عشق جدید ما با دفتر گامی به سوی فلسفه کار بهتر است | ویل هاتون

Oرابطه عاشقانه شما با کار از خانه، که در طول قرنطینه‌های کووید توسط آغوش اغلب بی‌نشاط زوم آغاز شد، به شدت در حال سرد شدن است. رفت و آمد روزانه در حال تبدیل شدن به مد است، به خصوص اگر جوان هستید. بسیاری از افراد این جایگزین را به عنوان تنها، منزوی، حواس پرتی، تهدید کننده سلامت روان، آلودگی فضای خانه تجربه می کنند. گرم نگه داشتن گران است – و شما اغلب آخرین نفری هستید که متوجه می شوید در بین همکارانتان چه می گذرد.

به هر حال، محل کار، جایی است که شما دوستان پیدا می کنید و گاهی اوقات با شرکای زندگی ملاقات می کنید، و همچنین تمام آن دانش ضمنی را می آموزید که برای انجام خوب کارتان و ساختن شغلتان ضروری است. ما انسان ها حیواناتی اجتماعی هستیم و ایجاد زندگی کاری به طور دائم جدا از دیگران، همیشه خلاف غلات بود.

ارقام حمل و نقل برای لندن (TfL) آنچه را که قبلاً از TikTok می‌دانیم تأیید می‌کند، جایی که اشتراک‌گذاری نکات برجسته محل کار در میان Gen Zers یکی از میم‌های ویروسی جدید است. بودن در محل کار با افراد دیگر سرگرم کننده و با طراوت است. پنجشنبه گذشته با 3.64 میلیون سفر، بالاترین میزان استفاده از مترو لندن از زمان شروع همه گیری بود. استفاده از لوله از 45 درصد در ژانویه به بین 75 تا 80 درصد سطوح قبل از همه‌گیری افزایش یافته است – در حالی که اتوبوس‌ها حتی محبوب‌تر هستند. TfL می گوید سطح مسافران در برخی از مسیرهای اتوبوس در خارج از لندن به سطح قبل از همه گیری بازگشته است.

نشانه ها این است که این جوانان هستند که برای ورود دوباره به دنیای نه تا پنج ساله آماده هستند. دوچرخه سواری در روزهای هفته در لندن 25 درصد نسبت به سطوح قبل از همه گیری افزایش یافته است – دوچرخه سواری مسافرتی عمدتاً توسط جوانان و میانسالان اولیه انجام می شود. TfL می‌گوید یکی دیگر از مشکلاتی که در باد وجود دارد این است که یک سوم تمام سفرها در حال حاضر توسط دستگاه‌های تلفن همراه بدون تماس پرداخت می‌شود که به احتمال زیاد مجدداً توسط جوانان استفاده می‌شود – بالاتر از سطوح قبل از همه‌گیری. بر اساس روند فعلی، تا تابستان آینده یا اوایل پاییز، ترافیک کلی مسافران لندن بسیار نزدیک یا بالاتر از سطح قبل از همه‌گیری خواهد بود. این روند مشابه در سراسر کشور است.

داستان‌های فراوانی درباره جابجایی شغل توسط جوانان وجود دارد، نه به این دلیل که می‌خواهند از خانه کار کنند، بلکه به این دلیل که می‌خواهند در محل‌های کاری پرجمعیت کارکنان دیگر کار کنند. این بهتر از تاریکی فزاینده تردد روزانه از اتاق خواب خود به میز آشپزخانه و داشتن یک زندگی آنلاین استریل، منبع اصلی افسردگی در طول قرنطینه های کووید است. تعدادی از افرادی که من می شناسم عمدتاً به همین دلیل شغل خود را تغییر داده اند. دیگرانی که مجبور به کار در خانه هستند، این کار را در محیط های کاری جمعی انجام می دهند، فقط برای اینکه به طور منظم از خانه یا آپارتمان خود بیرون بیایند و قهوه بنوشند. این پیام توسط کارفرمایان شروع شده است. Consultants Timewise هفته گذشته در فهرست سالانه مشاغل انعطاف پذیر خود برای سال 2022 گزارش داد که تنها 12 درصد از 6 میلیون آگهی شغلی که در نیمه اول سال مورد تجزیه و تحلیل قرار داده اند، امکان نوعی کار ترکیبی را فراهم می کند.

این نباید تعجب آور باشد. وسواس کمتری نسبت به حضورگرایی است که کارفرمایان را وادار می کند که بخواهند کارکنان خود را به صورت فیزیکی در محل کار ببینند و بیشتر اهمیت دانش ضمنی را درک می کنند و بیشتر کارها توسط تیم ها انجام می شود تا افراد. تیم‌ها با زمان زیاد و هدف مشترک بهترین عملکرد را دارند – همه اینها با حضور همزمان در یک محل کار فیزیکی یکسان است. سعی کنید یک تیم عالی بسازید که تداوم آن برای همیشه توسط اعضایی که از راه دور کار می کنند به چالش کشیده شود. می توان آن را انجام داد، اما آسان نیست.

اما کارفرمایانی مانند رئیس جدید توییتر، ایلان ماسک، که اصرار داشت نیروی کارش از دوشنبه تا جمعه سر کار بیایند، تنها تا حدی درست می گویند. زیرا در کنار این میل به کار فراتر از خانه، تقاضای زیادی وجود دارد که از قرنطینه آموخته شده است، برای توانایی بیشتر برای تغییر مکان و زمان کار. مراقب باشید – محل کار در جریان است. همانطور که Timewise نیز گزارش می دهد، از هر 10 کارگر 9 نفر می خواهند ساعات کاری خود را تغییر دهند، اما فقط نیمی از آنها قادر به انجام این کار هستند. مانند همیشه در بریتانیای معاصر، سایه طولانی نابرابری وجود دارد. این کسانی هستند که مهارت های بیشتری دارند و می توانند از درک مشترک جدید استفاده کنند که برخی از کارها در هر هفته را می توان به طور مؤثر از خانه انجام داد و در عین حال تعداد کمی از آنها می خواهند تمام وقت در خانه کار کنند.

آنچه در حال ظهور است طبقه جدیدی از کارگران ممتاز در بخش‌های ممتاز – امور مالی، خدمات تجاری، مشاوره، دانشگاه، بخش‌هایی از رسانه‌ها – است که می‌توانند در بخشی از هفته از خانه کار کنند و جمعه و دوشنبه به ویژه برای ایجاد یک دوره طولانی مورد پسند قرار می‌گیرند. تعطیلات آخر هفته.

دیگرانی که در اقتصاد بنیادی کار می کنند – مغازه ها، بیمارستان ها، کافه ها، پمپ بنزین ها – که در آن حضور همراه با قلمرو است، ترکیب کمتری دارند، همانطور که افراد غیر ماهر با کار پاره وقت کم دستمزد و انعطاف پذیری که به آنها تحمیل شده است – ساعات کمتری نسبت به آنها دارند. می خواهید اما با کمی انعطاف در مورد زمان کار با آنها.

به کجا ختم خواهد شد؟ محل کار و اداره نه در شرف مرگ هستند و نه آخرین مراسمی که باید در رفت و آمد انجام شود – برخی از ادعاهای وحشیانه‌تر که در طول قرنطینه مطرح شد. حدس من این است که هنجار در حال تحول یک هفته کاری سه تا چهار روزه مبتنی بر محل کار خواهد بود، با ساعاتی انعطاف‌پذیر به آن اضافه شود، مگر اینکه دولت تصمیم بگیرد استانداردهای مشترکی را برای همه ما تحمیل کند، بخش‌های ممتازی که پیشتاز هستند. با تبدیل شدن به فرهنگ استانداردسازی، حتی بخش‌های محروم بازار کار هر کاری که می‌توانند انجام می‌دهند، اما به آرامی و به‌طور ناهموار. این لحظه ای است که اتحادیه کارگری جوان شده جذابیت خود را مطرح کند.

هر فرصتی وجود دارد که کار شروع به شادتر شدن کند و بیشتر در اطراف قوس زندگی ما ساخته شود، با ترکیبی بیشتر برای کسانی که خانواده های جوان دارند و کمتر برای کسانی که شروع به کار کرده اند یا دوباره به کار می پیوندند و واقعا نمی خواهند یا نیازی به ماندن در خانه ندارند. آینده نه Gradgrind ماسک خواهد بود و نه محدوده اتاق جلو. در عوض، این فرصتی خواهد بود تا کار را نه به عنوان یک عمل از خود بیگانگی یا استثمار، بلکه به عنوان چیزی جدایی ناپذیر از زندگی خود به دست آوریم.

در حالی که اقتصاددانان دست خود را بر روی بهره وری راکد فشار می دهند، جامعه به سمت یافتن بخشی از پاسخ دست می زند: سازماندهی کار به گونه ای که بتوانیم آزادانه بهترین های خود را ارائه دهیم. این روندی است که دولت باید از آن حمایت کند تا جایی که ممکن است فراتر از مزیت‌ها و ممتازها باشد، اما در زمان‌های تاریک پرتویی از خوش‌بینی است.