آمریکا در جام جهانی چه کمبودی داشت؟ هوش فوتبالی | ایالات متحده آمریکا

در حالی که بازیکنانش پس از حضور تمام وقت در استادیوم بین المللی خلیفه، رویای جام جهانی تکه تکه شده بودند، به زمین افتادند، گرگ برهالتر، سرمربی ایالات متحده، در حالی که دفترچه مولسکین خود را به صدا درآورد، به زمین آمد. همانطور که او در میان جمعیت حرکت می کرد – بازویش را دور تیم وه که گریه می کرد، تسلی دادن به کریستین پولیسیچ، تشویق هواداران آمریکایی – دفترچه یادداشت در کنار او ماند و ظاهراً به عنوان نمادی از وظیفه ای که ایالات متحده در پیش دارد، بالا نگه داشت. آنها در جام جهانی 2026 خانگی خود بیش از این پیشرفت خواهند کرد. سرمربی آماده بازگشت به کار در همان لحظه شکست پیامی قوی می فرستد، اما در حقیقت کاستی های فنی و تاکتیکی در طول شکست ایالات متحده در برابر یک لباس ظالم هلندی نشان می دهد که قبل از سقوط تیم برهالتر در دوحه به کار بیشتری نیاز بود. چیزی که این تیم در طول جام جهانی بیش از همه از دست داده است، هوش پایه فوتبال است، نوعی هوشمندی که هلندی ها در بیل به نمایش گذاشتند. مانند گیو رینا، مولسکین برهالتر خیلی دیر در قطر ظاهر شد.

خروج از مرحله یک هشتم نهایی برای ایالات متحده یک امتیاز به نظر می رسد، و البته هیچ اهانتی وجود ندارد که به یکی از کشورهای بزرگ فوتبال جهان سقوط کنیم. آمريكا از اينكه خود را در ميان 16 تيم برتر جهان قرار دهد، احساس رضايت مي كند. و غیره اما کلیشه ها و بیان آیینی غرور نمی تواند پنهان کند که نحوه خروج ایالات متحده از اینجا بسیار ناامید کننده بود. کشوری با وسعت، ثروت، و جاه طلبی آمریکا – و البته کشوری که در آن فوتبال یک ورزش مشارکتی همیشه محبوب است – باید آرزوی بیشتری در جام جهانی داشته باشد.

برهالتر هنگام مصاحبه در زمین بعد از تمام وقت گفت: “کنترل این یک مشکل است.” ما امروز کوتاه آمدیم، اما نه به خاطر کم تلاشی.» شاید تلاش کم نبوده باشد، اما بسیاری از ویژگی‌های ضروری دیگر برای موفقیت فوتبال عبارت بودند از: تعهد بیرون از توپ، حالت دفاعی، بی‌رحمی در مقابل دروازه. علی‌رغم دقت تمام کردن حریف، ایالات متحده با لحظات درخشش فردی، ویژگی‌های فن‌آوری یا سایر اعمال مداخله نیمه الهی فوتبالی خنثی نشد. در عوض مرگ آنها تقریباً به طور کامل به خودی خود تحمیل شده بود. شکست های ایالات متحده در دفاع و حمله، حوزه های اساسی صلاحیت فنی اصلی بود. واقعاً این تیمی بود که بدترین های خود را برای آخر حفظ کرد.

با ورود به مرحله یک هشتم نهایی، چهار تیم دفاعی آمریکا – منطقه‌ای که بسیاری در آستانه جام جهانی آن را نقطه ضعف می‌دانستند – به‌طور قابل‌توجهی انعطاف‌پذیر بود، خط مقدم ستاره‌های انگلیس را از بین برد و ایران را در بازی آخر گروهی حفظ کرد. و دریافت تنها یک گل (نتیجه ضربه کشاورزی واکر زیمرمن به گرت بیل در افتتاحیه مسابقات آنها مقابل ولز). داستان اینجا یک واژگونی دلخراش بود. هر سه گل هلند ناشی از ناکامی در ردیابی و بستن بازیکنان بود، یک شکست در مطبوعات Berhalter. علیرغم قدرت و نیروی پیشروی آشکارشان، بازیکنان پهناور ایالات متحده اغلب زمانی که هلندی ها توپ را در اختیار داشتند، خاموش می شدند. تمام غارتگری‌های دنیا مهم نخواهند بود اگر در دفاع جابجا شوید و به مهاجمان حریف اجازه دهید بدون رقیب با توپ‌ها وارد محوطه جریمه شوند. ناکامی آنتونی رابینسون در علامت زدن به دنزل دامفریس برای گل سوم – باز گذاشتن هلندی کاملاً در پست دور با زمان کافی قبل از اینکه مت ترنر را با شلیک گلوله از کنار مت ترنر بگذراند تا نامه تشکری را برای رابینسون در آدرس خانه اش بنویسد و پست کند – بسیار مهم بود. ضعیف، منعکس کننده اعصاب یا عدم تناسب اندام نیست، بلکه نوعی بی شعوری است. سایر لغزش‌ها نیز از ویژگی‌های مشابهی برخوردار بودند: واگذاری درست قبل از نیمه – منطقه خطر متعارف فوتبال – شکست تمرکز و مدیریت بازی است.

در انتهای دیگر زمین، با وجود بازهای ایجاد شده توسط Weah، Pulisic و Sergiño Dest، اوضاع به سختی بهتر بود. برهالتر که ابتدا با جاش سارجنت، سپس حاجی رایت، و سپس سارجنت به عنوان مهاجم اصلی خود در مرحله گروهی دست و پنجه نرم کرد، در اینجا خسوس فریرا را ترجیح داد، اما مهاجم اف سی دالاس برای گرفتن توپ با مشکل مواجه شد. پولیسیچ از فرصت طلایی که در دقیقه سوم رد کرد، غمگین خواهد شد، اما نماد واقعی تلاش آمریکا در مقابل دروازه رایت بود، که در حالی که ایالات متحده در تعقیب بازی بود دیر به میدان آمد، اولین لمس وحشتناکی را به خود اختصاص داد که او روی دروازه کاملا واضح بود. در حالی که تنها دروازه بان هلندی آندریس نوپرت را شکست داد، سپس چند دقیقه بعد به طور تصادفی به گل رسید، توپ از پشت پاشنه او از روی یک سانتر کوتاه و سپس روی سر نوپرت حلقه زد. تصویری از یک مهاجم آمریکایی که در حالی که باید گلزنی می‌کرد و سپس گلزنی می‌کرد در حالی که قصد نداشت خلاصه‌ای ناراحت‌کننده از مشکلات USMNT مقابل دروازه در این جام جهانی ارائه دهد، فرصتی را از دست داد. در حقیقت هیچ یک از رایت، سارجنت یا فریرا در قطر متقاعد نشدند، و در مقابل برهالتر هلندی از آزاد کردن رینا، یکی از حرکات وحشی واقعی او از روی نیمکت، تا زمانی که خیلی دیر شده بود، خودداری کردند.

در نهایت این مسابقه، مانند جام جهانی ایالات متحده به طور کلی، با کمبود تعریف شد: فقدان کیفیت در خط حمله، و عدم کاربرد در دفاع. برای USMNT این یک تورنمنت از نیمه‌های خوب بوده است که بلافاصله پس از آن نیمه‌های بد، مالکیت مناسب و تمام کردن بی‌پرده – یک تخم مرغ واقعی. به استثنای احتمالی رویارویی با انگلیس، این تیم در هیچ نقطه‌ای نشان نداده است که بتواند واقعاً یک مسابقه را از ابتدا تا انتها کنترل کند. ایران می‌توانست و احتمالاً باید در نیمه دوم بازی آخر گروه به گل می‌رسید، امتیاز دیرهنگام به تیم متوسط ​​ولزی یک گل به خودی عملی بود و تمام درخشش اولیه آمریکا در مالکیت توپ مقابل هلندی‌ها بی نتیجه بود. USMNT اکنون به طور کامل شکست سال 2017 را جبران کرده است، و حتی اگر این تیم هنوز کاملاً آن حس «هویت» را که برهالتر ادعا می‌کرد پس از تمام وقت مقابل هلندی‌ها انجام می‌دهند، ندارند، حداقل یک طرح کلی واضح از چه کسی وجود دارد. مهمترین بازیکنان آنها عبارتند از: تایلر آدامز، پولیسیچ و وه. هیچ کمبودی در ستارگان برتر وجود نداشته است، بازیکنانی برای الهام بخشیدن به خوش‌بینی واقعی در حالی که تیم به سوی سال 2026 حرکت می‌کند. یونس موسه یک سری از کلاس ایبریایی را به خط هافبک می‌آورد و به این تیم اجازه می‌دهد تا به سبکی بازی کند که بسیار با فرهنگ‌تر از آنچه بود، بازی کند. وینتاژهای قبلی USMNT. اگرچه دست و رابینسون در دور یک شانزدهم ناامیدکننده بودند، اما هر دوی آنها، هیجانی پرشور را به حملات آمریکا در پایین جناحین آورده اند. و تیم ریم در قسمت عقب به طرز ناخوشایندی ترکیب شده است، هر چند مشخص نیست که آیا این کهنه‌کار کهنه‌کار فولام می‌تواند تا سال 2026 ادامه یابد، یعنی زمانی که او در آستانه 40 سالگی خواهد بود یا خیر.

بدون شک روایت رسمی این تورنمنت در مورد امید، قدم های کودک، پیشرفت در داخل و خارج از زمین، و همه چیزهایی است که در سال 2026 باید منتظر آن باشیم. بلافاصله پس از مسابقه، آدامز ابراز امیدواری کرد که تیم ایالات متحده “به طرفداران چیزی هستند که در مورد حرکت رو به جلو هیجان زده شوند، و افزود: “ما هنوز آنجا نیستیم، اما نزدیک هستیم.” اما آیا آنها هستند؟ از جوانی این تیم بسیار ساخته شده است – همانطور که مفسران فاکس بی وقفه به بینندگان آمریکایی در طول مسابقه یادآوری می کردند، ایالات متحده دومین تیم جوان در جام جهانی را دارد – اما این بازیکنان کودک نیستند. آنها حرفه ای بالغ هستند: پولیسیچ 24 ساله، رابینسون 25 ساله، ترنر 28 ساله، آدامز 23 ساله است.

همانطور که آرسن ونگر یک بار در مورد مهاجم جوان و آینده دار خود امانوئل آدبایور گفت: “در 23 سالگی، زمان بازی فرا رسیده است.” علیرغم نمایش شجاعانه ایالات متحده در قطر، این موضوع قابل بحث است که آیا نسل به اصطلاح طلایی استعداد یا ثبات لازم را دارد تا مجموعه ای از اجراها را که آنها را در جام جهانی فراتر از اینها ببرد، داشته باشد. از یک طرف، این یک تیم در حال توسعه با فضای باز برای پیشرفت است. از سوی دیگر، گلزنی و دفاع دو بخش نسبتاً مهم ورزش هستند. اگر USMNT اکنون نتواند آن را جمع کند، آیا هرگز؟