مردم تونس در انتخاباتی به پای صندوق های رای رفتند تا حاکمیت رئیس جمهور قدرتمند را تحکیم بخشد | تونس

مردم تونس روز شنبه به پای صندوق‌های رای بازگشتند، 11 سال از روزی که خودسوزی یک فروشنده جرقه سقوط ظالم حاکم و موجی از شورش‌های مردمی را در سراسر شمال آفریقا و خاورمیانه به راه انداخت.

در دهه پرآشوب پس از آن، دیگر دولت‌های منطقه‌ای که زمانی تحت فشار شورش‌های مردمی شکسته‌اند، به‌طور فزاینده‌ای توسط ضدانقلاب‌هایی که دستاوردهای مدنی و آزادی‌های سیاسی مورد حمایت شهروندانشان را از بین برده‌اند، خفه می‌شوند.

اگرچه تونس تنها کشوری بود که از تظاهرات بهار عربی با یک دولت دموکراتیک بیرون آمد، اما این نگرانی وجود دارد که انتخابات روز شنبه پایان دادن به دموکراسی و تثبیت بازگشت حاکمیت مردان قدرتمند را فراهم کند.

رئیس جمهور فعلی، قیس سعید، که در ژوئیه سال گذشته دولت حاکم تونس را برکنار کرد و از آن زمان به بعد قانون اساسی را تغییر داد تا به خود اختیارات تا حد زیادی نامحدود بدهد، انتظار می رود که ریاست مجلس جدید قانونگذاری را با حمایت اندک و احزاب سیاسی ضعیف به عهده بگیرد.

اینکه انتخابات در سالگرد اعتراض محمد بوعزیزی به برخورد مقامات با او به آتش کشیده می‌شود، بسیار نمادین است و پرده دورانی را که به بهار عربی معروف شد، فرو می‌اندازد. همه چیز شروع شد

گروه‌های اپوزیسیون و احزاب سیاسی اصلی گفته‌اند که رای‌گیری را تحریم خواهند کرد و آن را غیردموکراتیک و برگ انجیری از مشروعیت برای تصاحب قدرت می‌دانند که آزادی‌های به‌سختی به دست آمده را از بین می‌برد.

نجیب چبی، رئیس ائتلاف ضد سعید از جمله حزب اسلامگرای النهضه، گفت که این انتخابات، که در جریان یک بحران اقتصادی که فقر را دامن می‌زند، برگزار می‌شود، به منزله یک «شوخی مرده» است.

سعید، با این حال، می گوید که همه پرسی که در ماه ژوئیه در مورد اصلاحات قانون اساسی برگزار شد، دستوری برای پیشبرد تغییرات ارائه کرد و ادعا می کند که تونسی ها پس از یک دهه سقوط و اغلب در حال فروپاشی دموکراسی به دنبال اطمینان سیاسی هستند.

هامیش کینیر، تحلیلگر خاورمیانه و شمال آفریقا در شرکت اطلاعات ریسک Verisk Maplecroft گفت: تونس آخرین دومینویی است که در منطقه سقوط کرده است. با این حال، با نگاه به آینده، هیچ چیز اجتناب ناپذیر نیست. سعید ممکن است در حال حاضر مسلط باشد – اما ممکن است با مخالفت شدید داخلی با برنامه های خود برای انجام اصلاحات ساختاری اقتصادی روبرو شود.

با این حال، در حال حاضر، به نظر می رسد کسانی که از مرد قدرتمند جدید تونس حمایت می کنند، به اطمینانی که او ارائه می دهد، می کشند.

پروفسور صفوان مصری گفت: «آنچه سعید را محبوب کرد و اختیارات ریاست جمهوری او را تقویت کرد، این است که تونسی‌ها صبر خود را با رهبران منتخب خود از دست داده بودند، زیرا شاهد بودند که نه دولت متوالی در 10 سال وعده‌های بزرگ داده‌اند و به طور مداوم تزلزل می‌کنند، به ویژه در جبهه اقتصادی». رئیس دانشگاه جورج تاون قطر و نویسنده کتاب تونس: یک ناهنجاری عرب. اما وضعیت اقتصادی در دوران سعید بهبود نیافته است و محبوبیت او که همیشه سطحی بوده، رو به کاهش بوده است.

در مصر مجاور – که رهبری آن از قدرت گرفتن سعید حمایت کرد – انقلابی که با برکناری زین عابدین بن علی تونس در سال 2011 شعله ور شد، مدتهاست که به نوع حکومت ظالمانه ای بازگشته است که مشخصه دوران ظالم دیرینه اش، حسنی مبارک بود. . اگرچه انقلابیون مصر یکی از پر سر و صداترین و بزرگ ترین انقلابیون در منطقه بودند، اما تلاش آنها برای ایجاد یک اکوسیستم سیاسی که در آن شهروندان سرنوشت خود را رقم می زدند تا حد زیادی توسط یک دولت پلیسی که در حال ظهور بود، غرق شد که از شکست های دولت کوتاه مدت محمد مرسی استفاده کرد. در سال 2013 به اجبار اخراج شد و به زندان افتاد.

کینیر هشدار داد: «جعل دموکراسی از ویرانه‌های دولت‌های استبدادی یک کار دشوار است. حسنی مبارک ممکن است در یک انقلاب مردمی کنار گذاشته شود و یک رهبر منتخب جایگزین شود، اما سایر بخش‌های رژیم قدیمی – مانند ارتش – دست نخورده باقی ماندند و بعداً به احیای حکومت استبدادی کمک کردند. دموکراسی حتی پس از استقرار هم شکننده می ماند.»

مصری گفت که هیئت منصفه در مورد اینکه آیا تونس همچنان می تواند در آزمایش دموکراتیک خود موفق باشد یا خیر، صحبت نمی کند. نمی توان از بستر اجتماعی تونس دموکراتیک – جامعه مدنی و جنبش کارگری قوی آن، همراه با تعهد آن به حقوق زنان و نقش مشهود زنان در زندگی عمومی چشم پوشی کرد. هر چقدر هم که نگاه کردن به همه کشورهای منطقه از یک منشور وسوسه انگیز باشد، می تواند کاملا گمراه کننده باشد. وضعیت کاملاً متفاوت از آن چیزی است که مثلاً در مصر است، جایی که ارتش و جنبش کارگری در مقایسه با تونس دارای نقاط قوت معکوس هستند.

HA Hellyer، محقق غیرمقیم در بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی، گفت که انتخابات لزوماً پایان یک دوره را نشان نخواهد داد. «دوران پس از 2011 شاهد انقلاب و ضدانقلاب بوده است، اما به هیچ وجه فصل پایانی نیست. آنچه می‌بینیم چرخه‌هایی هستند که ادامه می‌یابند، جایی که جمعیت اصرار به فشار می‌آورند، و سپس عقب‌نشینی می‌کنند، و سیستم‌های وضع موجود سعی می‌کنند مدیریت کنند. کیس سعید یکی دیگر از یادداشت‌های داستان در این زمینه است، اما فکر نمی‌کنم او هنوز چیزی را متبلور کرده باشد.»