خوش بینی تروور نوح نسخه او را از «نمایش روزانه» متمایز کرد

در واقع، یک پیش‌فرض اغلب فقط بهانه‌ای برای نشان دادن ژیمناستیک کلامی برای او به نظر می‌رسد، خواه اشاره به شباهت بین شیوه‌های صحبت نلسون ماندلا و باراک اوباما باشد یا نشان دادن اینکه برای رئیس‌جمهور شدن به صدای عجیبی نیاز دارید. برداشت ها). حتی شوخی مورد علاقه من نوح، در مورد اینکه چگونه موسیقی تله مانند یک کودک نوپا در حال شکایت به نظر می رسد (از آهنگ ویژه او “پسر پاتریشیا”)، یک نمایش جذاب است که صداهای معمولی انسان را به نوعی موسیقی تبدیل می کند.

زیبایی‌شناسی استندآپ نوح نیز ظریف‌تر و خشن‌تر از خط‌های پانچ او در برنامه‌های تاک شو است. او در یک شوخی از ویژه اخیرش که شخصیت ویل اسمیت در «روز استقلال» را با سیلی او در اسکار مقایسه می‌کند، چنان لمس سبکی از خود نشان می‌دهد که ممکن است بازیگر حتی متوجه ضربه‌اش هم نشده باشد. (در واقع، اسمیت یکی از اولین مصاحبه‌هایش را پس از جوایز با نوح انجام داد، یک کودتای رزرو کردن.) صدای او شوخ طبعی است که دوران قبل را به یاد می‌آورد. من شوکه نمی شوم اگر ببینم او یک نویسنده طنز معمولی برای نیویورکر می شود.

نوح در «نمایش روزانه» زمانی که شروع به صحبت کردن بیشتر از سرآستین کرد، گام برداشت. بخش‌هایی که به‌صورت آنلاین منتشر می‌شد، و در آن‌ها او کارهای جمعی را در خلال استراحت‌های تبلیغاتی انجام می‌داد، اغلب مونولوگ‌های طولانی بود که در استعاره‌ها به اوج می‌رسید. آنها هدیه او را برای تفکر با صدای بلند و در زمان واقعی به نمایش گذاشتند. چیزی که آنها ندارند اشتهای بی رحمانه برای خنده های شکمی یا برنده شدن در بحث است. کمبود آن گرسنگی نیز بخشی از میراث او در «نمایش روزانه» است.

در «کاش می‌کردی»، وقتی در مورد اینکه چرا مردم در طول همه‌گیری این همه عصبانی بودند صحبت می‌کند، حسی از خلق و خوی او به دست می‌آید. تئوری او این نیست که آمریکایی ها به طرز ناامیدکننده ای تقسیم شده اند، بلکه این است که ما ترسیده ایم. او با تأکید بر آخرین کلمه در حجم و زمان‌بندی خود، گفت: «به‌عنوان انسان، از دانستن اینکه چقدر زندگی نامطمئن است، بسیار راحت می‌شویم.»

این فقط یک تفکر وجودی تر از آن چیزی نیست که معمولاً در یک برنامه گفتگو بیان می شود. از نظر وجودی برای نوع خاصی از تاک شوها کشنده است. زیرا هر چقدر هم که درست باشد، و درست است، کار مفسر روزانه رویدادهای سیاسی بسیار آسان‌تر است، اگر او حداقل توهم داشتن یک برداشت مطمئن و آمرانه را حفظ کند. هملت هرگز نمی‌توانست میزبان «نمایش روزانه» باشد.

نوح به طرز شگفت انگیزی در ظاهر با اعتماد به نفس و مطمئن خوب است، که او را در این کار طبیعی کرد. اما استعداد می تواند مانع خودش باشد. آنچه در آن استعداد دارید لزوماً کاری نیست که باید انجام دهید. با تماشای استندآپ او، و به خصوص خواندن خاطرات عالی او، “Born a Crime”، احساس می کنید که او در لحظه هایی که نمی داند راحت تر است.