کاستین و مدیسون در هدف برای پیروزی لستر مقابل برنتفورد | لیگ برتر

بحران؟ چه بحرانی؟ در نیمه اول لیگ برتر و یک چهارم نهایی رقابت های اروپایی، بازیکنان مهمی که پس از مصدومیت بازگشته بودند تا بتوانند چرخش را فعال کنند، لسترسیتی با آرامش و چند گل به یاد ماندنی اولیه تیموتی کاستین و جیمز مدیسون، برنتفورد را شکست داد. آنها حتی یک ترفند برای مقابله با تهدید ضربات ایستگاهی حریف به کار گرفتند، بنابراین جای تعجب نیست که برندان راجرز، با وجود گل دیرهنگام یوآن ویسا، در آفتاب بهاری در سوت پایان لبخند می زد.

برنتفورد در نیمه دوم، در حالی که لستر در چهل و دومین بازی فصل خود، پس از دیدار پنجشنبه لیگ اروپا به رن، خسته شده بود، در نیمه دوم تجمع کرد و شروع کرد به این باور که می توانند بدون کریستین اریکسن کنار بیایند، زمانی که ویسا از گلزنی کوتاهی کرد. لبه محوطه جریمه پنج دقیقه مانده به زمان. اما لستر که اکنون در 12 بازی خانگی تنها یک بار شکست خورده است، شایستگی مقاومت را داشت و پس از بردهای پیاپی مقابل نوریچ و برنلی، برنتفورد که 8 امتیاز با منطقه سقوط فاصله داشت، هنوز برای اطمینان از حفظ وضعیت خود باید کارهای زیادی انجام دهد.

گل های لستر تقریباً از یک نقطه اما از منابع بسیار متضاد به دست آمد. کاستانه پس از دریافت پاس کوتاه هاروی بارنز، برای سومین گل خود از زمان پیوستن به آتلانتا در سپتامبر 2020، چنان ضربه پای راست درخشانی را از بیرون گوشه سمت چپ محوطه جریمه انجام داد که با دستانش روی سر فرار کرد. ، گویی در ناباوری. در اولین شروع سال او، پس از مصدومیت از ناحیه ران، این راهی برای نشان دادن بازگشت او بود.

آن ضربه در دقیقه 20 با قدرت به گوشه بالای دروازه رفت و 13 دقیقه بعد، دیوید رایا، دروازه بان برنتفورد، توپ را از گوشه دیگر خارج کرد. مدیسون با خطای ماتیاس جنسن، خود را بلند کرد و ضربه خود را به گوشه بالای دروازه خم کرد تا سیزدهمین گل خود در این فصل در تمام رقابت ها را به ثمر برساند.

از قبل، ضربات ایستگاهی احتمالاً عاملی جذاب و بالقوه تعیین کننده در این مسابقه به نظر می رسید. هیچ تیمی به اندازه لستر در دفاع از خود مشکلی نداشته است، لستر که 20 گل از شروع مجدد دریافت کرده است، در حالی که برنتفورد 50 درصد از 32 گل خود را در لیگ برتر از این منبع به ثمر رسانده است.

بنابراین وقتی تیم میهمان اولین کرنر خود را در نیمه اول انجام داد، دیدن اینکه راجرز برنامه‌ای را ارائه کرده بود، آموزنده بود. سه مهاجم لستر بلافاصله به خط نیمه راه فرار کردند و توماس فرانک را با یک دوراهی رها کردند: چسبیدن، با دو مدافع عقب، یا چرخش، و آوردن پوشش کافی به عقب. سرمربی برنتفورد با این دومی رفت، البته تنها با سه مدافع، نه با یک نفر. به هر حال ضربه کرنر به جایی نرسید و لستر دوباره توانست نفس بکشد.

لستر این ترفند را در نیمه دوم تکرار کرد، زمانی که برنتفورد شروع به بازگشت به بازی کرده بود. کریستین نورگارد، ویتالی جانت و ریکو هنری برای نشان دادن مدیسون، کلچی ایهاناچو و بارنز بازگشتند. اتان پینوک از گوشه ی جنسن به میان جمعیتی کم رقیق، کاگلار سویانکو را بهتر کرد، اما با ضربه سر به بیرون رفت.

در این مرحله، بازی به طرز خوشایندی با فضای یک ماجرای پایان فصل منحرف شده بود. خورشید خاموش بود، تیم به نوبت حمله کرد و مسابقه به پایان رسید. ایهاناچو به سمت پاس بلند جیمز جاستین دوید، از آخرین نفر دور شد اما سپس ضربه خود را روی کاسپر اشمایکل و به بیرون تیرک زد.

در انتهای دیگر، برنتفورد راه بازگشت به بازی را احساس کرد و اشمایکل مجبور شد دو سیو درخشان انجام دهد: اول از طریق ضربه سر پونتوس یانسون، پس از وسط جناح راست کریستوفر آجر. سپس از تلاش برایان امبومو پس از مرکز ایوان تونی از همان منطقه.

راجرز واکنش نشان داد، جاستین را به دفاع چپ تغییر داد، جایی که کاستانه سرعت را احساس می کرد، و جانی ایوانز را در کنار سویونکو معرفی کرد، و دنیل آمارتی به سمت دفاع راست فشار آورد. بازگشت چنین گزینه هایی برای راجرز باید چه حس تجملی داشته باشد.