالی یا سایر زمینه ها). بین آنها حدود 1 میلیون کارمند دارند و در سال 2019-2020 درآمد کل آنها 58.7 میلیارد پوند بود که 30 میلیارد پوند آن از طریق کمک های مالی به دست آمد. همانطور که این اعداد واضح است، خیریه ها بخش بزرگی از بافت اجتماعی ما هستند. بر اساس مدل برون سپاری بخش عمومی که توسط کارگر جدید توسعه یافته و توسط محافظه کاران گسترش یافته است، موسسات خیریه از اوایل دهه 2000 مسئولیت بسیار بیشتری را برای ارائه خدمات عمومی بر عهده گرفته اند. برای مثال، Family Action 85% از کارهای خود را شوراها، NHS یا دولت مرکزی سفارش داده است.

پوشیدن کفش های دولتی

در عین حال تمام هدف موسسات خیریه مستقل بودن آنهاست. اکثر آنها پول قرض نمی کنند و فاقد دارایی لازم برای تضمین وام هستند. کتی ایوانز، مدیر اجرایی کودکان انگلستان، آنها را به عنوان “مبدل ارز” بین جامعه و بازار توصیف کرده است. این وضعیت بین‌المللی به سازمان‌های خیریه فضایی برای مانور می‌دهد و به این معنی است که آنها به‌طور موجهی از سازمان‌های دولتی زیرک‌تر و مبتکرتر به حساب می‌آیند. در سطح مردمی، ایجاد اعتماد برای آنها آسانتر است زیرا آنها از مقامات از جمله مالکان، خدمات اجتماعی و مدارس جدا هستند. برخی از تلاش‌های کمک‌های متقابل رشد کرده‌اند و با محو کردن تمایزات بین ارائه‌دهندگان و کاربران به دنبال توانمندسازی مردم هستند. اینها انواع ابتکاراتی هستند که توسط درخواست خیریه Guardian و Observer امسال حمایت می شوند.

اما در اینجا خطر وجود دارد و همچنین انرژی و حسن نیت زیادی وجود دارد. در تهیه مایحتاج ضروری مانند غذا، همانطور که تعداد فزاینده‌ای در حال حاضر انجام می‌دهند، موسسات خیریه پا به کفش‌هایی گذاشته‌اند که زمانی تصور می‌شد متعلق به دولت است. فعالیت‌های بشردوستانه از دولت دور می‌شوند و به ریشه‌های خود در اراده‌گرایی مبتنی بر محلی باز می‌گردند – همان‌طور که دیوید کامرون زمانی که از یک «جامعه بزرگ» برای پر کردن فضاهای ایجاد شده توسط کاهش بخش‌های عمومی دفاع می‌کرد، تصور می‌کرد. سوال این است که چه اتفاقی می افتد اگر و چه زمانی سازمان هایی که به مردم کمک می کنند تا روز به روز بقای خود را ادامه دهند دیگر نتوانند صورتحساب های خود را پرداخت کنند. هفته گذشته، دولت اعلامیه بسته حمایتی انرژی جدید برای موسسات خیریه و مشاغل را به تعویق انداخت تا جایگزین بسته ای شود که در ماه مارس منقضی می شود. حتی آسایشگاه‌ها هشدار می‌دهند که هزینه‌های انرژی به این معنی است که ممکن است مجبور شوند تخت‌ها را ببندند.

یک واکنش به حس فزاینده بحران این است که سر خود را پایین بیاندازیم و بر آنچه که می توان انجام داد تمرکز کنیم تا آنچه که نمی توان. موسسات خیریه به عملی بودن خود می بالند و در بحبوحه بحران، نگرانی یا نظریه پردازی در مورد آینده می تواند به عنوان حواس پرتی از کار در دست تلقی شود.

هزینه های انسانی شکست

موسسات خیریه از نظر لابی و نفوذ چیزی معادل کنفدراسیون صنعت بریتانیا (CBI) ندارند. در حال حاضر، برخی از نمایندگان محافظه کار به نظر می رسد بیشتر تمایل به حمله دارند تا حمایت از آنها. در اوایل این ماه، گروهی متشکل از 40 نفر از مدیران بانک به جرمی هانت، صدراعظم نامه نوشتند و خواستار پایان دادن به بودجه عمومی سازمان‌هایی شدند که علیه سیاست‌های دولت مبارزه می‌کنند. چنین استدلال هایی، همراه با فقدان عمومی علاقه و منابع اختصاص داده شده به بخش داوطلبانه در داخل دولت، به ویژه خزانه داری، باید یک نگرانی عمومی باشد و به کسانی که مستقیماً تحت تأثیر قرار می گیرند اختصاص نداشته باشد. صرف نظر از سیاست‌هایی که منجر به این وضعیت شده است، واقعیت این است که مؤسسات خیریه عملاً به بخش‌هایی از دولت رفاه ملحق شده‌اند یا آن‌ها را تصاحب کرده‌اند – که شاید به نام جدیدی نیاز داشته باشد که نشان‌دهنده‌ی دقیق‌تر روشی باشد که در حال حاضر وظایف آن بین دولت به اشتراک گذاشته می‌شود. و ارگان های غیر دولتی

مانند مشاغل، موسسات خیریه طیف وسیعی از نظرات را در بر می گیرند و نباید به عنوان یک توده همگن در نظر گرفته شوند. اما در برخی از نکات اتفاق نظر گسترده ای وجود دارد. یکی این است که تا زمانی که مزایا افزایش نیابد، در موقعیت فعلی خود به عنوان ارائه دهندگان خدماتی که یکی از مدیران اجرایی به عنوان خدمات پیشگیری از فقر توصیف کرده است، گرفتار می مانند. اگر مؤسسات خیریه کوچکتر مجبور به تعطیلی یا تعطیلی عملیات خود شوند، یا مؤسسات خیریه بزرگتر از ارائه خدماتی که دیگر از نظر مالی مقرون به صرفه نیستند، کناره گیری کنند، فوری ترین و آشکارترین نتیجه آن فقر بیشتر خواهد بود.

اما خطر دیگری در حوزه‌های تأمین عمومی وجود دارد که وظایف قانونی توسط سازمان‌های خیریه به عهده گرفته شده است. در جایی که دولت از نظر قانونی موظف به ارائه خدمات است اما هیچ وسیله ای برای انجام آن ندارد، چه به تنهایی و چه با شرکای جامعه مدنی، مشاغل دارای سهام خصوصی و دارای بدهی می توانند به دنبال پر کردن شکاف باشند. این امر قبلاً در مراقبت های اجتماعی و مهدکودک کودکان اتفاق افتاده است و نتایج نگران کننده ای از جمله افزایش خطرات مالی و عدم شفافیت به همراه داشته است.

کارگران خط مقدم در ماه‌های آینده نیازهای انسانی بیشتری برای نگرانی خواهند داشت. اما رهبران این بخش، سیاستمداران و بقیه ما باید به شدت نگران عواقب آن باشیم، اگر و زمانی که موسسات خیریه متوجه شوند که دیگر قادر به انجام وظایف محول شده توسط دولت در دو دهه گذشته نیستند.