“تو از آن عبور نمی کنی”: روانشناسان درباره غم کودکی شاهزاده هری | شاهزاده هری

“Wوقتی مادرم فوت کرد، ما دو کلاه برای سر گذاشتن داشتیم.” یکی از آنها دو پسر غمگین بود که می خواستند به خاطر از دست دادن مادرمان گریه کنند، اندوهگین شوند و این غم را پردازش کنند. و دو کلاه سلطنتی بود – هیچ احساسی نشان نده، بیرون برو و با مردم ملاقات کن، دستشان را بفشار.»

مرگ دایانا، پرنسس ولز، که در سال 1997 در یک تصادف رانندگی در پاریس کشته شد، بر فیلم مستند شش قسمتی نتفلیکس هری و مگان رخ می دهد. در قسمت اول، هری 12 ساله و برادر بزرگترش، شاهزاده ویلیام، ادای احترام به گل ها را تحسین می کنند و در روز قبل از تشییع جنازه مادرشان به عزاداران گریان سلام می کنند.

“بریتانیا به معنای واقعی کلمه من و ویلیام را به عنوان فرزندان خود غرق کرد. هری گفت: انتظار دیدن خودم و ویلیام در خارج از خانه برای ما دو نفر واقعاً سخت بود.

دکتر لیندا بلر، روانشناس بالینی، به یاد می آورد که فیلم دو شاهزاده جوان را که در مراسم تشییع جنازه پشت تابوت مادرشان راهپیمایی می کردند، تماشا می کرد. “همه ما می خواستیم آنها را در آغوش بگیریم، نه؟” او گفت. در آن زمان، من چیزی جز عمیق‌ترین تحسین برای توانایی آنها در پوشیدن آن «دو کلاه» نداشتم، و فقط دعا می‌کنم کسی را داشته باشند که در مورد آن صحبت کنند.»

او بر اهمیت صحبت با کودکانی که از سوگ رنج می برند تاکید کرد. «اول از همه می‌گویم که شما از آن عبور نمی‌کنید، بلکه از آن عبور می‌کنید. و بستگی به این دارد که چگونه شما را تشویق به مذاکره با احساسات خود کنید. بنابراین این چه کسی است که جا مانده است و توجه و زمانی که به شما می دهند می تواند تفاوت را ایجاد کند.»

در آن سن، کودکان آشکارا می‌دانند که مرگ امری همیشگی است، و اغلب این ترس وجود دارد که “چه کسی را از دست خواهم داد یا قرار است بمیرم؟” – چون فکر مرگ به چهره آنها کشیده شده است. و بنابراین زمان صحبت در مورد آن واقعاً مهم است، اما به روش خود در مورد آن صحبت کنید.

در مستند هری 38 ساله گفت که پس از مرگ مادرش از حمایت مناسبی برخوردار نشد. من سعی می‌کردم تمام تجربه پسر جوانی را که بدون حمایت یا کمک یا راهنمایی با از دست دادن مادرش کنار بیاید، متعادل کنم. درست به نظر نمی رسید، منصفانه به نظر نمی رسید.» او گفت.

هری در سال‌های اخیر به صراحت درباره مشکلات روانی و تأثیر مرگ مادرش صحبت کرده است. او گفت که درمان را در سن 28 سالگی پس از احساس “در آستانه مشت زدن به کسی” آغاز کرد. سال گذشته، او به دنبال یک برنامه تروما درمانی ویژه به نام EMDR (حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکت چشم) برای درمان اضطراب حل نشده ناشی از اندوه خود بود.

آنالیسا باربیری، مقاله نویس مشاوره آبان نیوز، که با کارشناسان تروما مصاحبه کرده است، می گوید: «وقتی چیزی آسیب زا است، مانند یک حافظه عادی در مغز فرو نمی رود. و بنابراین می توان آن را دوباره پخش کرد زیرا شما در تلاش برای درک آن هستید. بنابراین، اگر کسی سوگوار شده باشد و کاملاً آسیب زا باشد، همانطور که تصور می‌کنم اگر ۱۲ ساله باشید و مادرتان در یک تصادف رانندگی کشته شود، ممکن است کاملاً در آنجا گیر کنید، مگر اینکه کسی به شما کمک کند تا از آن خلاص شوید. گفت.

“اگر برای من می نوشتید اما من نمی دانستم که او بود، فکر می کنم واقعا نگران می شدم که او پسر بچه ای است که در 12 سالگی گیر کرده است و نمی تواند مادرش را نجات دهد، زیرا همانطور که گفتم، فکر می کنم ضربه روحی به شما وارد می شود. او افزود، شما همانجا برگشتید.

لتیزیا پرنا، روان درمانگر و مدیر خدمات موسسه خیریه وینستون برای سوگ کودکی، گفت که جای تعجب نیست که هری همچنان به موضوع از دست دادن خود باز می گردد.

او گفت: «به ویژه برای کودکان خردسال، جای تعجب نیست که غم و اندوه در جنبه های مختلف زندگی آنها به اوج می رسد. بنابراین ما به زمانی فکر می کنیم که هری و مگان با هم ازدواج کردند، مطمئنم هری به مادرش فکر می کرد، مامان آنجا نبود، مامان باید آنجا می بود. تولد فرزندانش، مادر باید آنجا می بود – این مفهوم که “این مادربزرگ توست، اما تو هرگز او را نخواهی دید” در حال حاضر برای او بسیار زنده است.”

اما پرنا اضافه کرد که صداقت هری می تواند به دیگران کمک کند. «فکر می‌کنم این‌ها تکه‌هایی از هری هستند که به نوعی بیشتر دوستشان داشته‌ام، زیرا عملاً چیزی که او به همه ما گفته این است: «فراموش نکن. از بین نمی رود. زمان زخم را التیام نمی‌بخشد، زخم آنجاست.» او گفت.

و من فکر می کنم که این شناختی است که بسیاری از افراد غمگین به آن نیاز داشته اند. این که اشکالی ندارد، علیرغم اینکه اکنون هر چند سال برای هری می گذرد، او هنوز عزادار است، او هنوز به نوعی کودک داغدار است. او هنوز یک مرد داغدار است و آن زخم و آن درد از بین نمی رود.»