“روزهای تاریک در قطر”: کارگران نپالی با میراث تلخ بدهی های جام جهانی روبرو هستند | نپال

Oیک بیلبورد بزرگ در مقابل فرودگاه بین‌المللی کاتماندو، تصویری از پنج کارگر مهاجر با این جمله است: «با سخت‌کوش‌ترین تیم قطر آشنا شوید. اگر به آنها غرامت داده شود، عالی نیست؟»

تنها چند متر دورتر، صدها مرد جوان هر روز سوار بر پروازهای قطر و سایر کشورهای خلیج فارس می شوند، به امید اینکه بتوانند به اندازه کافی درآمد داشته باشند تا از خانواده هایی که پشت سر گذاشته اند مراقبت کنند. حدود 400000 نپالی در قطر کار می کنند و بسیاری سال ها برای آماده سازی قطر برای جام جهانی تلاش کردند.

برای برخی این معامله به نتیجه رسیده است. آن‌ها دستمزد معمولی و پایینی می‌گرفتند، به این معنی که می‌توانستند فرزندان خود را به مدارس بهتر بفرستند، زمین بخرند یا خانه‌شان را بازسازی کنند. برای برخی دیگر، جام جهانی میراث تلخی از خود به جای گذاشته است.

میلیون ها نفر روز یکشنبه در ورزشگاه لوسایل پیروزی آرژانتین را جشن گرفتند، اما تاگندرا آدیکاری نه. استادیوم بسیار زیبایی است. به خوبی طراحی شده است. اما من خاطرات بد زیادی از آنجا دارم. هر وقت آن ورزشگاه را روی صفحه می بینم، احساس بدی دارم. آنجا مورد سوء استفاده و استثمار قرار گرفتم. من و بسیاری از کارگران دستمزدهای ناعادلانه ای دریافت کردیم. من عاشق فوتبال هستم، اما هنوز نمی توانم روزهای سیاهم در قطر را فراموش کنم.

آدیکاری می گوید که مجبور شد برای تضمین شغل خود 115000 روپیه (715 پوند) به یک عامل استخدام در نپال بپردازد که باعث شد او در بدهی غرق شود. او می‌گوید که نماینده قول داده بود که ماهانه 1200 ریال (270 پوند) حقوق بگیرد، اما فقط 750 ریال (170 پوند) حقوق دریافت می‌کرد و مجبور شد ساعت‌های بی‌شماری اضافه کار بگذارد تا تفاوت را جبران کند.

آدیکاری می گوید: “من فوتبال را دوست دارم، من یک طرفدار بزرگ لیونل مسی هستم، اما این جام جهانی قلب من را لمس نکرد، زیرا با هزاران کارگر مانند من در قطر رفتار خوبی نشد.” ما کارگران خون، عرق و اشک ریخته‌ایم تا جام جهانی را رقم بزنیم، اما حقوق مناسبی برای آن نگرفتیم.»

نارش شرستا، مدیر ساخت و ساز که در ورزشگاه لوسیل نیز کار می کرد، دیدگاه بسیار متفاوتی دارد. من افتخار می کنم که بخشی از ساخت آن استادیوم نمادین بودم. تیم نپالی [of workers] خیلی خوب عمل کرد،» او می گوید. جام جهانی شرایط کار در قطر را بسیار بهبود بخشیده است. برخی از قوانین به نفع کارگران تغییر کرد. الان خیلی خوبه.»

اما اغلب بین تجربه متخصصان ماهری مانند شرستا و کارگران کم دستمزد مانند بیپین ماگار فاصله زیادی وجود دارد.

زمانی که ماگار در سال 2021 راهی قطر شد، انتظار داشت حداقل دو سال در آنجا باشد. او که قبلاً در نپال بدهکار است، می‌گوید وام‌های بیشتری برای پرداخت حدود 135000 روپیه (840 پوند) برای کار در قطر به یک عامل استخدام دریافت کرده است. او قبل از اینکه ناگهان به خانه فرستاده شود، هشت ماه را در ورزشگاه 974، عرصه موقتی که به دلیل طراحی خلاقانه‌اش مورد تحسین قرار گرفت، کار کرد. هزاران کارگر دیگر با دستمزد پایین، مانند ماگار، بر خلاف میل خود بازگردانده شدند و اغلب هنوز بدهکار بودند، زیرا به شرکت ها دستور داده شد تا پروژه های ساختمانی را قبل از شروع جام جهانی به پایان برسانند.

ماگار در مارپیچ بدهی گرفتار شده است و اکنون به قطر بازگشته است – یک بار دیگر به روش خودش – در تلاشی ناامیدانه برای بازپرداخت بدهی هایش. او خاطرات بدی از زمان کار در استادیوم دارد. او می گوید هر زمان که کمیته محلی سازماندهی جام جهانی برای بازرسی می آمد، کارفرمایش به آنها می گفت که چیزی منفی نگویند. فقط کارگرانی که احتمال بروز مشکل نداشتند در مقابل بازرسان قرار گرفتند.

با این حال، او اکنون به قطر بازگشته و در حال کار بر روی پروژه های ساختمانی دیگر در شرایط بسیار بدتر است. ما مجبور بودیم در دمای شدید کار کنیم، اما دسترسی آسان به آب نداشتیم. اولش حتی تخت و بالش هم نداشتم. روی زمین می خوابیدیم. ماگار می‌گوید کارگرانی مثل من کار سختی دارند.

ماگار علیرغم اینکه در ساخت استادیوم ها نقش داشت، از تماشای مسابقات لذتی نمی برد. دوستانم از بازی ها لذت بردند، اما من نتوانستم. وقتی مشکلات مالی را پشت سر می گذارید، یافتن خوشبختی در این نوع کارها بسیار سخت است. من مشکلات خودم را دارم که باید روی آنها تمرکز کنم.» “هیچ چیز آنطور که انتظار دارید اینجا پیش نمی رود.”

* نام برای حفظ هویت او تغییر کرده است