بازگشت جزیره ایستر از آتش سوزی که به مجسمه های معروف آسیب زد | شیلی

دامنه تپه آتشفشان Rano Raraku در Rapa Nui مانند مکانی است که در زمان یخ زده است.

تقریباً 400 موآی که قرن‌ها پیش توسط مردم راپانوئی در این جزیره دورافتاده اقیانوس آرام حک شده‌اند، در علف‌ها و سنگ‌های آتشفشانی جاسازی شده‌اند. تا همین اواخر دست نخورده باقی مانده بودند. برخی از آنها از گردن به پایین دفن شده اند، سرها ظاهراً اطراف خود را از زیر زمین مشاهده می کنند.

در اطراف آنها، بوی دود فراگیر از پوشش گیاهی هنوز در حال دود شدن وجود دارد – بقایای آتش سوزی جنگلی که در اوایل اکتبر رخ داد. بیش از 100 موآی در اثر شعله های آتش آسیب دیدند، که بسیاری از آنها توسط دوده سیاه شده بودند، اگرچه تاثیر آن بر سنگ مشخص نشده است. یونسکو اخیراً نزدیک به 100000 دلار برای طرح های ارزیابی و تعمیر اختصاص داده است.

در این قلمرو پلینزی که اکنون به شیلی تعلق دارد و به طور گسترده ای به عنوان جزیره ایستر شناخته می شود، از دست دادن هر موآی ضربه ای به سنت های فرهنگی و مذهبی باستانی خواهد بود. هر یک از موآی ها – تقریباً 400 موآی در آتشفشان و بیش از 500 موآی دیگر در نقاط دیگر جزیره – نشان دهنده یک اجداد هستند. خالق کلام و موسیقی. یک محافظ

رئیس شورای بزرگان راپا نویی، کارلوس ادموندز، زمانی که برای اولین بار خبر آتش سوزی را شنید، احساسات خود را به یاد آورد.

او گفت: “اوه، من شروع به گریه کردم.” انگار پدربزرگ و مادربزرگم سوختند.»

برای یافتن راپا نویی، مثلث کوچکی که حدود 63 مایل مربع (164 کیلومتر مربع) را پوشش می دهد، به نقشه اقیانوس آرام نگاه دقیقی می اندازد. این جزیره حدود 7700 نفر را در خود جای داده است – تقریباً نیمی از آنها با اصل و نسب راپانوئی – یکی از منزوی ترین جزایر مسکونی جهان است. سریع ترین راه برای رسیدن به آنجا یک پرواز شش ساعته از سانتیاگو است که 2340 مایل را طی می کند. بسیار دورتر، در شمال غربی، جزایر پرجمعیت‌تر پلی‌نزی قرار دارند.

دوری نگرش جامعه به جهان، معنویت و فرهنگ آن را شکل داده است. اندازه کوچک آن نیز نقش دارد: به نظر می رسد همه یکدیگر را می شناسند.

راپا نویی حداقل 750000 سال پیش در اثر فوران های آتشفشانی شکل گرفت. اولین ساکنان آن ملوانانی از پلینزی مرکزی بودند که به تدریج فرهنگ خود را ایجاد کردند. موآی ها بین سال های 1000 تا 1600 تراشیده شده اند.

اولین اروپایی ها در سال 1722 وارد شدند و به زودی مبلغان مذهبی به دنبال آنها آمدند. فعالیت های مذهبی کنونی باورهای اجدادی و کاتولیک را در هم می آمیزد.

ورود بیگانگان اثرات بدی داشت: صدها نفر از راپانویی در سال 1862 توسط مهاجمان پرو به بردگی گرفته شدند و به آمریکای جنوبی منتقل شدند، جایی که بسیاری در شرایط ظالمانه جان باختند.

در سال 1888، شیلی جزیره را ضمیمه کرد و آن را به یک شرکت گوسفند اجاره کرد. تنها در قرن بیستم جزیره نشینان شروع به بازیابی خودمختاری خود کردند، اگرچه هیچ سالنامه مکتوبی در راپانوئی وجود نداشت که تاریخ اولیه آنها را بازگو کند.

راپانوئی‌ها بدون وجود چنین کتاب‌هایی برای حفظ میراث خود، خاطره مردم خود را در فعالیت‌ها و سنت‌هایی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شوند، حک کرده‌اند. دست ماهیگیری که قلاب می اندازد، حکمت اجدادش را حمل می کند. مدل موی زنانه پوکائو را تداعی می کند، کلاهی که از سنگ مایل به قرمز بر روی سر موآی ها قرار می گیرد.

حتی موسیقی هم فقط موسیقی نیست.

ژان پاکاراتی، مشاور رئیس جامعه بومی مائو هنوآ، گفت: “شما کتاب می نویسید، ما آهنگ می نویسیم.” «رقص یک بیان است و آن بیان تاریخ است.

وظایف پاکاراتی شامل کمک به اداره پارک ملی راپا نویی است. او از آسیب موآی در محدوده پارک تکان خورد.

او به آسوشیتدپرس گفت: «هر چیزی که بر باستان‌شناسی تأثیر می‌گذارد، به قول شما، بسیار مهم است». “این بخشی از ماست.”

در ساعت 2 بامداد 4 اکتبر، زمانی که آتش در نهایت مهار شد، کسانی که امنیت خود را در اطراف دهانه آتش گرفته به خطر انداختند، داوطلبان آموزش ندیده ای بودند که از بیل و سنگ استفاده می کردند و درختان و شاخه ها را قطع می کردند.

پاکاراتی گفت: «خانواده، دوستان و راپانویی آمدند. «وقتی مردم در چنین اندوهی هستند، وقتی می‌دانند آتشفشانشان، جایی که موآی‌ها ساخته شده‌اند، در حال سوختن هستند، چه می‌خواهی بگویی؟»

این آتش سوزی 254 هکتار (حدود یک مایل مربع) را در بر گرفت. منشأ آن دور از آتشفشان، در مزرعه گاوداری بود، اما باد شعله های آتش را به Rano Raraku آورد. برخی از ساکنان می‌گویند که می‌دانند چه کسی آتش‌سوزی را آغاز کرده است، اما به دلیل بی‌میلی فرهنگی برای طرح شکایت از هموطنان راپانویی، انتظار مجازاتی ندارند.

هر موآی اطلاعات ارزشمندی در مورد قبیله خود حفظ می کند. زمانی که راپانویی مهم – پدربزرگ، رئیس قبیله – درگذشت، برخی از استخوان‌های او زیر سکوی تشریفاتی به نام آهو قرار داده شد و روح او پس از تراشیدن موآی به شکل او امکان تولد دوباره را داشت. بنابراین هر موآی منحصر به فرد است و نامی برای خود دارد.

زمانی که موآی ها حکاکی شدند، جزیره بر اساس قبیله هایش تقسیم شد، اما بیشتر مجسمه ها در رانو راراکو ساخته شدند. آهو در نزدیکی دریا ساخته شد.

مشخص نیست که چگونه موآی ها – که میانگین ارتفاع آنها 13 فوت و وزن بسیار زیاد است – به ahu خود منتقل شده اند. یک نظریه این است که آنها را به گونه ای جابجا می کردند که گویی ایستاده بودند، با چرخش های کوچک مانند یخچال کشیده می شدند.

هنگامی که شیلی جزیره را اجاره کرد، خارجی هایی که کنترل آنها را به دست گرفتند، تمام قبایل راپانویی را از آنها سلب کردند، اگرچه هنوز چندین آهو و موآی در زمینی که قبلاً کنترل می کردند دیده می شود.

ادموندز اخیراً از موآی ها در آناکنا که توسط اجدادش تراشیده شده بود بازدید کرد. او می گوید محافظت از عزیزانش هرگز او را رها نمی کند. برای ما، ارواح به زندگی خود ادامه می دهند.