ولز باید از شکست شوک ایتالیا به عنوان زنگ بیداری بسیار مورد نیاز استفاده کند | تیم اتحادیه راگبی ولز

مشاید این دقیقا همان چیزی است که راگبی ولز به آن نیاز داشت. تا زمانی که Ange Capuozzo یکی از درخشان‌ترین دویدن‌ها را در تاریخ شش ملت برای ایجاد یک تلاش در دقیقه 79 برای ادواردو پادوانی انجام داد، ولز در بازی‌ای می‌برد که مستحق شکست بود. در مقابل هواداران خود در کاردیف و جشن گرفتن نقاط عطف شخصی آلون وین جونز و دن بیگار، تیم درهم و برهم، بی خیال و از هم گسیخته بود. اما آنها برنده بودند.

وین پیواک بدون شک از عملکرد تیمش ابراز تاسف می کرد اما در نتیجه آرامش می گرفت. تیم های خوب به شکل زشتی برنده می شوند یا ضرب المثل اینطور است. و اگرچه تعداد کمی از کسانی که لکنت زبان ولز را در طول مسابقات تماشا کرده اند، استدلال می کنند که آنها تیم خوبی هستند، اما یک برد آنها را با انگلیس و اسکاتلند هم تراز می کرد.

سپس کاپوزو از راه دور جهنم را به راه انداخت، پادوانی در زیر تیرها قرار گرفت و پائولو گاربیسی با خونسردی بازیکنان اضافی را تبدیل کرد تا ولز را به اولین شکست خانگی مقابل ایتالیا وادار کند. بنابراین به جای بردهای زشت، پیواک از افتخارات قبلی صحبت کرد.

مربی با اشاره به کمپین قهرمانی ولز در سال 2021 گفت: “فکر می کنم همه از شش ملت سال گذشته و مسیری که ما پیش می رفتیم بسیار راضی بودند.” اما مشکل اینجاست. آن پیروزی، هر چند قابل ستایش بود، صرفاً یک خط گسل آسیب‌رسان را در بازی حرفه‌ای پنهان کرد که اکنون به اندازه‌ای عریض به نظر می‌رسد که Pivac را کاملاً ببلعد.

زمانی که از او خواسته شد به فهرست فزاینده‌ای از منتقدان که خواستار اخراج او شده‌اند، پاسخ دهد، گفت: «آنها حق دارند دیدگاه خود را داشته باشند. بر اساس رقابتی که در سال گذشته با تیم داشتیم و کارهایی که در سه هفته گذشته انجام دادیم، ساختن عمق و عملکرد قابل قبول در برابر حریف با کیفیت، ایتالیا یک گام به عقب است.

احتمالاً این پایین‌ترین نقطه در بیشتر دوران حرفه‌ای بازیکنان از نظر پوشیدن پیراهن ولز و افتخاری است که آنها در انجام این کار دارند. شکست در یک بازی خانگی مقابل ایتالیا در فیلمنامه نبود، بنابراین بسیار ناامیدکننده است. حاشیه های خوبی است، اما ما باید قوی بمانیم و به کاری که انجام می دهیم ایمان داشته باشیم. این گروه این کار را انجام می دهد و ما به بازیکنانی که داریم ایمان داریم.»

بی انصافی است که تقصیر را صرفاً به گردن پیواک بیندازیم. مناطق ولز در آشوب هستند. هیچ یک از باشگاه‌های ولزی در نیمه اول مسابقات قهرمانی راگبی یونایتد قرار ندارند و Ospreys بهترین جایگاه را دارد: نهم در لیگ 16. آخر هفته گذشته اسکارلتز در پرتوریا با نتیجه 57-12 مقابل بولز شکست خورد و کاردیف 40- شکست خورد. 3 به طوفان ها در کیپ تاون. اژدها از اکتبر گذشته برنده نشده است.

موضوع پیچیده تر، وضعیت متأسفانه تیم زیر 20 سال است. یک روز پس از اینکه ایتالیا اولین برد شش ملت خود را در هفت سال گذشته به دست آورد، همتایان خردسال خود ولز را با نتیجه 27 بر 20 در خلیج کووین شکست دادند. این بدان معناست که ولز برای سومین بار در شش سال گذشته در این رقابت بسیار مهم تغذیه کننده پنجم شد و با برنامه جوانان ایتالیایی چشمگیر پیشی گرفت.

با کمبود استعدادهای آماده، و باشگاه‌های در حال مبارزه که قادر به پرورش ذهنیت برنده نیستند، پیواک چاره‌ای جز حفظ ایمان به یک گروه مسن نداشته است. با وجود از دست دادن تجربه 626 تست در شروع مسابقات، پیواک از 10 بازیکن بزرگتر از 30 سال در ترکیب اصلی خود نام برد. شاید نگران‌کننده‌تر این باشد که Pivac هنوز تیمی را بدون تغییر معرفی نکرده است.

در حالی که 18 ماه تا آغاز جام جهانی در فرانسه باقی مانده است، اتحادیه راگبی ولز باید تصمیمی سریع بگیرد. آیا به پیواک می‌چسبد و به مربی‌ای اعتماد می‌کند که حداقل بین دو سال ظالمانه ظروف نقره تهیه کرده است؟ یا قبل از اینکه خیلی دیر شود، روابط خود را قطع کرده و به دنبال تعمیر اساسی است؟ راسی اراسموس تنها به 18 ماه زمان نیاز داشت تا آفریقای جنوبی را از کم‌توان به قهرمان جهان تبدیل کند. اینکه آیا ولز می‌تواند فردی در حد خود را جذب کند یا نه، بحثی جداگانه است.

ولز در ماه ژوئیه به سمت جنوب حرکت می کند تا در رتبه اول Springboks قرار بگیرد. هر دو تیم با رویکردهای مشابه به موفقیت دست یافته اند. نیمه نهایی جام جهانی 2019 آن ها 80 دقیقه راگبی فرسوده، شلوغ و رقیق بود. شاید یکی آن را زشت نامید. اما پیروزی در بازی های زشت کاری است که تیم های خوب انجام می دهند. در این شش هفته گذشته، ولز نشان داده است که چیزی جز این نیست.