از ماسک تا تراس، 2022 سالی بود که پوپولیست های بی پروا به زمین سقوط کردند | گابی هینسلیف

افسام بنکمن-فرید یا مردی در یک جنگ صلیبی اخلاقی، زندگی تجملی شگفت انگیزی را سپری کرد. پنت هاوس 40 میلیون دلاری در باهاما، سوپرمدل ها و افراد مشهور برای حمایت از سرمایه گذاری های تجاری او، و نمایه های مجلات براق حنایی، همگی برای یک سرمایه دار غول آسای وال استریت یا پلی بوی صندوق های تامینی کاملا استاندارد هستند. اما به نظر می رسد آنها به طرز عجیبی یادآور سرمایه داری خسته قدیمی هستند که بانکمن-فرید با رد ثروتمند شد، نه آن چیزی که ظاهراً در جای خود می ساخت.

بانکمن-فرید که زمانی یکی از جوانترین میلیاردرهای جهان بود، ثروت خود را از طریق ارزهای رمزنگاری شده به دست آورد – انواع پول دیجیتالی که در ابتدا برای دور زدن نخبگان مالی به ظاهر فاسد و قدرت بخشیدن به پسر کوچک اختراع شده بود – و برنامه های بزرگی داشت تا همه آن را به افراد مترقی متحول کند. علل اما به جای این که نظم قدیمی فاسد از بین برود، او این هفته به اتهام کلاهبرداری دستگیر شد (که او آن را رد کرده است) مربوط به انفجار صرافی خود FTX، چیزی که وکلای ورشکستگی آن را به عنوان «یکی از ناگهانی ترین و سخت ترین سقوط ها توصیف می کنند. تاریخچه آمریکای شرکتی».

ارزهای دیجیتال گاهی اوقات «پول مردم» نامیده می‌شوند، زیرا به خشم کسانی که به دلایل قابل درک اعتماد خود را به سیستم مالی پس از سقوط از دست داده بودند، نفوذ کرد: اغلب مردان جوان، از نظر اقتصادی محروم، مایل یا ناامید به اندازه کافی روی یک دارایی ناپایدار و نامشهود قمار کنید و مستعد پرتاب تهدیدات و سرزنش آنلاین به سمت هر کسی باشید که برای مقررات سخت‌تر این مرز جدید وحشی بحث می‌کند. اما اگر فکر می‌کردید نمی‌توان به وال استریت اعتماد کرد، سعی کنید یک کاربر FTX باشید و فکر کنید که آیا هرگز پول خود را پس خواهید گرفت.

آیا ما سال 2022 را به عنوان سالی خواهیم دید که پوپولیسم بالاخره خودش را خورد؟ زیرا اگر در چند سال گذشته تماماً در مورد فروپاشی اعتماد عمومی به تشکیلات بوده است، سال 2022 سالی بود که اعتماد به ضد نظام نیز از بین رفت. سال بدی برای انقلابیون بود، اما سال بدتری برای کسانی بود که به شدت نیاز داشتند به آنها ایمان داشته باشند، اما خیلی دیر متوجه شدند که به نظر می رسد از ماهیتابه به داخل آتش پریده اند.

خدا می‌داند که انتقادات موجهی از جریان اصلی سیاست، شهر، و – همانطور که هری و مگان به طور طولانی از جعبه صابون نتفلیکس خود اشاره کردند – رسانه‌های جریان اصلی، در میان مجموعه‌ای از نهادهای دیگر که اخیراً در خط تیراندازی قرار گرفته‌اند، وجود دارد. جای تعجب نیست که خیلی ها بخواهند به بهتر اعتقاد داشته باشند. اما این سالی بود که متوجه شدیم آلترناتیوهای پوپولیستی مهار نشده به همان اندازه می توانند سمی شوند، اگر نگوییم گاهی بیشتر از سیستم های به ظاهر شکسته ای که می خواهند مختل کنند.

شش هفته سورئال لیز تراس در قدرت به نظر می رسد در گذشته به اوج این پدیده می رسد. او مصمم بود که ارتدوکس اقتصادی قدیمی را از بین ببرد و در نهایت با انجام این کار، ثمرات افسانه‌ای انقلاب برگزیت را به ارمغان بیاورد. در عوض، او ثابت کرد که ارتدکس به دلایلی وجود دارد، با بودجه کوچکی که میلیاردها هزینه برای کشور داشت و رای دهندگان سابق را به آغوش کیر استارمر امن، متعارف و با رای باقی‌مانده سوق داد.

شاید نوع مشابهی از ناامیدی نسبت به جایگزین رادیکال، یافته ماه گذشته به‌طور قطعی شگفت‌انگیز توسط نظرسنجی Ipsos را توضیح دهد که اعتماد به روزنامه‌نگاران به بالاترین حد خود در 39 سال گذشته رسیده است. بررسی دقیق اعداد نشان می دهد که ایمان به مطبوعات مکتوب سال هاست که بی سر و صدا در حال افزایش است، زیرا ایمان به اینترنت – که زمانی وعده داده بود اطلاعات را دموکراتیک کند و حقایقی را که توسط رسانه های شرکتی یا سانسورهای سیاسی رد شده بود به توده ها برساند – به همین ترتیب کاهش یافت. شاید اینطور نیست که مردم یاد گرفته اند هک های فلیت استریت را آنقدر دوست داشته باشند که از بسترهای رسانه ای جدید مملو از تئوری های توطئه، اخبار جعلی و نفرت سرخورده شده اند.

در همین حال، تصمیم ایلان ماسک، مالک جدید توییتر مبنی بر تعلیق چندین روزنامه نگاری که فعالیت هایش را پوشش می دادند، از پلتفرم خود پس از گفتن این که آنها او را «دوکس می کنند»، یادآوری مفیدی است که انقلابیون اغلب به چیزی تبدیل می شوند که زمانی مورد انتقاد قرار می دادند. به نظر می رسد ماسک که قبلاً «برخلاف میل مردم» تعدیل محتوا را بیش از حد اعلام کرده بود، به این نتیجه رسیده است که آزادی بیان محدودیت هایی دارد، به خصوص وقتی که شما در مورد او صحبت می کنید.

اخلاقیات داستان این نیست که تشکیلات کامل است و نه اینکه همه انقلاب ها محکوم به فنا هستند. اما مواظب پوپولیسم در تمام ظواهر آن، و شاید به‌ویژه آن‌هایی که سود می‌آورند، است. معلوم می شود که خشم مردم به راحتی پول در می آید و برخی از آن ثروت به دست آورده اند. اما امسال سالی بود که فهمیدیم در نهایت این مردم هستند که معمولاً پول می دهند.