در شعله های آتش خاموش شوید یا محو شوید؟ شعارهای توئیتر راست‌گرا دوباره معضل راک‌های سالخورده را برمی‌انگیزد | موسیقی

تیدنیای راک مکان خطرناکی برای ماندن است، با نوازندگان کهنه کار یا به دلیل سبک زندگی آسیب دیده اند یا هر سال که می گذرد از ارتباط آنها بیشتر می شود. این دیدگاه برخی از مجریان مشهور بریتانیایی است که به شعار توئیتری دست راستی یک رادیکال سابق راک پاسخ می دهند.

میک هریس، نوازنده درام، یکی از اعضای اصلی Napalm Death، هفته گذشته در یک ویدیوی کوتاه، پر از زبان رکیک، حمله‌ای خشمگینانه را به «دول‌های قلاب‌دار» و «تقلب‌های منفعت» انجام داد. این منجر به یک بحث آنلاین پر جنب و جوش بین راک های دهه 90 در مورد بهترین راه برای نوازندگان مسن برای مقابله با سال های ارشد شد.

جف بارو، بنیانگذار پورتی‌هد، و جیسون ویلیامسون، رهبر گروه اسلفورد مدز، هشدار دادند که این صنعت می‌تواند محیطی مخرب برای کار برای مدت زمان طولانی باشد. بارو گفت: «فکر می‌کنم شما این کار را کرده‌اید [got to] متوجه شوید که چه زمانی خوب دویده اید و از خروجی آتش بیرون بیایید.»

در حالی که راک به ندرت پیوند مستقیمی با سیاست حزبی دارد، بسیاری از هنرمندان مستقل ارتباط قوی بین موسیقی خود و دیدگاه لیبرال، اگر نگوییم سوسیالیستی، می بینند.

ویلیامسون، که در گذشته با هریس همکاری کرده است، از نظرات هریس ابراز شوکه کرد و گفت: “بزرگترین قاتل در صنعت موسیقی، شرکت ها یا Spotify، یا مطابقت یا هر چیز دیگری نیستند. بزرگترین قاتل این است که با مسائل شخصی خود روبرو نشوید. همه چیزهایی را که در ابتدا دادی از بین می‌برد، تا زمانی که تنها چیزی که باقی می‌ماند این است که در اتاقی تنها باشی و هیچ چیزی نداشته باشی.»

هریس، 55 ساله، در دهه 1980 با صدای ناپالم دث، که در اصل به خاطر آهنگ‌های بلند آهنگ زنگ و سیاست‌های چپ‌گرایانه‌اش معروف بود، با صدای «گریندکور» همراه بود. درامر در سال 1991 گروه را ترک کرد و به همکاری با بیل لاسول ادامه داد و موسیقی الکترونیک و تجربی را به عنوان Scorn و سپس Lull منتشر کرد.

این اولین باری نیست که ویلیامسون 52 ساله با هریس در شبکه های اجتماعی درگیر می شود. در ماه مه، ویلیامسون ادعا کرد که مشکلات بین آنها از زمانی شروع شد که او برای بار دوم از همکاری با هریس امتناع کرد – و سپس با مقایسه این مرد کچل و ریشو با آلف گارنت، تحول سیاسی او را مسخره کرد.

بارو، 51 ساله، با دیدن پست‌های توییتر ویلیامسون و موضوع گفتگوی عقیده‌آمیز که در زیر آن‌ها ایجاد شده بود، به مشاجره کشیده شد، که شامل چندین استعداد با سابقه بود.

“من فکر می کنم هرکسی که در دهه 50 زندگی خود هنوز کار مرتبط با موسیقی انجام می دهد … واقعاً دیوانه است. و من تعداد زیادی از آنها را می شناسم.

“منظورم از لحاظ خوب یا بد دیوانگی نیست، منظورم این است که مستقل ماندن و زنده ماندن به عنوان یک نوازنده برای سال‌های طولانی بدون داشتن شرایط عادی 9 تا 5، کار سختی است.”

او افزود: «هنرمندانی که مدت‌ها در این تجارت بوده‌اند، می‌توانند جهان‌های خود را بسازند و زمانی که به چالش نکشند، دچار پیچ‌خوردگی می‌شوند». «به خصوص هنرمند موفق[s]. من چند نفر را می شناسم که به درستی ایده های عجیب و غریبی دارند، اما اطرافیانشان به دلیل معروف بودن، به چالش کشیده نمی شوند.»

کلیشه ستاره راک کهنسال با دیدگاه‌های ارتجاعی قدیمی‌تر است، حتی از اعضای بازمانده رولینگ استونز، اما هنوز مشخص نیست که نوازندگان پرانرژی و متعهد سابق چه مسیری را باید در سال‌های آخر زندگی خود انتخاب کنند، خواه ثروتمند باشند یا فقیر.

آیا آنها باید از دیدگاه نیل یانگ پیروی کنند که “بهتر است سوختن” یا توصیه جان لنون برای “محو شدن مانند یک سرباز پیر”؟

لنون یک بار از غزل یانگ انتقاد کرد زنگ هرگز نمی خوابد در طی مصاحبه ای چند ماه قبل از مرگش که در آن “40 سال دیگر بهره وری” را تصور می کرد.

مشکل این است که برای کسانی که زندگی می کنند، فرصت های بسیار بیشتری برای ناامید شدن وجود دارد. از حمایت موریسی از یک حزب سیاسی راست افراطی و یهودستیزی کانیه وست گرفته تا بدبینی یان براون به واکسیناسیون کووید، بسیاری از طرفداران تلاش کرده‌اند تا عشق خود به موسیقی را با بیزاری از ستاره‌ای پشت صدا آشتی دهند.

ستاره‌های راک امروزی نیز سخت‌تر می‌توانند “محو” شوند. یک ترانه سرای دهه 60 ممکن است به راحتی از حق امتیاز چند آهنگ بازنشسته شده باشد. اما در حال حاضر حتی اجراکنندگان معتبر نیز باید کارهای اضافی را انجام دهند. خود هریس به عنوان یک تکنسین موسیقی کار می کند، در حالی که بارو برای فیلم ها و سریال های تلویزیونی موسیقی می نویسد.