بن یانگز که حمله را «بی‌هم» می‌خواند، مشکل انگلیس را آشکار می‌کند | تیم اتحادیه راگبی انگلیس

مناین یک ادعای نفرین کننده از ناتوانی انگلیس در یافتن گام هجومی خود در طول این شش ملت است که یکی از بازیکنانی که با اعتبار ظاهر می شود هرگز به میدان نرفت. زیرا، به طرز عجیبی، این تورنمنت خوبی برای اوون فارل بوده است. مطمئناً اهمیت مانو توئیلاگی برای انگلیس با غیبت او افزایش یافته است، اتکای آنها به او آشکار شد، اما بازگشت فارل به جمع در اولین فرصت موجود با توجه به مشکلاتی که تیم ادی جونز با آن مواجه شده است، احتمالاً در اولین فرصت موجود است.

این یک داستان مشابه در برابر فرانسه بود. دویدن الیس گنج از عمق و مهارت فردی استوارد در هوایی نقاط قوت بود، اما از همان اوایل مسابقه مشخص بود که انگلیس برخلاف جزر و مد شنا می کند. استوارد موفق شد یک دوره تحت فشار را برای هشتمین تلاش انگلیس در تورنمنت – یا سومین مسابقه در مسابقات بدون احتساب ایتالیا – به پایان برساند و یکی از آنها، در برابر ولز، مسلماً نباید به حساب می آمد.

اگر حمله انگلیس به دنده تبدیل شده بود و چیزی شبیه به نوعی ریتم ایجاد می کرد که با لفاظی های جونز و دستیارانش مطابقت داشته باشد، راه های بازگشت به سمت کناره برای فارل کمتر به نظر می رسید. انتخاب کلمه بن یانگ برای توصیف نحوه انجام حمله در عمل – “ناهموار” – اغلب می تواند راهی مناسب برای توصیف عملکرد فارل در زمانی که او از فرم خارج شده است باشد، اما شما احساس می کنید که جونز زمان کمی را برای روی آوردن به Saracen در بازی تلف می کند. تور استرالیا در تابستان امسال

او لیوان چای همه نیست و اینکه آیا کاپیتانی به او بازگردانده می شود بحثی است برای یک روز دیگر، اما جونز انتظار دارد بازگشت او شفافیت ایجاد کند، زیرا چندین موقعیت در شنبه شب وجود داشت که بازیکنان انگلیس تقریباً کاریکاتورهای بی اطلاعی بودند. مطمئناً فشار فرانسه و شدت جو نقش خود را ایفا کرد، اما مواردی وجود داشت که به نظر می رسید یانگز، مارکوس اسمیت و هنری اسلید بر سردرگمی و بلاتکلیفی غلبه کرده بودند. جونز در یکی از تناقضات آشکارتر خود گفت: “پیشرفت در حمله ما بسیار خوب بود، تنها کاری که نتوانستیم انجام دهیم این است که تمام کنیم.”

کافی است که بگوییم، ساختار آزاد و سیال انگلیس تسلط پیدا نکرده است. برای خلاصه کردن دوباره این تفکر درهم، Genge یک بار دیگر خودش را خالی کرد، اما در نتیجه خسته شد و در رتبه دوم برتری در اسکرام قرار گرفت – منطقه ای که هفته قبل در برابر ایرلند تسلط کامل انگلیس داشت. برای نشان دادن بیشتر، فقط نگاه کنید که جونز چگونه از جورج فورد، بهترین ضربه‌ای که با فاصله‌ی قابل توجهی در انگلستان داشت، در طول مسابقات استفاده کرد. شنبه کمترین عملکرد اسمیت در پیراهن انگلیس بود. ظاهراً به او دستور داده شد که توپ را بالا ببرد تا استوارد تعقیب کند و همچنان موفق شد چند دروازه ایجاد کند، اگرچه خطاهایی نیز وجود داشت، همانطور که با یک ضربه عرضی بیش از حد پخته شده برای جیمی جورج مشاهده شد.

با این حال، جونز که اسمیت را زودهنگام مقابل اسکاتلند قلاب کرده بود، آمادگی انجام این کار را نداشت که لگد زدن فورد، بدون ذکر آشنایی او با استوارد و یانگز، مورد استقبال قرار می گرفت. در واقع، اگر جونز مایل بود پیشرفت هری راندال را موقتاً به خاطر عمل گرایی با فراخوانی یانگز قربانی کند، چرا سرمربی تیم این کار را انجام نداده و تصمیم مشابهی را در نیمه اول نگرفت؟

به نظر عجیب می‌رسد که از انگلیس به خاطر بازی نکردن با ساختار کافی انتقاد کنیم، اما برای بازگشت به ترکیب آزاد که جونز اصرار دارد فاصله زیادی با کلیک کردن ندارد، اکنون باید شک و تردید قابل توجهی وجود داشته باشد. با وجود همه چیزهایی که جسورانه به نظر می رسد، مانند چیزهایی که طرفداران می خواهند بشنوند، چیزی توهم آمیز در آن وجود دارد. کمی شبیه تلاش برای بازسازی کلیسای سیستین قبل از تسلط بر هنر نقاشی با اعداد. یانگز گفت: «شکی نیست که گاهی آن‌طور که ما می‌خواستیم روان نبوده است، کمی بی‌حجم بوده است. «حمله سخت‌ترین بخش بازی است – بخش‌های متحرک بسیار، چیزهای مختلف وجود دارد. ما چندین ترکیب مختلف داشته ایم. باید روان باشد و ما آن را نداشتیم. اگر بخواهم آن را خلاصه کنم، می‌توانم بگویم که در بعضی مواقع این کار کمی بی‌معنا بوده است.»

همچنین لازم به ذکر است که وارن گاتلند قبل از کاهش پنی که بازیکنانش به ساختار و آموزش مربیان نیاز داشتند، طرح های بزرگ مشابهی با ولز داشت. در زمان سلطنت جونز بارها به نظر می رسید که او به نتیجه مشابهی رسیده است و حتی با در نظر گرفتن اصرار او بر اینکه بازی سریعتر تغییر می کند، باید تعجب کنید که چرا او اکنون تصمیم گرفته است که رنگین کمان را تعقیب کند. به همین ترتیب، شما تعجب می‌کنید که آیا کاملاً تصادفی است که شاید بهترین بازیکنی که با سیالیتی که جونز به دنبال آن است راحت‌تر است، جو مارچانت است، تنها عضوی از تیم که سوپر راگبی بازی کرده است، یک دوره کوتاه قرضی در اوکلند.

سیمون آمور 12 ماه پیش مرد پاییزی بود و باید دید که مارتین گلیسون، جایگزین او به عنوان مربی هجومی، با توجه به ناکامی انگلیس در عبور منظم از خط تراشه، سرنوشت مشابهی خواهد داشت یا خیر. با قضاوت بر اساس تایید اتحادیه فوتبال راگبی از پروژه جونز در روز یکشنبه، بعید به نظر می رسد. اما وقتی سرمربی هواداران را تشویق می کند که ایمان داشته باشند، این یک درخواست بزرگ به نظر می رسد. صبوری نازک پوشیده است، وعده های پیشرفت به طور فزاینده ای پوچ می شود و هیچ جا به اندازه حمله انگلیس مشهود نیست.