چگونه فرانسه از نفرین قهرمانان قبلی جام جهانی اجتناب کرد | جام جهانی 2022

تینفرین برندگان جام جهانی شش دهه است که تیم ها را آزار می دهد. اگر فرانسه روز یکشنبه آرژانتین را شکست دهد، پس از تیم برزیلی پله و گارینشا در سال 1962، اولین تیمی خواهد بود که جام جهانی را حفظ می کند. تیم دیدیه دشان قبلاً با رسیدن به فینال بر یک نفرین غلبه کرده است که با توجه به اینکه چگونه این یک دستاورد بزرگ است. برندگان اخیر در حالی که از عنوان خود دفاع کرده اند عملکرد ضعیفی داشته اند.

چهار نفر از پنج قهرمان قبلی جام جهانی نتوانستند دور اول مسابقات بعدی را پشت سر بگذارند، بنابراین گروهی که برای فرانسه آسان به نظر می رسید – استرالیا، دانمارک و تونس – به آن سادگی که در ابتدا به نظر می رسید نبود. به آن مصدومیت‌هایی که فرانسه قبل از مسابقات متحمل شده بود را اضافه کنید و به نظر می‌رسید که این نفرین دوباره رخ خواهد داد.

بدبختانه از دست دادن چند نام بزرگ ممکن است به فرانسه کمک کرده باشد که از هدوت فرار کند. مصدومیت ها دشان را وادار کرد تا بسته اش را به هم بزند و بازیکنان جوان تر و گرسنه را جایگزین فوق ستاره های با تجربه و برندگان سابق کند. پل پوگبا و انگولو کانته، قهرمانان سال 2018 – نقطه اتکای آن تیم برنده – به میدان رفتند و کریم بنزما برنده توپ طلا در آستانه مسابقات به دنبال آنها قرار گرفت. فرانسه یکی دیگر از اعضای تیم 2018 را در اولین بازی از دست داد، زمانی که لوکاس هرناندز در برابر استرالیا مصدوم شد. دشان همچنین تصمیم گرفت بعد از بازی استرالیا قهرمان دیگری را کنار بگذارد و بنجامین پاوارد مدافع راست را که در روسیه درخشیده بود کنار گذاشت.

از بیرون، ایجاد تغییرات زیاد در یک تیم ثابت ناراحت کننده به نظر می رسید، اما روح تازه ای به گروه دمید و به فرانسه کمک کرد از اشتباهات بسیاری از برندگان گذشته اجتناب کند. قابل درک است که مدیران قبلی قهرمان جام جهانی به بازیکنانی که چهار سال قبل به خوبی به آنها خدمت کرده بودند ایمان داشتند و متعاقباً نتوانستند خود را وفق دهند.

زمانی که ایتالیا به عنوان قهرمان 86 به مکزیک رفت، مدیر انزو بیرزوت، 8 بازیکن از 12 بازیکن خارج از زمین را که در فینال قبلی حضور داشتند، انتخاب کرد. تاریخ در سال 2010 تکرار شد، زمانی که مارچلو لیپی تعداد 30 نفری را دعوت کرد که در زمان قهرمانی جام جهانی در سال 2006 به ایتالیا خدمت کرده بودند، اما تیمی با نام‌های بزرگی مانند فابیو کاناوارو، جانلوکا زامبروتا و جنارو گتوزو سقوط کرد. در گروهی که شامل پاراگوئه، نیوزلند و اسلواکی بود، نتوانست در یک مسابقه پیروز شود. برندگان اسپانیا در سال 2010 و آلمان در سال 2014 نیز قربانی موفقیت خود بودند. ستون فقرات تیم هایشان ثابت ماند و نتوانستند به راه بیفتند.

اما خیلی ساده است که بگوییم سن تنها عامل است. انگیزه هم مهمه کارلوس آلبرتو پاریرا می‌گوید: «وقتی جام جهانی را بردید و به جام بعدی رفتید، باور کنید، این موضوع متفاوت است. شما بازیکنان خوب را نگه می دارید، نام کشور را حفظ می کنید، تاریخ را پشت سر خود دارید، اما در لحظه چیزی کم دارید.

پاریرا در سال 1994 به عنوان سرمربی برزیل قهرمان جام جهانی شده بود، اما نتوانست این حقه را تکرار کند، وقتی که به او وظیفه هدایت تیم را به جام جهانی 2006 به عنوان قهرمان فعلی واگذار کردند. سلسائو علیرغم شرمساری از هجوم ثروتمندانی چون رونالدو، آدریانو، رونالدینیو و کاکا، در یک چهارم نهایی فروتنانه سقوط کرد. پس از رسیدن به سه فینال متوالی در سال های 1994، 1998 و 2002، شاید برزیل بیش از حد از خود راضی شده بود و جرقه خود را از دست داده بود. این سرنوشتی است که در گذشته بر سر قهرمانان دیگر نیز آمده است، به ویژه فرانسه در جام جهانی 2002.

مصدومیت زین الدین زیدان و رابرت پیرس خلاقیت آنها را کاهش داده بود، اما قهرمانان جهان و اروپا باید از گروهی شامل سنگال، اروگوئه و دانمارک عبور می کردند. صحبت از «فرانسه B» بودن سنگال قبل از برافراشتن پرده مسابقات نشان داد که غرور در اردوگاه رخنه کرده است و این امر ثابت شد. برنده پاپا بوبا دیوپ اولین نفر از یک سری از پایین بود که دید بلوز بدون گلزنی به قعر گروه خود رسیدند.

تصمیم دشان برای کنار گذاشتن پاوارد، علیرغم نداشتن جانشین طبیعی در دفاع راست، نشان می‌دهد که او طبیعت بی‌رحمانه‌ای را دارد که برای جلوگیری از ابتلا به همان سرنوشت لازم است. این بی امان بودن را با اصرار او بر تمرکز فقط بر روی بازی بعدی به جای مراحل آخر تورنمنت ها همراه کنید – چیزی که مربیان دارندگان قبلی ناخواسته اجازه داده اند – و به نظر می رسد درس هایی آموخته شده است. هنوز مشخص نیست که دشان جام‌های جهانی را پشت سر هم می‌برد یا نه، اما با هدایت فرانسه به فینال، او با موفقیت از تبدیل شدن به یکی دیگر از قربانیان این نفرین اجتناب کرد.