چرا بسیاری از مردم در بحبوحه بحران هزینه زندگی در بریتانیا نیروی کار را ترک می کنند؟ | ریچارد پارتینگتون

اساتفاق عجیبی در بازار کار بریتانیا در جریان است. حتی در شرایطی که بیکاری به پایین‌ترین سطح خود از اواسط دهه 1970 رسیده است و کسب‌وکارها در سراسر کشور برای استخدام نیروی کافی برای ایفای نقش‌ها تلاش می‌کنند، تعداد فزاینده‌ای در حال ترک نیروی کار هستند.

افزایش بی‌تحرکی اقتصادی – زمانی که بزرگسالان در سن کار نه در کار هستند و نه به دنبال شغلی هستند – یکی از بزرگترین چالش‌های پیش روی اقتصاد است زیرا کشور با تهدیدات دوگانه تورم افسارگسیخته و رشد اقتصادی ضعیف‌تر دست و پنجه نرم می‌کند. هر دو تحت تأثیر از دست دادن بیش از 600000 “کارگر مفقود” از زمان همه گیری کووید هستند.

به گفته کارشناسان موسسه مطالعات اشتغال، در جدیدترین آمار رسمی دفتر آمار ملی، تعداد افرادی که کار را به دلیل بیکاری ترک می کنند، برای اولین بار در تاریخ کمتر از یک چهارم میلیون نفر بوده است. بیش از دو برابر تعداد افرادی که کار را به دلیل عدم فعالیت اقتصادی رها کرده اند، یعنی نه تنها کار نمی کنند، بلکه به دنبال کار هم نیستند.

بیش از 9 میلیون نفر بین 16 تا 64 سال اکنون به طور کلی خارج از بازار کار هستند، گروهی متشکل از دانش آموزان، کسانی که شرایط سلامتی طولانی مدت دارند، بازنشستگان پیش از موعد و مراقب کودکان خردسال یا بستگان مسن.

هیچ اقتصاد پیشرفته دیگری نتوانسته است اشتغال را به سطح قبل از همه‌گیری بازگرداند، زیرا بریتانیا یک کشور پرت بین‌المللی است. این روندی است که اقتصاددانان برجسته را متحیر کرده است. این یک معما است زیرا، در اصل، با ارائه دستمزدهای بالاتر – در کنار بدترین ضربه به استانداردهای زندگی از اواسط قرن گذشته – که باید افراد بیشتری را به بازار کار بازگرداند.

به زبان ساده، اگر مردم کار نمی کنند، چگونه می توانند با هزینه های اضطراری زندگی کنار بیایند؟

در جستجوی برخی پاسخ ها، دولت تحقیقی را آغاز کرده است، در حالی که اقتصاددانان سراسر جهان در حال بررسی این سوال هستند. رهبران کسب‌وکار می‌ترسند که ریشی سوناک تا کنون نتوانسته است شدت وضعیت را درک کند.

اقتصاددانان ترکیبی از دلایل را پشت این روند می بینند که عوامل مثبت و منفی باعث می شود مردم از بازار کار خارج شوند. اگر شرایطشان اجازه می داد، خیلی ها خوشحال می شوند. برای دیگران، کار یک کلمه چهار حرفی است که ترجیح می دهند فراموش کنند.

یکی از محرک‌های اصلی که توسط اقتصاددانان شناسایی می‌شود، تزلزل خدمات عمومی بریتانیا است. لیست های انتظار طولانی NHS، حمایت ناکافی از افراد دارای شرایط بهداشتی و ناتوانی، و همچنین کووید طولانی، اغلب ذکر می شود. فقدان مراقبت از کودک و حمایت مقرون به صرفه برای بستگان سالخورده، یا ناسازگاری کارفرمایان از ارائه کار منعطف، از دیگر شکایات مکرر است.

این گروه هستند که بیشترین افزایش را از زمان همه‌گیری کروناویروس داشته‌اند و به سطوح بی‌سابقه رسیده‌اند و بیش از 2.5 میلیون بزرگسال در سن کار اکنون به مدت طولانی بیمار هستند. به گفته اندی هالدن، اقتصاددان ارشد سابق بانک مرکزی انگلستان، برای اولین بار از زمان انقلاب صنعتی، دستاوردهای بهداشتی که به رشد نیروی کار کمک می کند، معکوس شده است. بخشی از این امر ناشی از فرسایش مداوم خدمات عمومی پس از 12 سال دولت محافظه‌کار است. این روندی است که دگم محافظه‌کاران را مبنی بر اینکه کاهش دولت همیشه برای اقتصاد مثبت است، به‌عنوان فانتزی آشکار کرده است.

از سوی دیگر، رونق بازنشستگی پیش از موعد می تواند نشان دهد که تعداد فزاینده ای از افراد بالای 50 سال از نظر مالی به اندازه کافی برای ترک کار احساس امنیت می کنند. پس از سال ها رشد سریع قیمت مسکن، برای کسانی که به اندازه کافی خوش شانس هستند وام مسکن را پرداخت کرده اند، ترک رقابت موش کاملا منطقی است.

نظرسنجی‌های ONS نشان می‌دهد که بیشتر افراد 50 تا 65 ساله که از زمان همه‌گیری کار را ترک کرده‌اند، مالک خانه‌های خود هستند و به احتمال زیاد بدون بدهی هستند. مکان‌هایی که بی‌تحرکی اقتصادی در آن‌ها بیشتر شده است، معمولاً ثروتمندتر هستند. بزرگترین جهش بریتانیا از پایان سال 2019 در چیچستر در غرب ساسکس و پس از آن بخش‌هایی از دوون و ساری بوده است. با این حال، افزایش در مکان هایی مانند پرستون و منسفیلد نیز زیاد بوده است – مناطقی با جمعیتی مشابه سالخورده اما کمتر مرفه.

ممکن است ارزیابی مجدد زندگی کاری ما از زمان شوک همه‌گیری کووید صورت گرفته باشد. ONS گفت که افراد نزدیک به 50 سال احتمال بیشتری دارد که از بازنشستگی پیش از موعد خود به سر کار بازگردند. با این حال، ترجیح برای ساعات کاری انعطاف‌پذیرتر، دستمزد خوب و توانایی کار از خانه وجود دارد.

برخی از مفسران معتقدند رفاه در این مورد نقش داشته است، با تاکید بر این که بیش از 5.2 میلیون نفر از مزایای بیکاری برخوردار می شوند. پیشنهاد واضح این است که زندگی بدون پرداخت به کار ترجیح داده شده است، و کاهش مزایا یا محدود کردن واجد شرایط بودن می‌تواند کمبود کارگر در بریتانیا را برطرف کند.

با این حال، این رقم نادیده گرفته می شود که حدود 3.3 میلیون نفر از این مدعیان تحت رژیم اعتبار جهانی یا از مزایای ناتوانی برخوردار بودند یا “بدون نیاز به کار” داشتند. این بدان معناست که آنها به دلیل ناتوانی، مسئولیت های مراقبتی یا بالاتر از سن بازنشستگی دولتی از یافتن کار معاف هستند.

همچنین بر این فرض استوار است که کمتر از 400 پوند در ماه برای یک فرد بالغ مجرد بالای 25 سال به نوعی کافی است تا میلیون‌ها نفر را از کار خارج کند. این رقم نزدیک به 10 درصد از میانگین دستمزد است که آن را به یکی از کمترین مزایای بیکاری در میان کشورهای ثروتمند تبدیل می کند.

حتی پس از اینکه دولت اعلام کرد که سودها را با نرخ تورم از آوریل افزایش خواهد داد – با افزایش بیش از 10٪ – نرخ پایه همچنان در پایین ترین سطح خود در مدت 40 سال باقی خواهد ماند. به گفته بنیاد جوزف راونتری، موسسه خیریه ای که برای حل فقر بریتانیا کار می کند، این “به سختی سطح فقر را برای برخی از بزرگسالان پاک می کند”.

آنچه واضح است این است که غیبت کارگران مشکل بزرگی برای انگلستان است. در دهه منتهی به همه‌گیری کووید، اقتصاد از افزایش مشارکت نیروی کار که زیربنای رشد بود، در زمانی که افزایش بهره‌وری یکسان شده بود، سود برد. اکنون، بدون رشد نیروی کار، یا بهبود کافی در بهره‌وری، بریتانیا در چرخه رشد پایین گیر کرده است.

برای فرار از این وضعیت، کارفرمایان باید کارهای بیشتری را برای بازگرداندن افراد به کار انجام دهند – از طریق دستمزد بالاتر و شرایط کاری انعطاف‌پذیر و بهتر. دولت همچنین باید با سرمایه گذاری بیشتر در آموزش، حمایت از اشتغال، و بهبود خدمات عمومی نقش ایفا کند تا مردم بتوانند برای کار حمایت شوند. عدم اقدام، کشور را به دام رشد فعلی محکوم خواهد کرد.