زباله‌های کلاسیک: چگونه کامیون‌های سطل‌های موزیکال تایوان «جزیره زباله» را تغییر دادند | تایوان

تیصدای او اجتناب ناپذیر است در هر کجای تایوان که باشید – خواه سه آبجو در اعماق یک بار شهری، شناور در تنگه تایوان، یا بالا بردن خود از یک کوه – همچنان صدای جرنگ جرنگ کلاسیک کوچک و بی‌کلید را می‌شنوید و موجی از پاولو را به راه می‌اندازد. وحشت: باید سطل ها را بیرون بیاورم.

در چند دهه اخیر، تایوان خود را از «جزیره زباله» به یکی از بهترین مدیران زباله‌های خانگی در جهان تبدیل کرده است و این کار را با موسیقی متن انجام داده است. لشکری ​​از کامیون‌های زرد رنگ پنج روز در هفته در خیابان‌ها می‌چرخند و گوش‌های بریده‌ای از بتهوون Für Elise یا دعای دوشیزه اثر Tekla Bądarzewska-Baranowska را منفجر می‌کنند.

در حومه تایپه در گوتینگ، خانم چن، 60 ساله، با همسایه‌اش روی پله‌های معبد بودایی نشسته و منتظر رسیدن کامیون‌ها هستند. آن‌ها و همسایه‌های اطراف لباس‌های معمولی می‌پوشند، برخی لباس خواب و بیگودی به تن دارند، در حال چت کردن یا نگاه کردن به تلفن‌هایشان هستند.

چن نمی تواند اولین باری که صدای جینگ را شنید به یاد بیاورد. او به آبان نیوز می‌گوید: «این خیلی سال‌ها پیش بود، خیلی وقت پیش. “هر وقت موسیقی را می شنوم، همیشه فکر می کنم که باید عجله کنم تا زباله ها را بیرون بیاورم.”

چن از کارهای همسایه خوشش می‌آید که در حالی که همه منتظرند، کارهای سخت را انجام می‌دهند. “اگر کسی برای مدت طولانی بیرون نیامده است، من نمی دانم که آیا برای آنها اتفاقی افتاده است یا خیر [and I check on them]”

هنگامی که کاروان کامیون‌ها وارد می‌شوند، ساکنان وارد عمل می‌شوند، به سمت کمپرسور بزرگ زرد می‌روند و به طرز ماهرانه‌ای کیف‌های خود را در پشت می‌چسبانند و قبل از حرکت برای دادن زباله‌های بازیافت و مواد غذایی به کامیون‌های کوچک‌تر.

این سیستم با مجموعه هفتگی سطل های چرخ دار در سپیده دم متفاوت است که در سراسر جهان رایج تر است. سیاست “زباله به زمین نمی رسد” ساکنان را ملزم می کند که زباله ها را مستقیماً از خانه های خود به کامیون ها بیاورند و در نتیجه در آب و هوای عرق آلود تایوان، خیابان های بهداشتی تری ایجاد می شود. مدیر اداره حفاظت از محیط زیست شهر می گوید که کیسه های زباله اجباری صادر شده توسط دولت – با قیمت کمتر از 1 p در هر لیتر – زباله های خانگی تایپه را تا دو سوم کاهش داده است.

لیو مینگ لون، کمیسیون حفاظت از محیط زیست تایپه، می گوید: «دولت شهر تایپه این سیستم را اجرا کرد، اما این به لطف تمایل مردم در تایپه است که با هم روی کاهش زباله ها کار کنند.

تایوان هنوز علاقه ناسالمی به پلاستیک دارد، اما خیابان‌ها تمیز هستند و یکی از بالاترین نرخ‌های بازیافت در جهان را دارد که ادعا می‌شود 55 درصد است. در اوایل دهه 90، فقط 70 درصد زباله ها جمع آوری می شد، که باعث ایجاد یک کمپین فعال اجتماعی شد که به سیستم امروزی منتهی شد.

آهنگ ها ستون اصلی سیستم هستند. نحوه انتخاب آنها تابع کمی فرهنگ عامه است. در پادکست اخیر متمرکز بر تایوان، «فورموسا فایلز»، جان راس، مجری برنامه گفت که این آهنگ‌ها از قبل روی کامیون‌هایی که در دهه 1960 از ژاپن خریداری شده بودند بارگذاری شده بودند و تلاش‌های بعدی برای اضافه کردن آهنگ‌های دیگر – از جمله کانکس‌های دریایی و درس‌های انگلیسی – بسیار گیج‌کننده بود.

لیو اما می‌گوید که کامیون‌ها از آلمان خریداری شده‌اند و فقط Für Elise را بازی می‌کنند. او نمی تواند توضیح دهد که دعای یک دختر از کجا آمده است. شایعه ای که در داخل دپارتمان وجود دارد این است که یک کارگردان سابق شنیده که دخترش آن را بازی می کند و آن را به لیست پخش اضافه کرده است.

در ماه نوامبر، کلیپ های ویدئویی از نمایش درگ در جریان پراید تایپه در فضای مجازی پخش شد. در آن، درگ ملکه محلی، کیمی مسولا، به عنوان یک کارگر زباله شهری، خسته از زندگی شلوغ و رئیس مزاحم خود، اجرا می کند. نمایش با رقصیدن کیمی با ریمیکس الکترونیکی آهنگ A Maiden’s Prayer به اوج می رسد.

جیمز چاتر، نویسنده بریتانیایی مقیم تایوانی که این کلیپ‌ها را فیلم‌برداری و پست کرده است، گفت: «هیچ چیز بیشتر از مرگ درگ کوئین که به ریمیکس آواز کالکشن بن می‌پیوندد، درباره آخر هفته پراید تایوان نمی‌گوید».

مسولا غافلگیر شد که کلیپ برداشته شد، البته کمی آزاردهنده. او به آبان نیوز می گوید: «این بهترین عملکرد من نیست. “اما هر چیزی که اتفاق افتاد خوب است.”

محبوبیت این کلیپ نشانه روشنی بود از اینکه آهنگ ها چقدر در روان تایوان جاسازی شده اند، به عنوان یک نقطه سرگرمی و غرور، حتی یک دال طبقه. «خارجی ها این آهنگ را نمی شناسند. این اجرا فقط برای افرادی است که زباله ها را بیرون می آورند.

بلندمرتبه‌های شیک‌تر به مدیران ساختمان‌ها پول می‌دهند تا از زباله‌های ساکنان مراقبت کنند، اما هنوز هم به آنها اجازه نمی‌دهد از صدای جرنگ جرنگ فرار کنند.

برخی از کلکسیونرها بدخلق هستند، ساکنان دیررس را به خاطر عجله نکردن به اندازه کافی مورد آزار و اذیت قرار می دهند، یا سعی می کنند به جای کیسه های پلاستیکی معمولی، مخفیانه داخل یک کیسه پلاستیکی معمولی شوند.

در گوتینگ، کارگر 60 ساله مجموعه، آقای چن، در حال استراحت با چند نفر از همکارانش در داخل خانه‌ای مخروبه در مسیری در کنار رودخانه است، بدون علامت، به جز انبوهی از کامیون‌های پارک شده در بیرون.

آنها می خندند وقتی او می گوید بسیاری از ساکنان از او در طول 36 سال کارش شکایت کرده اند. او می‌گوید: «وقتی به آنها گفتم که باید زباله‌ها را به‌درستی مرتب کنند، مردم خوشحال نیستند. اما شغل ما سخت ترین نیست. افرادی هستند که بیشتر از ما کار می کنند.»

آقای لی 32 ساله که تنها 6 ماه از این کار می گذرد، می گوید که کارگران از پاسخ پاولوفی این آهنگ مصون نیستند.

“هر وقت که Für Elise را می شنوم، احساس می کنم باید زباله ها را نیز بیرون بیاورم.”