دیدیه دشان: یک رقیب متولد شده با تنها یک ماموریت در زندگی – پیروزی | جام جهانی 2022

تیاو پیش از این برای فرانسه رکورددار جام جهانی بوده است، فرانسه که یکشنبه به دنبال سومین عنوان قهرمانی در کمتر از ربع قرن است. هوگو لوریس، کاپیتان، صد و چهل و پنجمین بازی خود را در برابر آرژانتین جشن خواهد گرفت، سه بازی بیشتر از رکورددار قبلی، لیلیان تورام. اولیویه ژیرو با 52 گلی که تیری آنری به ثمر رسانده بود، مساوی کرد و سپس از آن پیشی گرفت. بلوز. آنتوان گریزمان، یکی از بازیکنان برجسته این تورنمنت، اکنون 72 بازی متوالی غیرقابل باور برای فرانسه انجام داده است.

سپس دیدیه دشان است که تلاش خواهد کرد برای سومین بار قهرمان جام جهانی شود تا با پله برابری کند، تنها فردی که به این موفقیت دست یافته است. دشان، یکی از تنها سه مرد، بقیه ماریو زاگالو برزیلی و فرانتس بکن باوئر آلمانی بودند که به عنوان مربی و بازیکن قهرمان جهان شد. دشان که در صورت پیروزی فرانسه در روز یکشنبه، ادعای موجهی خواهد داشت تا به عنوان پرافتخارترین مرد تاریخ بازی شناخته شود. دشان که تنها در سن 11 سالگی به یک باشگاه فوتبال پیوست و مطمئناً از آن زمان به بعد جبران کرده است.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

عکس: کاسپار بنسون

او به سختی کشور زادگاهش باسک را ترک کرده بود که در La Jonelière، مرکز ورزشی که نانت بازیکنان جوان خود را در آن نگهداری می‌کرد، به عنوان مرزنشین درآمد. او در آن زمان 14 سال داشت و 250 مایل دورتر از خانه بود. او احساس تنهایی و ترس می کرد، زیرا پسرانی که با آنها هم اتاق شده بود، که بیشترشان از او بزرگتر بودند، بیزاری خود را از پسر شگفت انگیزی که تعدادی از باشگاه های معروف قبل از انتخاب خانواده نوجوان برای او دعوا کرده بودند، پنهان نمی کردند. باشگاه برتون

دشان برای اولین بار اما نه آخرین بار در زندگی خود مجبور شد برای تحمیل خود با قلدرها مبارزه کند. و اگر موفق شد، نه تنها به قدرت اراده‌اش، بلکه به لطف مردی 30 سال بزرگ‌تر از او، ژان کلود سودو (برای همه «کوکو»)، یکی از بازیکنان کلیدی تیم بزرگ نانت دهه 1960 خوزه آریباس بود. که به تازگی هدایت تیم بزرگسالان باشگاه را بر عهده گرفته بود.

به نظر نمی رسد که فاصله سنی برای هیچ کدام اهمیتی نداشته باشد. مرد مسن‌تر تحت تأثیر اشتهای سیری ناپذیر شاگردش برای یادگیری، و همچنین هوش و هوای طبیعی اقتدارش قرار گرفت و او را در 19 سالگی کاپیتان یکی از تیم‌های برتر فرانسه کرد، در زمانی که بسیاری از را قناری ها بین المللی کامل بودند. جوان‌تر که از پنجره خوابگاه به بیرون نگاه می‌کرد تا ببیند کوکو چه زمانی سگش را راه می‌اندازد، و سپس برای پیوستن به او عجله می‌کرد. را بازی نانتکه به نقل از مبتکر آن آریباس، “یک سیستم نبود، بلکه حالتی ذهنی بود که در آن هر بازیکن باید به هم تیمی های خود اعتماد کند و سعی کند خود را در یک کل ادغام کند”.

در زمین بازی، این امر – به ویژه زمانی که سودو سرمربی تیم شد – به سبکی از بازی که در حد شاعرانه بود، ترجمه شد. نانت Suaudeau برای تماشای ارگانیسم زنده ای که مانند هوای مایع حرکت می کرد، شیفته تماشا بود. و دشان، هر چند که اکنون درک آن سخت است، بخشی از این اثر هنری بود.

با این حال دشان، محصول مدرسه نانت اینکه او پسر معنوی سودو است که می‌توانست باشد، باید به یکی از پراگماتیست‌های فوتبال تبدیل شود، با خیالی آسوده از این ایده که اغلب باید انگیزه‌ها و ویژگی‌های خود را برای موفقیت نفی کند. هافبکی که اریک کانتونا او را به‌عنوان یک «آب‌بر» مورد تمسخر قرار می‌داد، به‌عنوان یک مهاجم پرکار شروع کرده بود و به گفته سودو، می‌توانست در هر پستی در زمین بازی کند. اما او متوجه شد که از خط میانی است که می تواند اقتدار خود را در بازی ابراز کند. بنابراین او خودش را تبدیل به یک هافبک کرد. دشان مربی‌ای است که در اولین پست مدیریتی‌اش، موناکو را به یکی از جذاب‌ترین تیم‌های هجومی اروپا تبدیل کرد و آن‌ها را در سال 2004 به فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند، اما کمی بیش از یک سال بعد، پس از محرومیت تیمش از سه تیم، اخراج شد. بهترین بازیکنان آن، لودویک گیولی، فرناندو مورینتس و ژروم روتن، نتوانستند در همان رقابت شرکت کنند. درس آموخته شد. او گفت: «یک مدیر فقط از طریق نتایجش وجود دارد.

این برای سودو، و شاید حتی برای دشان جوان، تحقیر آمیز بود. اما دشان جوان به اندازه کافی نزد مربی خود نمی ماند تا آموزه های کوکو تبدیل به اصول ایمان شود. او فروخته شد، درست مثل هر یک از بهترین ها نانت فارغ التحصیلان – Karembeu و Desailly و Makélélé – فروخته شدند و به مارسی رسیدند. در آنجا، رابطه او با مالک، برنارد تاپی، برخلاف آنچه بعداً کانتونا پیشنهاد کرد، چنان ناهموار بود، که دشان – درست مانند کانتونا – به صورت قرضی به بوردو فرستاده شد و مجبور شد دوباره دیوانه‌وار بجنگد تا جای خود را در مارسی پس بگیرد. تاپی به دنبال خلاص شدن از شر او بود.

دشان پیروز شد و در سال 1993 قهرمان اروپا شد. وقتی یک سال بعد به یوونتوس نقل مکان کرد، یک مصدومیت شدید آشیل او را مجبور کرد شش ماه از اولین فصل حضورش در آنجا بنشیند و دوباره مجبور شد بجنگد. و باز هم او پیروز شد، تا جایی که مدیرش، مارچلو لیپی، بیش از هر کسی، از جمله آنتونیو کونته، به او اعتماد کرد تا پیام آور او در زمین باشد. در حالی که برای سودو، که خود را یک معلم تعریف می کند، برنده شدن «قدرتمند اما زودگذر» است، برای دشان، رقیب متولد شده، «لذت فقط در موفقیت وجود دارد». آشکارترین کلمه در اینجا، البته، باید «فقط» باشد.

این دو نفر در سال 2012 به دعوت فرانس فوتبال دوباره همدیگر را ملاقات کردند مجله، درست زمانی که دشان می خواست جانشین لوران بلان به عنوان سرمربی تیم ملی فرانسه شود. در حضور مردی قرار دهید که هنوز او را محترم می شمرد، دده گارد خود را پایین آورد، همانطور که در آن زمان به ندرت انجام می داد و اکنون هرگز چنین نمی کند. او به مربی خود گفت: “می دانم که پیشرفت به معنای عبور از شکست است، اما امروز، فوتبال سطح بالا [‘le football de haut niveau’, an expression which pops up in all of his press conferences] درباره برنده شدن است وقتی بازی را متوقف کردم، از خودم این سوال را پرسیدم: آیا می خواهم مربی شوم؟ و بالاتر از همه، چه نوع مربی؟ آنچه را که می دانم به جوانان منتقل کنم؟ بعد از همه چیزهایی که پشت سر گذاشته بودم، نمی توانستم به آن راضی باشم. غیر ممکن من به خودم وفادار نبودم.» که سودو پاسخ داد: «من هرگز شما را به عنوان یک معلم ندیدم. دلیلش این است که شما به اندازه کافی قانع کننده نیستید. شما یک برنده فوق العاده هستید، اما متقاعد کننده نیستید.»

با این حال، درس سودو به طور کامل در مورد دشان از دست نرفته است، با قضاوت در مورد نحوه ای که او توانسته تیمی پر از آسیب را، قبل و در طول مسابقات، به دومین فینال متوالی جام جهانی ببرد، با چیزی که تقریباً می تواند از آن عبور کند. رها کردن در مقایسه با رویکرد بدون سرگرمی فرانسه در مسابقات قبلی.

او خیلی آرام تر به نظر می رسید. او در حال لبخند زدن دیده شده است. فرانسه با آزادی و تخیل بیشتری نسبت به مدتی طولانی در یک رقابت مناسب بازی کرده است.

دشان بال های کیلیان امباپه را برای جبران ضعف های آشکار تئو هرناندز در خط دفاعی کوتاه نکرده است. گریزمان در نقشی که به نظر می رسد طراحی مدیرش بوده، خیره شده است. در پاسخ به بازیکنش که گفته بود: «هر مسابقه، هر حرکتی مثل تشکری است که می فرستم [the manager]دشان اظهار داشت: «من مجبور نیستم بازیکنانم را دوست داشته باشم،» صدایی شبیه یک گروهبان خشن به نظر می رسد که به تازگی یک هدیه کریسمس دوست داشتنی توسط تیم های تیمش به او داده شده است و نمی تواند کاملاً پنهان کند که چقدر از همه اینها عصبانی است. من قصد ندارم در مورد عشق به بازیکنانم صحبت کنم… من مجبور نیستم آنها را دوست داشته باشم، باید آنها را بشناسم. با آنتوان، مانند سایر بازیکنانی که برای مدت طولانی در اینجا حضور داشته اند، رابطه اعتماد افزایش یافته است.

و چه بود که اریباس گفت پایه و اساس بازی نانت بود؟ نه یک سیستم، بلکه حالت ذهنی که در آن هر بازیکن باید به هم تیمی هایش اعتماد کند و سعی کند خود را در یک کل ادغام کند.» شاید بعداً درس داده شده باشد.