آونگ در سال 2022 علیه جهانی شدن چرخید – و این چیز بدی نیست | لری الیوت

تیاو قرار بود سالی باشد که همه چیز به حالت عادی برگردد. پس از فروپاشی فعالیت در طی ماه‌های قرنطینه در سال 2020 و گلوگاه‌های عرضه در سال 2021، امید این بود که سال 2022 به دوران بحران به ظاهر دائمی برسد. کاملاً اینطور معلوم نشده است.

در واقع، سال 2022 در حال شکل گیری سالی محوری برای اقتصاد جهانی است و در کنار پایان نظام نرخ ارز ثابت برتون وودز در سال 1971، اتحاد مجدد آلمان در سال 1990 و سقوط تقریباً بانک ها در بحران مالی، جای خود را می گیرد. سال 2008

برای یک چیز، 12 ماه گذشته به رژیم پول ارزان پایان داد که نزدیک به یک دهه و نیم ادامه داشت تا اینکه بانک های مرکزی از افزایش تورم وحشت کردند. برای اکثر کشورهای غربی، سال 2022 سالی بود که فشارهای هزینه زندگی به بالاترین حد خود در 40 سال گذشته رسید و فدرال رزرو ایالات متحده، بانک مرکزی اروپا و بانک انگلستان را بر آن داشت تا ترمزهای خود را به شدت کاهش دهند. کمیته سیاست پولی Threadneedle Street در سال 2022 هشت بار تشکیل جلسه داد و هر بار نرخ بهره را افزایش داد.

بازگشت سیاست پولی سخت‌تر، اگرچه صرفاً ضمیمه‌ای بود برای یک داستان بزرگ‌تر: طلوع عصر جدیدی از خودکفایی که بخشی از آن ناشی از میراث همه‌گیری کووید-19 بود، تا حدی به دلیل تأثیر تهاجم روسیه به اوکراین. بر قیمت انرژی و تا حدی با شکاف فزاینده بین ایالات متحده و چین.

وقتی همه‌گیری در اوایل سال 2020 شروع شد، سازمان بهداشت جهانی – در گسست از سیاست‌های قبلی – به بقیه جهان توصیه کرد که از مدل قرنطینه سخت پکن برای مقابله با کووید-19 پیروی کنند، از جمله آزمایش تماس و دوره‌های انزوا به شدت تحت نظارت پلیس. سال در حالی به پایان می رسد که چین به تازگی رویکرد عدم تحمل خود را کنار گذاشته است، عفونت های کووید به شدت افزایش یافته است، سوء ظن افزایش می یابد که منشا ویروس آزمایشگاهی در ووهان بوده است، و کشورهایی که توصیه های WHO را به طور کامل دنبال می کنند، هزینه های اقتصادی و اجتماعی قرنطینه ها را محاسبه می کنند. در میان همه اینها، رئیس جمهور شی جین پینگ خود را حاکم مادام العمر چین کرده است. در این شرایط، تعجب آور نیست که روابط بین دو اقتصاد بزرگ جهان سرد است.

این بدان معنا نیست که جهانی شدن به پایان رسیده است، زیرا به وضوح اینطور نیست. شرکت‌های غربی بیش از حد در مراکز تولیدی ارزان‌قیمت و فراساحلی سرمایه‌گذاری کرده‌اند که اینطور نیست. چین همچنان بزرگترین صادرکننده جهان باقی خواهد ماند. کشورها همچنان با یکدیگر تجارت خواهند کرد، اما در مورد باز کردن بخش‌های مهم استراتژیک در برابر رقابت از سوی کشورهایی که به عنوان تهدید تلقی می‌شوند، محتاط‌تر خواهند بود.

برای مثال، بعید به نظر می‌رسد که بریتانیا با یک بیماری همه‌گیر دیگر مواجه شود که در بهار 2020 با تجهیزات حفاظتی برای کارکنان بهداشتی آماده نشده بود. یا اینکه آلمان برای تامین گاز خود را در اختیار کرملین بگذارد. یا اینکه با توجه به موضع تهاجمی چین در قبال این جزیره، ایالات متحده کاملاً راحت به تایوان برای تراشه های کامپیوتری درجه بالا تکیه می کند.

در دهه 1990، زمانی که خوش بینی به نظم جهانی جدید پس از اتحاد جماهیر شوروی در اوج خود بود، فرض بر این بود که کشورها هرگز با شرکای تجاری وارد جنگ نخواهند شد. سیاست‌های حمایت‌گرایانه با دورهای مذاکرات آزادسازی که توسط سازمان تجارت جهانی (WTO) ترتیب داده می‌شود، کاهش می‌یابد، سرمایه به نقاطی از جهان سرازیر می‌شود که می‌توان از آن به بهترین شکل استفاده کرد و مصرف‌کنندگان از قیمت‌های پایین‌تر سود خواهند برد. حال و هوا تا حدودی متفاوت است. چیزی که به نظر یک اطمینان پایدار به نظر می رسید – بازارهای آزاد همیشه بهتر از بازارهای بسته هستند – یک بررسی واقعیت داشته است.

اتحادیه اروپا و بریتانیا بر سر قانون کاهش تورم دولت بایدن، که شامل بسته عظیمی از یارانه ها برای سبز کردن اقتصاد است، با ایالات متحده مخالفت کرده اند. شرکت هایی که قصد کاهش انتشار کربن را دارند مشروط بر اینکه در تاسیسات تولید آمریکا سرمایه گذاری کنند، مشمول اعتبار مالیاتی خواهند بود.

ادعاهایی مبنی بر اینکه یارانه ها برخلاف قوانین سازمان تجارت جهانی است، بعید است که هیچ تاثیری بر سیاست ایالات متحده داشته باشد. همیشه یک حمایت گرایی نهفته در ایالات متحده وجود داشته است (همانطور که در اتحادیه اروپا نیز وجود دارد) و این امر آشکارتر می شود. بایدن می خواهد حمایت خود را در جوامع یقه آبی که خود را قربانی جهانی شدن می دانند، تقویت کند. علاوه بر این، او تنها در صورتی می‌توانست از طریق کنگره در مورد تغییرات اقلیمی اقدام کند که برای مشاغل آمریکایی مفید باشد. این واقعیت که یک سیاست صنعتی تهاجمی تر با اهداف ژئوپلیتیک ایالات متحده همراه است، میخ روی کیک است.

هیچ شانسی برای پیگرد موفقیت آمیز اتحادیه اروپا در سازمان تجارت جهانی علیه ایالات متحده وجود ندارد زیرا واشنگتن اجازه انتصاب قضات جدید در دادگاه استیناف این نهاد مستقر در ژنو را نداده است و در نتیجه آن را بی دندان کرده است. بروکسل احتمالاً با یارانه های صنعتی خود پاسخ می دهد و بریتانیا را با دوراهی مواجه می کند. آیا باید یارانه های سبز را به عنوان بخشی از یک استراتژی صنعتی مداخله جویانه و پس از برگزیت ارائه کند یا باید به تعهد خود به تجارت آزاد پایبند بماند؟

انتخاب رویکرد غیر مداخله گرایانه به طور گسترده بر خلاف روند فعلی است. تنگناهای تولید در سال 2021، ردپای کربن سنگین ناشی از جابجایی کالاها در سراسر جهان، و مبارزه برای برتری استراتژیک بین ایالات متحده و چین، همگی به سمت زنجیره تأمین کوتاه‌تر و تقویت زمین‌ها اشاره دارند.

جهانی شدن هزینه دارد. تئوری تجارت پیشنهاد می‌کند که استراتژی‌های خودسرانه منجر به قیمت‌های بالاتر می‌شود، زیرا کشورها در تولید آن‌ها کارآمدترین محصولات را تخصص نمی‌دهند. تورم ممکن است مشکلی پایدارتر از آن چیزی باشد که بانک های مرکزی فکر می کنند. اما جهانی شدن پرچرب هزینه ای نیز به همراه داشت. واقعاً جای تعجب نیست که آونگ در سال 2022 تاب خورده است و به نوسان خود ادامه خواهد داد. چیز بدی هم نیست.