آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار اقتصادی پایگاه خبری آبان نیوز ،
آ اعتصاب می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود، اما همه اعتصاب ها نتیجه شکست اجتماعی یا اقتصادی است. شکست می تواند در سطح خرد باشد – به عنوان مثال، عدم توافق بین مدیریت و نیروی کار در مورد آنچه که می توان پرداخت کرد. اما این شکست می‌تواند در سطح کلان نیز باشد – سیاست‌های دولتی که مشاغل و کارگران را به حد نهایی سوق می‌دهد، ناکافی بودن ایده‌های غالب اقتصاد سیاسی برای رویارویی با زمان‌های در حال تغییر و نگرانی‌های جدید، یا حتی شکست تخیل جمعی یک دوره. یا فرهنگ
بنابراین، هنگامی که بریتانیا، مانند دسامبر امسال، تحت اعتصاب پرستاران، معلمان و وکلا، همراه با کارکنان پست، راه آهن و انرژی قرار می‌گیرد، شکست‌های کوچک زیادی در صنایع منفرد رخ می‌دهد. اما از آنجایی که بریتانیا در بیش از یک دهه گذشته بیشترین تعداد روزهای از دست رفته خود را در اعتصابات ثبت میکند و این ارقام در سه ماهه آینده دوباره افزایش خواهند یافت، این شکست همزمان کلان و در مقیاسی اساسی و حتی تاریخی است. اختلافات کنونی به طرق مختلف متفاوت است، اما آنها در چیزهای بزرگتری مشترک هستند. آنها بخشی از یک شکست ملی در سیاست صنعتی هستند که راه حل های متفاوت و ملی را می طلبد.
ما نباید در مورد اعتصابات رمانتیک باشیم. ممکن است گاهی اوقات اجتناب ناپذیر باشند، البته نه همیشه، همانطور که هر فردی که در دهه 1970 در صنعت چاپ کار کرده باشد به یاد می آورد. آنها ممکن است گاهی موفق قضاوت شوند، اگرچه حملات فاجعه باری نیز وجود داشته است، مانند اختلافات معدنچیان در دهه 1980 و موارد دیگر که، حتی اگر به معنای محدود موفقیت آمیز باشند، میراث تلخی را به جا گذاشته اند. اعتصاب‌ها می‌توانند قهرمانانه باشند، بی‌تردید در موارد معروف، اما سیاستی که اغلب ریشه در شکست‌های قهرمانانه دارد، می‌کوشد ما را به جستجوی ایده‌های متفاوتی برانگیزد که ممکن است در مشاغل، صنایع و خدماتی که به آنها تکیه می‌کنیم بهتر عمل کنند.
اعتصابات زمستانی بریتانیا به دلیل تورم و ادامه سطح پایین دستمزدهای واقعی، به ویژه در بخش دولتی آغاز شده است. اما اختلافات فوری به شکست‌های قدیمی‌تر دیگر، به‌ویژه تلاش‌های مکرر برای کاهش بیش از حد هزینه‌های عمومی، از جمله دستمزدها و کارکنان، بدون افزایش مالیات و رشد اقتصاد واقعی، بستگی دارد.
اعتصابات همچنین پیام بزرگتری را ارسال می کند. آنها نشان دهنده شکست یک سیاست صنعتی است که چالش های بسیار کمی را برای تجارت در بر می گیرد، و فرض می کند که اتحادیه ها نامربوط هستند، می توانند خارج از تصویر قانون گذاری شوند (مانند طرح های ممنوعیت اعتصاب) و باید تا حد زیادی نادیده گرفته شوند. این یک مشکل تکراری در تاریخ بریتانیا بوده است. برای مطرح کردن آن در دستور کار سیاسی نباید دست به اعتصاب بزند. اما در عمل اغلب این کار را می کند. اکنون این کار را انجام می دهد.
تقریباً یک قرن از اعتصاب عمومی 1926 می گذرد. آن اعتصاب مانند هر شکستی قهرمانانه در تاریخ بریتانیا متحمل شد. اما این نشان داد که اتحادیه ها نمی توانند نابود شوند و آنها برای ماندن در اطراف هستند. این منجر به یکی از آن دوره های متناوب شد که در آن کشور رویکرد متفاوتی به روابط صنعتی داشت. و پر از پژواک برای امروز است، زمانی که رویکردهای جدید دوباره مورد نیاز است.
یک سال پس از اعتصاب، گروهی از کارفرمایان صنعتی به سرپرستی سر آلفرد موند، رئیس صنایع شیمیایی امپراتوری (ICI) که به تازگی تأسیس شده بود، نامه ای به شورای عمومی TUC پیشنهاد کردند که در مورد همکاری بیشتر در صنعت بریتانیا بحث و گفتگو کند. موند نوشت: «ما متوجه هستیم که بازسازی صنعتی تنها با همکاری کسانی انجام می‌شود که قدرت دارند برای کار سازمان‌یافته صحبت کنند. ما معتقدیم که منافع مشترکی که ما را به هم پیوند می‌دهد، قوی‌تر از منافع ظاهراً متفاوتی است که از هم جدا می‌شوند.»
مذاکرات موسوم به Mond-Turner با TUC دنبال شد و طی آن ارنست بیوین، بنیانگذار اتحادیه کارگران حمل و نقل و عمومی، با درک استراتژیک هولناک خود از آنچه ممکن است از آنها به دست آید، اطمینان حاصل کرد که همه چیز در مورد صنعت – از جمله امور مالی ، بازارها و مدیریت – باید در کنار مسائل صنفی بیشتر روی میز باشد. در سال 1929، یک شورای صنعتی ملی تشکیل شد که هدف آن تثبیت رویکرد مشترک به تغییرات صنعتی و بیکاری بود. رکود اوایل دهه 1930 همه چیز را از بین برد، اما اولین آزمایش بریتانیا با تعیین رمز در صنعت پر از درس هایی برای چشم انداز فراصنعتی قرن بیست و یکم است، اگر آنقدر باهوش باشیم که آنها را یاد بگیریم.
با این حال، اگر این اتفاق بیفتد، دولت و تجارت بریتانیا – و همچنین اتحادیه‌ها – باید عادت‌های جدیدی را بیاموزند تا جایگزین رویکردهای شکست‌خورده‌ای شوند که منجر به زمستان فعلی اختلافات شده است. اندرو هیندمور، دانشمند علوم سیاسی، تصویری آشکار از اشتباه را ارائه می دهد. او محاسبه کرد که در دولت ائتلافی 2010-2015، نمایندگان بازرگانی در 45 درصد از تمام جلسات با وزرا شرکت داشتند. در بخش خزانه داری و بازرگانی، این رقم 60 درصد بود. در مقایسه، اتحادیه های کارگری 5 درصد حضور داشتند.
این اختلاف شدید دسترسی در طول هفت سال دولت محافظه‌کار از آن زمان تاکنون تغییر نکرده است. اگر چیزی، همانطور که رسوایی های PPE نشان می دهد، احتمالاً گسترش یافته است. اما نابرابری باید کاهش یابد. این امر می تواند با ابتکارات داوطلبانه به دست آید، همانطور که در دوره موند-ترنر اتفاق افتاد، یا باید توسط دولت هدایت شود. اما کلماتی که موند در سال 1927 نوشت، امروزه نیز قوی و واقعی هستند.
اختلافات کنونی همگی نشان دهنده تغییر آهسته اقتصاد از دستمزد به سود است. اگر بریتانیا می‌خواهد از تکرار اعتصاب‌هایی مانند این جلوگیری کند – و ما باید – دولت به سادگی نیازی به پرداخت حقوق بهتر به کارگران خود ندارد، اگرچه این قطعاً فوری‌ترین بخش آن است. همچنین باید یک سیاست صنعتی برای قرن بیست و یکم مبتنی بر همفکری و دموکراسی صنعتی را ابداع کند. این عبارت ممکن است نزدیک به 50 سال پیش از بین رفته باشد، اما آنچه این کشور به آن نیاز دارد یک سیاست پرداخت است.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
