ایلان ماسک باید متوجه شود که توییتر یک سرگرمی است و تسلا اولویت اوست | نیلز پراتلی

تیدر اینجا دو نظریه در مورد آخرین نظرسنجی آنلاین ایلان ماسک وجود دارد. یکی می گوید که او واقعاً علاقه مند بود که آیا کاربران توییتر فکر می کنند باید از سمت مدیر اجرایی سایت رسانه اجتماعی کناره گیری کند یا خیر. دومی می‌گوید که قبلاً پذیرفته است که باید مدیریت روزمره را کنار بگذارد و به سبک معمول توجه‌جویی، درام ساختگی را در اطراف رویداد ایجاد می‌کرد. ایده دوم قابل قبول تر به نظر می رسد.

ماسک مطمئناً می‌تواند ببیند – همانطور که بسیاری از سهامداران تسلا در هفته‌های اخیر گفته‌اند – که گره زدن برند شخصی او به توییتر خطراتی دارد. کار طراحی، تولید و فروش خودروهای برقی آسان‌تر نمی‌شود اگر چهره عمومی این شرکت خودروسازی نیز در کانون طوفان‌هایی قرار بگیرد که توییتر چه کسانی را در این هفته ممنوع یا ممنوع کرده است. «مشتریان نمی خواهند خودروهایشان بحث برانگیز باشد. گری بلک، شریک مدیریت Future Fund که بزرگترین سرمایه‌گذاری آن تسلا است، هفته گذشته گفت: آنها می‌خواهند به جهنم افتخار کنند که آنها را راند – نه خجالت بکشند. کاملا.

نکته دیگر میزان انرژی ماسک است که توییتر مصرف می کند. ماسک با پرداخت 44 میلیارد دلار برای کسب و کار (احتمالاً حداقل دو برابر ارزش آن)، همیشه قصد داشت مدتی با اسباب بازی جدید خود بازی کند، اما هر تحلیل زمان و حرکت نشان می دهد که هر چه زودتر به بازی بازگردد. کار روزانه بهتره تسلا، حتی پس از سقوط 62 درصدی قیمت سهام خود در سال جاری، 475 میلیارد دلار ارزش گذاری شده است و ارزش بلندمدت 13 درصد سهام ماسک بیشترین اهمیت را برای ثروت بلندمدت او دارد.

بنابراین، بله، بهترین کار این است که یک رئیس تمام وقت توییتر را استخدام کنید که بتواند کمی بی ادبی مدیریتی را برای آرام کردن تبلیغ کنندگان و کارکنان به همراه داشته باشد. توئیت بعدی ماسک مبنی بر اینکه «جانشینی وجود ندارد» صرفاً وضعیت امروز را توصیف می کند. او درست نگاه نکرده است

اگر ماسک تصمیم بگیرد به جای اداره فعال توییتر، صرفاً مالک توییتر باشد، خوشحال‌ترین افراد دیگر سهامداران تسلا خواهند بود. بلک نشان می‌دهد که مدیران غیرموظف شرکت خودروسازی ماسک را تحت فشار قرار داده‌اند تا به وظایف خود در شرکت مورد نظر بازگردد. این نیز قابل قبول به نظر می رسد. کسی باید به خونریزی آشکار برای او اشاره کند: توییتر یک سرگرمی است، اگرچه گران است. تسلا یک شرکت مناسب است که باید اولویت او باشد.

سقف پاداش بانکداران همیشه ناقص بود

کسانی که آن را یک خشم اخلاقی می دانند که دولت می خواهد سقف پاداش های بانکداران را حذف کند، باید تحلیل بانک انگلستان در روز دوشنبه را در مورد نحوه عملکرد سیاست الهام گرفته از اتحادیه اروپا در عمل مطالعه کنند. خلاصه: سقف فقط حقوق ثابت را افزایش داده است. و احتمالا بانک ها را کمتر امن کرده است.

این به این دلیل است که سقف پاداش، علی رغم نامش، محدودیتی برای پرداخت یک فرد ندارد. در عوض، نسبت بین اجزای ثابت و متغیر یک بسته پرداخت را محدود می کند. پاداش فقط می تواند 100٪ حقوق یا در صورت موافقت سهامداران، 200٪ ارزش داشته باشد.

با پروازهای بلند پروازی که قبلاً مثلاً 500 درصد پاداش ارائه شده بود، نیازی به تخیل نداشت تا ببینیم با اعمال نسبت مکانیکی چه اتفاقی می‌افتد. حقوق ثابت افزایش می یابد زیرا افراد آن را مطالبه می کنند. تقریباً از روزی که اتحادیه اروپا قاعده خود را معرفی کرد، بانک‌ها «کمک هزینه‌های مبتنی بر نقش» را به عنوان افزودنی‌های حقوق اختراع کردند.

مقاله مشاوره ای از مرجع مقررات احتیاطی بانک، جزئیات دقیقی از نحوه عملکرد سیستم امروز را مشخص می کند. زمانی که نسبت پاداش یک «ریسک‌پذیر مادی» – کسانی که تحت پوشش سقف قرار دارند – به 200 درصد می‌رسد، دستمزد ثابت آنها «بسیار سریع‌تر» از همتایان در سال بعد افزایش می‌یابد. این نشان می‌دهد که شرکت‌ها به دلیل محدودیت سقف پاداش تصمیم به افزایش دستمزد ثابت برای جبران خسارت به افراد داخلی می‌کنند.

تنظیم‌کننده‌ها این نتیجه را «پیامد ناخواسته» سقف می‌خوانند، اما می‌توانستند به همان اندازه بگویند که اتحادیه اروپا به شدت ساده‌لوح است که فکر کند بانک‌ها بسته‌های دستمزد کلی کوچک‌تری را می‌بلعند. در دنیای واقعی، نرخ کلی پاداش در بانکداری سرمایه‌گذاری اروپا بیشتر تحت تأثیر آنچه وال استریت می‌پردازد، است.

قانون‌گذاران بریتانیا در وهله اول به دلایل ایمنی مالی با سقف پاداش مخالفت کردند: یک صورت‌حساب قراردادی بزرگ‌تر برای حقوق، با کاهش پاداش‌های اختیاری، فضای کمتری برای حفظ سرمایه در شرایط بحرانی باقی می‌گذارد. در آن زمان این یک استدلال منطقی بود و همینطور باقی می ماند. به همین دلیل است که بانک حق دارد توصیه کند که اکنون از شر این سقف خلاص شوید.

بله، اپتیک وحشتناک است زیرا “پاداش بانکداران” یک عبارت سمی است. اما واقعیت تاسف بار این است که اتحادیه اروپا به درستی تشخیص داده بود که انگیزه های نادرست در سقوط سال 2008 نقش داشته است، راه حلی ارائه کرد که مشکل را حل نکرد. طراحی کلاهک همیشه ناقص بود.