سوناک و هانت با تکرار نارضایتی زمستان دهه 70 روبرو می شوند. آخرش خوب نبود | لری الیوت

افیا کسانی از ما که آنجا بودیم، دعواهای حقوقی، اعتصابات، صفوف اعتراض و یک دولت ناکارآمد همه چیز را باز می گرداند. بریتانیا در سال 2022 با زمستان نارضایتی اواخر دهه 1970 مواجه است. اون موقع هم هوا خیلی سرد بود

رویکرد ریشی سوناک به اقدام صنعتی گسترده روشن است. دولت هشدار خواهد داد که معاملات با دستمزدهای بیش از حد بالا، تورم را تقویت می کند. استدلال می‌کند که توصیه‌های نهادهای بازبینی پرداخت‌های بخش عمومی (PRBs) معقول هستند و باید به آن پایبند باشند. و منتظر خواهد ماند تا حمایت برای اقدام از بین برود، زیرا کارگران اعتصابی واقعیت سخت از دست دادن دستمزد در زمان بحران هزینه زندگی را در نظر می گیرند و به تدریج از مبارزه دست می کشند.

عضویت اتحادیه‌های کارگری از زمان اوج خود در سال 1979 به نصف کاهش یافته است، اما هنوز شرایطی وجود دارد که در آن کارگرانی که به صورت جمعی عمل می‌کنند می‌توانند عضله‌ای جدی به کار گیرند، و این یکی از آنهاست. تنها این نیست که بیکاری 3.7 درصد است، در میان پایین‌ترین سطوح در نیم قرن گذشته، بلکه این است که عرضه کارگران تحت تأثیر افرادی است که بازار کار را در طول همه‌گیری ترک می‌کنند. همچنین کارفرمایان نمی توانند به سادگی با سوت زدن کارگران اتحادیه اروپا، جای خالی را پر کنند، زیرا می توانند قبل از برگزیت باشند. تقاضا برای کارگران در سال گذشته از عرضه موجود فراتر رفته است و این باعث شده اتحادیه ها نفوذی داشته باشند که در دهه های گذشته نداشته اند.

شکی نیست، تلاش سوناک برای حفظ صف حقوق به دلیل تنگنا بودن بازار کار دشوارتر شده است. نشانه هایی وجود دارد – کاهش تعداد مشاغل خالی – که تقاضا برای کارگران در حال کاهش است اما در روزهای اولیه است. برای برگرداندن موازنه قدرت در مذاکرات دستمزد به نفع کارفرمایان، بیش از کاهش اندک اشتغال بخش خصوصی که توسط آخرین شاخص مدیران خرید شناسایی شده است، نیاز است. علاوه بر این، بیشتر اقدامات صنعتی در بخش دولتی یا آنچه که بخش دولتی قبل از خصوصی‌سازی بود، انجام می‌شود.

بنابراین، یافتن گروه‌هایی از کارگران که خواستار غرامت برای افزایش شدید هزینه‌های زندگی در سال گذشته هستند، جای تعجب نیست. آخرین ارقام اداره ملی آمار نشان می دهد که درآمد سالانه در بخش دولتی 2.7 درصد رشد داشته است در حالی که تورم 10.7 درصد است. برای اینکه بفهمید چرا کارگران ناراضی هستند، لازم نیست نابغه باشید.

دولت همچنان به توصیه‌های نهادهای مستقل بررسی حقوق و دستمزد به عنوان دلیلی برای عدم مذاکره با اتحادیه‌ها اشاره می‌کند، اما این استدلال به سه دلیل قانع‌کننده نیست. اولاً، هشت نهاد بررسی حقوق و دستمزد مجزا واقعاً مستقل نیستند، از این نظر که دولت یک مسئولیت و یک پاکت مخارج تعیین می‌کند که آنها را مقید می‌کند. ثانیاً، PRB ها نمایندگی اتحادیه محدودی دارند، که آنها را از کمیسیون حقوق پایین، که مسئول ارائه توصیه هایی در مورد حداقل دستمزد است، متمایز می کند. ثالثاً، دولت می تواند PRB ها را دور بزند و مستقیماً با اتحادیه ها تعامل داشته باشد و نمونه های زیادی از این اتفاق در سال های اخیر وجود دارد.

جرمی هانت زمانی که در سال 2014 وزیر بهداشت بود، توصیه PRB NHS مبنی بر افزایش 1 درصدی دستمزد کارکنان NHS را رد کرد و به جای آن بر توقف 0 درصدی اصرار داشت. این امر باعث اقدام صنعتی توسط 9 اتحادیه صحی شد که در نهایت منجر به پذیرش کامل توصیه PRB توسط دولت شد.

لزلی مرسر، رهبر سابق اتحادیه کارگری که زمانی یکی از اعضای PRB نیروهای مسلح بود، می‌گوید: «عجیب است که بگوییم توصیه‌های سازمان بازنگری حقوق برای دولت الزام‌آور است. سرنخ در نام است: توصیه ها. در عمل، دولت ها تصمیم می گیرند که یک توصیه را بپذیرند یا نه. اینکه توصیه های سازمان بازنگری نیروهای مسلح در سال 2018 به طور کامل پذیرفته نشد، موضوعی سابقه دار است.

نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که مردم استدلال سوناک مبنی بر منطقی و منصفانه بودن دولت را نمی‌پذیرند. باز هم، این به سختی تعجب آور است.

برای شروع، بسیاری از کارگرانی که در حال انجام اقدامات صنعتی هستند در طول قرنطینه های همه گیر در خط مقدم بودند. چندی پیش نیست که مردم بیرون از خانه های خود ایستادند و برای پرستاران کف زدند – چیزی که فراموش نشده است.

اما این همه ماجرا نیست. دستمزدهای متوسط ​​تعدیل شده با تورم در حال حاضر به سختی بالاتر از شروع بحران مالی جهانی در 15 سال پیش است. حقوق واقعی پرستاران کمتر از زمانی است که محافظه کاران در سال 2010 به قدرت رسیدند.

در همان دوره، نرخ‌های بهره بسیار پایین و فرآیند خلق پول که به عنوان تسهیل کمی شناخته می‌شود، قیمت دارایی‌ها را به‌ویژه برای افراد ثروتمند از قبل افزایش داده است. اینکه سوناک ثروتمندترین نخست وزیر بریتانیا بوده است، واقعاً به دولت در نبرد برای قلب ها و ذهن ها کمکی نمی کند.

مطمئناً، تجربه بریتانیا در دهه‌های 70 و 80، خطرات مارپیچ قیمت دستمزد را برجسته می‌کند، زیرا، پس از تعبیه، تغییر تورم بالا سخت و دردناک بود. اما با توجه به اینکه رشد درآمد کمتر از افزایش قیمت است، و بانک مرکزی انگلیس پیش‌بینی می‌کند که تورم در عرض دو سال بسیار کمتر از هدف 2 درصدی خود خواهد بود، به نظر می‌رسد چنین ترس‌هایی بیش از حد افزایش یافته است.

در نهایت همه راه ها به خزانه داری منتهی می شوند. هانت، با حمایت سوناک، عملاً در تلاش است تا یک سیاست درآمدی را بر کارگرانی که به شدت اتحادیه‌اند، نارضایتی واقعی دارند و از حمایت عمومی فراوان برخوردار هستند، تحمیل کند.

برخی از محافظه کاران نیاز به کمی انعطاف را می بینند زیرا آنها این پایان را برای دولت خوب نمی بینند. حق دارند نگران باشند.

تد هیث قوطی را حمل کرد که اعتصاب معدنچیان منجر به سه روز هفته در اوایل سال 1974 شد. جیم کالاگان پس از زمستان نارضایتی از دفتر کنار گذاشته شد. شواهد این است که رای دهندگان دوباره سیاستمداران را به دلیل اختلال ناشی از اعتصابات مقصر می دانند.