شیرهای اطلس مراکش دوباره غرش می کنند و یک ملت با آنها غرش می کنند | جام جهانی 2022

بدر سال 1984، زمانی که سعید عویتا و نوال الموتوکل با کسب طلا در المپیک لس آنجلس به مراکش بازگشتند، پادشاه حسن دوم به هر دو ورزشکار گفت که مراکش را در نقشه جهان قرار داده اند. در واقع پادشاه آنقدر به دستاوردهای آنها افتخار می کرد که توصیه کرد به همه دخترانی که در آن سال به دنیا می آمدند “نوال” نامیده شوند تا ادای احترام به 400 متر با مانع 22 ساله در آن زمان که قهرمانی برای هر ورزشکار زن شد. در مراکش و در منطقه عربی.

من در آن زمان تنها دو سال داشتم و شادی در این کشور را به خاطر ندارم و خاطره روشنی از دو سال بعد ندارم که تیم فوتبال با صعود به مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی، اولین کشور آفریقایی، تاریخ ساز شد. برای انجام این کار؛ فقط تاری از شادی و نشاط همه در وسط یک شب تابستانی.

اولین خاطره واقعی من از مراکش در جام جهانی، ناامیدی از ایالات متحده آمریکا 94 بود که در هر سه بازی گروهی شکست خوردند، و به دنبال آن ترن هوایی احساسی فرانسه چهار سال بعد، زمانی که حتی یک پیروزی 3-0 مقابل اسکاتلند برای خروج از آن کافی نبود. گروه.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

عکس: کاسپار بنسون

غمگین و حسود بودم. من به کسانی که می‌توانستند آنچه را که در سال 1986 در مکزیک رخ داده بود، به‌خوبی به یاد بیاورند و همچنین به آنچه که کامرون در ایتالیا در سال 1990 به یک چهارم نهایی رسیدند، غبطه می‌خوردم، حتی اگر از آنها حمایت می‌کردم و سعی می‌کردم از راجر معروف تقلید کنم. میلا هر بار که با همکلاسی ها یا دوستانم بازی می کردم، گل می زدم.

در سال 2004 شیرهای اطلس به فینال جام ملت‌های آفریقا رسیدند اما در برابر میزبان تونس شکست خوردند. خالد فوهامی، یکی از بازیگران کلیدی آن سفر تونس، می‌گوید: «فکر می‌کنم چیزی که همیشه نداشتیم ایمان و اعتماد به نفس بود. این دروازه بان می افزاید: «ارزش های همبستگی – همه برای یک و یکی برای همه – واقعاً مهم است. و این دقیقا همان چیزی است که ما در سال 2004 داشتیم.

در مقابل فوهامی در سمت راست خط دفاعی، مراکش جنگجوی به نام ولید رگراگی داشت. در آن زمان او متعهد شد که روزی سرمربی تیم ملی کشور شود و آنها را به جام جهانی برساند.

اما پس از آن دویدن به فینال در سال 2004 … هیچ چیز وجود نداشت. شیرهای اطلس به گربه های بی دندان تبدیل شدند و 18 سال طول کشید تا شکوه گمشده خود را پیدا کنند. و چگونه راهی برای غرش دوباره یافته اند. تنها سه ماه پیش بود که رگراگی تماس گرفت تا تیم را بر عهده بگیرد و سرنوشت خود را محقق کند. او پیش از این به همراه 26 بازیکن تیم به یک اسطوره تبدیل شده است. آن مردان احساس غرور را برای کشور به ارمغان آورده اند، احساسی که تقریباً یک دهه پیش کاملاً وجود نداشت.

فوهامی می گوید: «البته ما احساس غرور می کنیم. اما بالاتر از آن، ما در مواجهه با تیم‌هایی که از ما قوی‌تر هستند، احساس ناامنی می‌کنیم.» فوهامی، بخشی از تیمی که به راهیابی به جام جهانی 2002 نزدیک شده بود، برای هم تیمی و دوست سابق خود خوشحال است. دستاورد ولید به مدیران مراکشی و کارهایی که در چند سال اخیر انجام شده است اعتبار می بخشد. او همچنین بر این باور است که عملکرد تیم مراکش در حال باز کردن “عصر جدیدی” برای بازیکنان و مربیان در سراسر جهان است، جایی که افراد ضعیف می توانند رویای دستیابی به چیزهای بزرگ را در سر بپرورانند.

برای من سفر مراکشی در قطر باعث تجدید احساس غرور در بین مردم کشورم می شود. هنگامی که داور، فاکوندو تلو، سوت پایان را به صدا درآورد که باعث شد مراکش در مرحله یک چهارم نهایی پرتغال را شکست دهد، هشت بازیکن در زمین حضور داشتند که در مراکش بزرگ شده بودند و فوتبال خود را در آکادمی ها و باشگاه های این کشور آموختند.

این نشان داد که صحبت در مورد تفاوت بین کسانی که در خارج از کشور به دنیا آمده اند و آموزش دیده اند و کسانی که در خارج از کشور تحصیل نکرده اند، به سادگی درست نیست. بازیکنان همه مثل هم بوده اند و همگی افسانه ای بوده اند. این همچنین یک پیام قوی برای همه در پادشاهی می‌فرستد، که مهم نیست با چه موانع و مشکلاتی روبرو می‌شوید، اگر قلب و روح خود را در رویاهای خود قرار دهید، ممکن است به حقیقت بپیوندند.

و این پیام، البته، بسیار مهمتر از هر دستاورد ورزشی، از جمله یک نیمه نهایی جام جهانی است. زمانی که من برای اولین بار به عنوان یک روزنامه نگار شروع کردم، کمی بیش از 10 سال پیش، هدف من این بود که اشتیاق خود را با عموم مردم به اشتراک بگذارم تا نشان دهم که فوتبال و ورزش به طور کلی می تواند زندگی نه تنها سهامداران فعال بلکه به معنای واقعی کلمه را متحول کند. هر کس.

مواقعی بود که مجبور بودم از خودم بپرسم: «آیا این درست است؟ آیا این مربوط به نفس من و میل من به شکوفایی برای موفقیت نیست؟» و من مجبور بودم صادق باشم و اعتراف کنم که گاهی اینطور بود. در زمان های دیگر فکر می کردم که ارزشش را ندارد. اما پس از آن لحظه ای الهام بخش از راه می رسد و ایمانی را که برای اولین بار مرا به این حوزه کاری سوق داد، تجدید می کند. مردم در خیابان ها به سمت من می آمدند و تشویقم می کردند و آنچه را که نوشته بودم برایشان منطقی می گفتند و ما داستان ها و خاطرات مشترکمان را در مورد فوتبال به اشتراک می گذاشتیم.

وقتی مراکش در مرحله گروهی این جام جهانی بلژیک را شکست داد، باورهایم را می دانستم و انگیزه پشت اشتیاق فوتبالی من فقط در مورد عملکرد نبود. درباره زندگی بود. پیروزی مقابل اسپانیا و سپس پرتغال آن را ملموس تر کرد. در زندگی، شما همیشه بهترین نخواهید بود، و نه کسی خواهید بود که گزینه های زیادی دارید. اما باید خود را با هر موقعیتی تطبیق دهید و از هر وسیله عادلانه و تلاش و فداکاری بسیار زیاد برای رسیدن به آن استفاده کنید. شیرهای اطلس دقیقاً این کار را انجام داده اند و به دنیا، از جمله خودشان، نشان دادند که ایمان و باور نقطه شروع هر سفر است و با سخت کوشی روی آن، ممکن است وحشیانه ترین رویاهای خود را محقق کنید.

مراکش دوباره به نقشه جهان بازگشته است و 38 سال پس از دستاوردهای اویتا و موتوکل، 26 شیرها و تیم مدیریتی آنها منبع الهام بسیاری از نسل های آینده شده اند، هر اتفاقی که در چند روز آینده بیفتد.

امین الامری یک روزنامه نگار ورزشی است که برای روزنامه لو متین در مراکش کار می کند